Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Nauka w szkole baletowej to początek drogi zawodowej tancerza. Jednak ukończenie szkoły i otrzymanie dyplomu nie gwarantują nam angażu w zespole baletowym i rozpoczęcia pracy w zawodzie. O tym decydują dopiero audycje do zespołów baletowych. Tancerze najczęściej prezentują się wówczas podczas lekcji tańca klasycznego w grupie. Słowo „audycja” zaczerpnęliśmy od angielskiego „audition” i w tej formie, nie zaś polskiego odpowiednika („przesłuchanie”) zostało na stałe przyjęte w baletowym nazewnictwie.

Balet romantyczny wyniósł tancerkę solistkę na piedestał, otaczając ją uwielbieniem i tytułując „gwiazdą”. I tak kreowane przez nią postaci –  Sylfida, Florinda, Gitana, Giselle, Esmeralda, Katarzyna, Paquita i Medora – zagościły na scenach Europy, zachwycając ulotnością albo żywiołowością tańca, dając widzom okazję do romantycznych uniesień. Gwiazdozbiór baletowy Opery Paryskiej tworzyły: Maria Taglioni, Fanny Elssler, Carlotta Grisi, Lucile Grahn, Fanny Cerrito, Adèle-Louise-Pauline Leroux i Carolina Rosati, które na przestrzeni ponad dwudziestu lat wystąpiły w głównych rolach repertuaru romantycznego.

Patryk Walczak (on/jego) – tancerz Polskiego Baletu Narodowego, gdzie bardzo szybko awansował na kolejne stanowiska, by aktualnie, od września 2022 roku, awansować na pozycję pierwszego tancerza. W 2019 roku do grona nagród, które zdobył w szkole baletowej, dołączyła Teatralna Nagroda Muzyczna im. Jana Kiepury dla najlepszego tancerza klasycznego w Polsce. O swoim doświadczeniu zawodowym opowiedział mi w naszej rozmowie.

Paulina Bidzińska (ona/jej). Jej kariera taneczna rozpoczęła się od tańca w salonie wraz z siostrą do składanki największych hitów rockandrollowych. Później zafascynowały ją bollywoodzkie filmy. Przed telewizorem, jako siedmiolatka, w bransoletkach z dzwoneczkami na nogach, tańczyła do  muzyki z filmu Kabhi Khushi Kabhie Gham (polski tytuł: Czasem słońce, czasem deszcz). Od tego czasu wiele się wydarzyło. W naszej rozmowie Paulina opowiedziała mi o swoich tanecznych początkach, o tym, czym była dla niej wygrana w Konkursie Eurowizji dla Młodych Tancerzy oraz o zespołach w których pracowała: Polskim Balecie Narodowym i Staatsballett Berlin.

Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze, Ten młody zdusi Centaury, Piekłu ofiarę wydrze, Do nieba pójdzie po laury. Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, Łam, czego rozum nie złamie! Młodości! orla twych lotów potęga, Jako piorun twoje ramię! Adam Mickiewicz, Oda do młodości

Co sprawiło, że zacząłem występować? Jak to często bywa w życiu – przypadek. Szybko okazało się, że bycie na scenie daje poczucie, które ciężko porównać z czymś innym.

Wojciech Grudziński (on/jego). Absolwent Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie oraz wydziału tańca współczesnego CODARTS – Rotterdam Dance Academy w Holandii. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017, 2021), laureat stypendium artystycznego m.st. Warszawy (2021) oraz takich holenderskich programów jak: Schuurman Schimmel van Outeren Stichting (2012/2013) i Stichting Bekker la Bastide Fonds (2013). W naszej rozmowie opowiedział mi o tym, jak to się stało, że zaczął tańczy, jak przebiegała (i nadal przebiega, bo niedawno rozpoczął studia magisterskie) jego edukacja oraz o nadchodzących planach i pomysłach. Oczywiście nie mogłem nie zapytać o jego mamę Ewę Grudzińska, która jest gwiazdą...

Kasię po raz pierwszy zobaczyłem, gdy Agnieszka Doberska w klubie TAMA w Poznaniu zorganizowała CONTESTPORARY – bitwę taneczną, w której Kasia była jedną z zawodniczek. Zaimponowała mi swoimi umiejętnościami, niesamowitymi zakresami ruchu oraz tym, jak bardzo wytrenowane ma ciało i jak  świetnie potrafi je kontrolować. Gdy zobaczyłem, że jej solo illusions of shameless abundance zdobyło pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Solo Dance Contest 2021, odbywającym się w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, uznałem, że to dobry moment, by do cyklu Autoportret zaprosić kogoś młodego, kto z przytupem wchodzi w świat tańca zawodowego.

Tytan pracy Jak twierdzi biografka choreografa Jann Parry, gdyby filmowy Billy Elliot miał swój pierwowzór, byłby nim właśnie Kenneth MacMillan[1]. Zresztą jego barwny życiorys mógłby dostarczyć tematów nawet kilku reżyserom. Urodzony w ubogiej robotniczej rodzinie, niemający pojęcia o balecie, przypadkowo odkryty talent zdolny tancerz, który niespodziewanie kończy karierę w wieku zaledwie dwudziestu paru lat z powodu niedającej się pokonać tremy, następca wielkiego Fredericka Ashtona na czele The Royal Ballet, stający twarzą w twarz z głośno dającą wyraz swojemu niezadowoleniu publicznością, dyrektor i choreograf  baletu Deutsche Oper, American Ballet Theatre, zmagający się z chorobą alkoholową artysta na wygnaniu czy ostatecznie doceniony...

Spotykamy się podczas prób do spektaklu Księgi Jakubowe (reż. Ewelina Marciniak) w Thalia Theater w Hamburgu. Widzę, jak pracuje z aktorami nad ruchem. Podobno jest dla nich jak matka, która kocha, ale wymaga. Tak podchodzi do pracy. Zakochuje się w zespole, ale gdy ma pracę do wykonania, jest w niej nieustępliwa. Regularnie współpracuje z teatrami dramatycznymi w Polsce i za granicą, tworząc choreografie do spektakli, a wśród reżyserów, z którymi pracowała, można wymienić m.in. Ewelinę Marciniak, Igę Gańczarczyk, Annę Smolar, Jana Klatę i wielu innych. Notka biograficzna Dominiki informuje, że jej styl charakteryzuje się poczuciem humoru, a ja dodałbym, że czuć to nie...