Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Starsze ciało porusza się inaczej. Niesie pamięć codziennych wydarzeń i przeżyć, tworzy swoiste archiwum przygód, emocji i śladów podejmowanych aktywności i rutyny. Wszystkie te doświadczenia nakładają się na szczególną drogę indywidualnej ewolucji. Człowiek jest niesamowicie plastyczną i adaptującą się istotą, a historia jego istnienia zapisuje się w ciele – bliznach, kontuzjach, zmienionej funkcjonalności.

Prysznic, fryzura, makijaż, wybór kreacji, (ewentualnie) prasowanie, krople ulubionego zapachu naniesione w sekretnych miejscach ciała…. Rytuał przygotowań kończy decyzja, które szpilki powędrują na bal w atłasowym woreczku. Jeszcze wachlarz i pozostaje już tylko błysk w oku do zabrania. Jest on nieodzowny na milondze – spotkaniu towarzyskim, podczas którego tańczy się argentyńskie tango, a na parkiet zaprasza przy pomocy spojrzeń.

…osób, które współdzielą radość łączenia się we wspólnym ruchu, doświadczymy poczucia psychicznego podniesienia i umocnienia. Poruszając się razem, tworzymy jedną grupę, przypominającą plemię i rozumiejącą się bez słów. Wspólnie odbywamy podróż ku harmonii lub pełnym emocji przygodom. Kroki i gesty – takie same lub różne, zespolone czasem i przestrzenią – zapraszają osoby uczestniczące w grupowym tańcu do wyjątkowego połączenia się ze sobą i innymi. W zależności od metod i praktyk tanecznych proponowanych w ramach sesji/warsztatów/zajęć będzie otwierało się specyficzne pole improwizacji i autoekspresji.

Wybierz pozycję dogodną na „tu i teraz”: stań, usiądź lub się połóż. Zanurkuj myślą do wnętrza swojego ciała. Zaciekaw się, które miejsce wybrała Twoja wyobraźnia. Spróbuj świadomie doświadczyć, jakie wrażenia płyną z tego miejsca. Zdaj się na czucie, wyciszając nadaktywny umysł, jeśli intelektualna strona staje się zbyt dominująca. Stopniowo przenieś swoją uwagę na oddech, jego głębokość i rytm. Co się wydarza, gdy za pomocą wizualizacji posyłasz go w miejsce, z którego rozpoczęła się Twoja podróż po ciele?

Tańcząc z czułością to cykl refleksji o pewnym szczególnym rodzaju wrażliwości, którą pozwala rozpoznawać i rozwijać aktywność taneczna. Doświadczanie w taki sposób siebie, innych osób i świata to ścieżka, która niesie potencjał wpływu na rzeczywistość i jej zmiany. Zmiany na „dobre”. Ku znajdowaniu poczucia sprawczości, wartości i swojego szczęścia.

Jak na przestrzeni lat oceniasz zmiany zachodzące u tancerzy? Co nowego się pojawia, co zanika, czego brakuje? Jak Ci się z nimi pracuje? To jest trudne pytanie. Z jednej strony tancerze są oczywiście charakterystyczną grupą osób o cechach, które determinuje specyfika ich zawodu i są one niezmienne bez względu na upływ czasu. Z drugiej strony, przynależą niejako do czasów, w których żyją i tutaj nabierają oczywiście różnych atrybutów charakteryzujących pokolenie, do którego się zaliczają. Nierzadko stają się jego wyrazistymi przedstawicielami. Myślę, że dużą zmianą, która wiele zmieniła dla tancerzy profesjonalnych, a także mocno wpłynęła na ich postawę wobec zawodu była...

Dlaczego wzięłaś na warsztat Małego Księcia? Baśnie pociągały mnie od zawsze, a przenoszenie baśni do świata dorosłych, interpretowanie ich w dojrzały sposób, jest bardzo osobistą przygodą. Mały Książę przez swoją trudność, tajemniczość i niejednoznaczność jest dla mnie jako dla artystki bardzo kuszący. To także opowieść, która jest niezwykle inspirująca dla budowania świata wizualnego, a to w tańcu bardzo istotne. Co jest dla Ciebie najważniejsze w tej książce? To książka przede wszystkim o samotności – częściowo chcianej, częściowo niechcianej – wobec siebie i wobec innych ludzi. Od początku wiedziałam, że to właśnie będzie osią opowieści, którą przekładam na taniec. Czy samotność...

Niebywała wprost energia biła z Bisonte Marca da Silvy Ferreiry i Graces Silvii Gribaudi – głównych spektakli tegorocznego festiwalu Ciało/Umysł. Te prace przyćmiły pozostałe prezentacje klarownym przekazem i perfekcyjnym wykonaniem. Można je uznać nawet za prace nieco kontrowersyjne – tak śmiało łamały schematy dramaturgii, konstrukcji przedstawienia tanecznego, sposobu mówienia o własnych zaletach i niedoskonałościach, o wieku, tożsamości czy płci. Granic jednak nie przekroczono.

W 2022 roku Fundacja Artystyczna PERFORM zrealizowała kolejną, trzecią już, edycję projektu Centralna Scena Tańca. To projekt, który realizowany jest we współpracy z  Mazowieckim Instytutem Kultury i złożony jest z kilku działów. W ramach kolejnej edycji powstały dwa nowe programy kuratorskie, dzięki czemu łącznie zrealizowano ich aż sześć. Były to: Kino Tańca, Scena CST, Site-specific, Krytyka i teoria tańca, Portrety choreograficzne oraz Laboratoria ruchowe. Poszczególne działania, przypisane do danego działu, zazębiały się ze sobą, dzięki czemu całoroczny program wydaje się bardzo kompletny i przemyślany.  

Kasię po raz pierwszy zobaczyłem, gdy Agnieszka Doberska w klubie TAMA w Poznaniu zorganizowała CONTESTPORARY – bitwę taneczną, w której Kasia była jedną z zawodniczek. Zaimponowała mi swoimi umiejętnościami, niesamowitymi zakresami ruchu oraz tym, jak bardzo wytrenowane ma ciało i jak  świetnie potrafi je kontrolować. Gdy zobaczyłem, że jej solo illusions of shameless abundance zdobyło pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Solo Dance Contest 2021, odbywającym się w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, uznałem, że to dobry moment, by do cyklu Autoportret zaprosić kogoś młodego, kto z przytupem wchodzi w świat tańca zawodowego.