Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Niemal każdy taniec oglądamy już dziś niejako podwójnie: na ekranie i na żywo. Coraz trudniej egzystować tańcowi bez kamery, nienagrany wydaje się zanikać. Oczywiście nie jest tak, że rejestracje wszystkich spektakli są powszechnie dostępne. Chodzi raczej o to, że kamera stała się nieodzownym narzędziem praktyki tanecznej. Kto z artystek i artystów nie nagrywa swoich prób i nie ocenia wartości tego, co na nich powstaje, właśnie na podstawie nagrań? Na każdym kroku towarzyszy nam „wideo-sobowtór”, niejednokrotnie przesądzając swoim tańcem o tym, jak my potem „w rzeczywistości” tańczymy. Współczesność jest w tym ujęciu niczym innym, jak współistnieniem tańca aktualnego i jego reprezentacji,...

Ostatni artykuł z cyklu poświęconego polskiemu baletowi romantycznemu prezentuje wybrane sukcesy tancerzy warszawskich związane z interpretacjami tańców polskich.

O ile każda moja rozmowa z przedstawicielem lub przedstawicielką świata sztuki jest przywilejem i przyjemnością, szczególnie lubię spotkania z tymi artystami, którzy regularnie zapisują się w mojej pamięci niezwykłymi kreacjami. Jednym z nich jest pierwszy solista Polskiego Baletu Narodowego, Vladimir Yaroshenko, którego pamiętam z wielu poruszających spektakli: Artifact Suite Williama Forsythe’a, Snu nocy letniej i Damy kameliowej Johna Neumeiera czy I przejdą deszcze… oraz Jeziora łabędziego Krzysztofa Pastora, i wielu innych. Jego bogaty dorobek był więc jednym z głównych tematów naszej rozmowy, choć naturalnie cofnęliśmy się w czasie do lat jego dzieciństwa. Pojawiło się także kilka wątków dotyczących przyszłości: marzeń...

Projekt Yanka Rudzka: Wielogłos to spektakl wyjątkowo energiczny, transowy, działający na widzów w sposób kinestetyczny – niemal od początku chciałoby się wskoczyć na scenę i dać się porwać temu wspólnemu rytmowi. Ruchy tancerzy łączą w sobie tradycję z nowoczesnością; to, co różne i to, co wspólne; polityczne i rytualne.  Wielogłos tworzy na scenie rodzaj utopii, której podstawowym językiem jest ruch i w której taniec wynika z zaangażowania  w los wspólnoty, w tradycję, w politykę, w aktywizm, w zabawę.

Płomień Paryża Borisa Asafiewa, wraz z Romeem i Julią Siergieja Prokofiewaoraz Czerwonym Makiem Reinholda Glière’a, stanowią wizytówkę baletu sowieckiego – to choreograficzne poematy łączące propagandowe treści z popularną, tradycyjną formą muzyczną i taneczną. Czemu wciąż warto oglądać podobne produkcje? Rewolucja październikowa 1917 roku wpłynęła znacząco nie tylko na bieg historii, ale i na upowszechnienie sztuki baletowej w Rosji. Tradycyjny repertuar baletowy uległ wówczas dużej przemianie. Wśród innowacji znalazły się balety Michaiła Fokina oraz eksperymenty konstruktywistyczne, wzorowano się także na działalności Isadory Duncan i niemieckiego tańca wyrazistego (Ausdruckstanz). Kajetan Golejzowski, choreograf Teatru Kameralnego w Moskwie, w swojej twórczości zaproponował baletową hybrydę,...

Z jakiej tradycji tanecznej wywodzi się Astana Ballet? Podstawą jest technika tańca klasycznego, ale pokazujemy wszystkie techniki tańca, które nam imponują, począwszy od neoklasyki przez taniec modern, aż po taniec współczesny. Wciąż poszukujemy własnego stylu. Zapraszamy różnych choreografów, ponieważ chcemy spróbować wszystkiego.

Taniec współczesny w Skandynawii jest docenianą i rozpoznawalną formą sztuki, jednak – ze względów polityczno-historycznych – funkcjonującą nieco inaczej w każdym z nordyckich krajów. Norweską wyjątkowość tworzą dwa czynniki: wielokulturowa tożsamość i ogromne środki, jakimi dysponują artyści ją tworzący. W Norwegii, nie tylko na poziomie artystycznym, właściwie nie istnieje rozróżnienie pomiędzy formami klasycznymi a współczesnymi. Brak królewskiego mecenatu dla baletu, mający wieloletnie tradycje w Danii i Szwecji sprawił, że ta forma sztuki  nie rozwijała się tak intensywnie, podobnie jak istniejące na uboczu tańce ludowe. Pozostało więc miejsce dla tańca współczesnego, który dzięki szybkiemu rozwojowi  w drugiej połowie XX wieku stworzył...

W jakim miejscu jest teraz taniec współczesny jako niezależna forma sztuki na Węgrzech?  W tej chwili odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Siły odzyskują bardziej tradycyjne formy – klasyka i tańce ludowe. To one są lepiej dotowane, dołącza do nich także „show dance”, czyli widowiskowe i popularne techniki. Taniec współczesny w porównaniu z nimi jest w dużo gorszej sytuacji, zarówno pod względem kategorii finansowych, jak i w kontekście zainteresowania publiczności. Czy to oznacza, że taniec współczesny miał się lepiej?  Tak, było dużo lepiej. Byłam świadkiem rozwoju środowiska tańca w latach 80., a także później, po upadku żelaznej kurtyny. Wówczas...

Kinetografia, inaczej notacja Labana-Knusta, jest jednym z systemów notacyjnych pozwalających zapisać ruch, podobnie jak system nutowy pozwala zapisać muzykę w postaci obiektywnej partytury. Kinetografia nie zapisuje serii pozycji ciała, a rzeczywisty przebieg ruchu; uwzględnia jego trójwymiarowość i trwanie w czasie. Partyturę taką można później odtworzyć bez potrzeby oglądania wykonania danej kompozycji. Kinetografia ma wiele zastosowań praktycznych; niestety na razie nie są one rozpowszechnione w Polsce poza wąskim gronem specjalistów.

Maria Drabecka (ur. 1.9.1928 r. w Poznaniu) − choreolog, zajmuje się tańcem europejskim XIV-XIX wieku. Podczas II wojny światowej (1942-1944) była uczennicą Konserwatorium  Warszawskiego, w klasie fortepianu prof. Jerzego Lefelda. Od 1947 r. uczyła się w  prywatnej szkole baletowej w Warszawie, prowadzonej przez Teresę Dobrowolską i Zygmunta Dąbrowskiego. Po upaństwowieniu tej szkoły (ok. 1950 roku) kontynuowała naukę u tych samych pedagogów, na kursach dla osób dorosłych,  gdzie jej nauczycielami tańca byli również Leon Wójcikowski i Jerzy Gogół. Ukończyła tę szkołę w 1952 roku, zdobywając tytuł zawodowej tancerki. Rok wcześniej (1951) została absolwentką studiów w dziedzinie archeologii na Uniwersytecie Warszawskim. Jej...