Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Jadwiga Majewska: Yvonne Rainer jest ikoną sztuk performatywnych amerykańskiej awangardy… Ale przed Panią była Martha Graham i jej uczeń Merce Cunningham. Pani uczyła się u nich obojga. Zastanawiam się, czy artysta awangardowy koniecznie musi być buntownikiem walczącym z ojcami założycielami (nawet jeżeli były to matki)? W swoim słynnym no manifesto powiedziała Pan „nie” wszystkiemu, co kojarzyło się z teatralnym stylem Marthy Graham lub pięknym ruchem Doris Humprey. Zastanawiam się, które z tych „nie” było dla Merce`a Cunninghama?   Yvonne Rainer: Myślę, że to było samo przez się zrozumiałe, że ci z nas którzy występowali z Mercem i studiowali u niego...

Festiwal  Made in Potsdam  z roku na rok staje się coraz większą imprezą artystyczną Poczdamu, a w styczniu 2018 roku odbył się już po raz siódmy. Nazwany kiedyś przez Laurenta Dubosta (rzecznika prasowego wydarzenia) „festiwalem dla wtajemniczonych”, powstał z myślą o rezydujących w Internationales Zentrum für Tanz und Bewegungskunst Fabrik w Poczdamie młodych tancerzach, którzy dzięki niemu raz w roku mogli zaprezentować efekty swojej pracy. Festiwal się rozrasta, a tegoroczny składał się z dziewięciu różnych wydarzeń artystycznych, których twórcy niekoniecznie byli związani z miastem. Festiwal złączyła w całość nieodległa przeszłość – innowacyjne myśli i awangardowe rozwiązania w sztuce sprzed kilkunastu-kilkudziesięciu...

Gdy pisałem swoją pierwszą książkę o tańcu, Wizjonerzy ciała. Panorama współczesnego teatru tańca, nie do końca wiedziałem, czym jest taniec współczesny. Techniką? Gatunkiem? Wizją? Dziś również tego nie wiem, ale być może nie chodzi o to, żeby taniec współczesny zdefiniować. Może lepiej zastanowić się, jak tańczyć współczesność?

Spring Forward 2022 była to pod wieloma względami wyjątkowa edycja festiwalu Aerowaves. Między innymi dlatego, że sama sieć obchodziła 25-lecie istnienia. Jubileusz jubileuszem, ale zmiany, jakie w niej zaszły, mogą okazać się znaczące także dla europejskiego tańca w ogóle.

Przeskok z teorii do praktyki niesie ze sobą wiele konsekwencji. Zakwasy to jedno. Zmienia się sposób patrzenia nie tylko na czyjś ruch, ale przede wszystkim na własne ciało, jego ograniczenia i przyzwyczajenia, motorykę, narośla kompleksów. W praktyce można znaleźć też wiele zaskoczeń i przyjemności, między innymi dlatego warto wziąć ją pod uwagę.

Zagadnienie kuratorstwa w Polsce jest wciąż żywym tematem nie tylko w kręgu tańca współczesnego, ale także w sztukach wizualnych. Choć kurator to zawód z ogromną tradycją, w polskim tanecznym art worldzie pojawił się dopiero w latach 90. Wcześniej zadania kuratorów pełnili kustosze, komisarze sztuki, kierownicy działów wystawienniczych, dyrektorzy artystyczni. Od kiedy wystawy przybrały kształt wydarzeń bądź widowisk performatywnych, kuratorzy zaczęli je tworzyć także poza galeriami i muzeami. Obecnie kurator jest właściwie potrzebny wszędzie tam, gdzie mają szansę realizować się wydarzenia i widowiska. Anda Rottenberg komentuje ten moment historyczny w następujący sposób: Od tamtej pory wystawa przestała być prezentacją dzieł sztuki,...

Vala Foltyn   Anna Halprin zmarła 25 maja, w wieku 101 lat, pozostawiając po sobie radykalne dziedzictwo sztuki tańca. Jej rewolucyjne działania w zakresie choreografii, sztuki performansu i aktywizmu inspirowały i prowokowały niezliczone pokolenia artystów i krytyków tańca. Kiedy odczytałam wiadomość o jej śmierci, nie mogłam uwierzyć, że domknęło się całe stulecie. Odeszła kobieta, która zmieniła kierunek tańca w XX wieku i nadała mu interdyscyplinarny charakter w XXI. Nie tylko w formie, ale przede wszystkim w polityczności jego funkcjonowania. Mountain Studio w Kentfield, na północ od San Francisco, pośród czerwonych sekwoi, z  widokiem na wzgórza Tamalpais, zaprojektowane przez Lawrencea Halprina,...

Podczas zajęć ze śpiewu w szkole musicalowej w Teatrze ROMA prowadząca powiedziała mu, żeby nie marnował czasu i lepiej skupił się na tańcu. Marzenie o występowaniu w Kotach  jego ulubionym musicalu legło wówczas w gruzach. W rozmowie powiedział, że nie wierzy w przypadek wszystko, co się dzieje w naszym życiu, ma swój sens, oraz, że jest w aktualnie w miejscu, do którego skierowały go wszystkie dotychczasowe zdarzenia. Pracuje jako tancerz i choreograf zarówno w kontekście sztuk performatywnych, jak i wizualnych. Interesuje go choreografia rozumiana jako poszerzona praktyka, która przejawia się w wielości formatów i mediów. Wyznał, że już podczas zajęć...

Zanim zaczęłam „na poważnie” zajmować się tańcem, wracając z Chopin Theatre w Chicago, znalazłam się w antykwariacie przy Milwaukee Avenue, gdzieś pomiędzy Division Street a North Avenue, i kupiłam dwie książki o tańcu, intuicyjnie. Były to The Complete Guide to Modern Dance Dona McDonagha i Terpsichore In Sneakers. Post-Modern Dance Sally Banes. Obie stały się nie tylko początkiem mojej wielkiej fascynacji historią, teorią i krytyką tańca, ale także zaczątkiem mojej tanecznej biblioteki. To był rok 2004, dwa lata wcześniej Sally Banes doznała wylewu, o czym wtedy nie wiedziałam. Przez kolejnych pięć lat jej teksty objaśniały mi i taniec i Amerykę.

W Autobiography McGregor nadal eksploruje nowe terytoria choreografii i definiuje tańczące ciało jako „żywe archiwum”. Tym razem przedmiotem zainteresowania Brytyjczyka stało się jego własne DNA, zmieniające się niejako w partyturę, za pomocą której rozpisano taniec na dwadzieścia trzy sekwencje odpowiadające dwudziestu trzem parom chromosomów tworzących ludzki genotyp. Dzieło sceniczne poprzedził skomplikowany proces budowania struktury choreografii w oparciu o zsekwencjonowany przez naukowców z Wellcome Trust Sanger Institute z Utrechtu indywidualny genom McGregora. Jednocześnie choreograf stworzył dwadzieścia trzy taneczne sceny odwołujące się do jego przeszłości, zdarzeń i zjawisk, które najpełniej ukształtowały go jako człowieka i artystę. Dzięki specjalnie opracowanemu algorytmowi, opartemu na...