Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Relacja między Europą a USA nigdy nie była równorzędna, zawsze któraś strona oglądała się na drugą, nawet jeśli porównywanie tych kontekstów w obszarze sztuki nie zawsze ma sens. To samo dotyczy tańca – w latach 60. i 70. to Amerykanie tworzyli podstawy technik współczesnych, których intensywnie uczyli na całym świecie. Dzisiaj tancerze zza oceanu są w Europie praktycznie nieobecni, a sami z aprobatą obserwują jak pracujemy na starym kontynencie. Rozmowa z Carolelindą Dickey, znawczynią obu rynków, pozwala zobaczyć złożoność różnic, jakie je dzielą.

Taniec współczesny w Skandynawii jest docenianą i rozpoznawalną formą sztuki, jednak – ze względów polityczno-historycznych – funkcjonującą nieco inaczej w każdym z nordyckich krajów. Norweską wyjątkowość tworzą dwa czynniki: wielokulturowa tożsamość i ogromne środki, jakimi dysponują artyści ją tworzący. W Norwegii, nie tylko na poziomie artystycznym, właściwie nie istnieje rozróżnienie pomiędzy formami klasycznymi a współczesnymi. Brak królewskiego mecenatu dla baletu, mający wieloletnie tradycje w Danii i Szwecji sprawił, że ta forma sztuki  nie rozwijała się tak intensywnie, podobnie jak istniejące na uboczu tańce ludowe. Pozostało więc miejsce dla tańca współczesnego, który dzięki szybkiemu rozwojowi  w drugiej połowie XX wieku stworzył...

W jakim miejscu jest teraz taniec współczesny jako niezależna forma sztuki na Węgrzech?  W tej chwili odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Siły odzyskują bardziej tradycyjne formy – klasyka i tańce ludowe. To one są lepiej dotowane, dołącza do nich także „show dance”, czyli widowiskowe i popularne techniki. Taniec współczesny w porównaniu z nimi jest w dużo gorszej sytuacji, zarówno pod względem kategorii finansowych, jak i w kontekście zainteresowania publiczności. Czy to oznacza, że taniec współczesny miał się lepiej?  Tak, było dużo lepiej. Byłam świadkiem rozwoju środowiska tańca w latach 80., a także później, po upadku żelaznej kurtyny. Wówczas...

Taniec współczesny w Niemczech osiągnął swój wysoki status dzięki partycypacyjnej, kolektywnej pracy środowiska tanecznego. Za (lub przed?) procesem tworzenia struktur dla tej formy sztuki szła profesjonalizacja artystów, a zatem także rozbudowywanie infrastruktury, z której korzystają, a dalej kosztów, jakie generują. W efekcie z dość wspólnotowego działania bardzo różnorodnych artystów powstał rynek tańca, który rządzi się odpowiednimi prawami, odmiennymi od równościowego kolektywizmu.  Moja rozmówczyni – Alexandra Schmidt – menadżerka kilkorga niezależnych artystów, opowiada o tym, jak powoli kształtuje się rola i znaczenie menadżerów tańca. Wciąż otwarte pozostają pytania, jaka jest relacja producenta wobec jego artysty. Na ile ten pierwszy pozostaje jedynie...

Wprowadzenie Tomasza Ciesielskiego: Współczesny Berlin to peryferie w samym centrum kraju. Z jednej strony jedyny kraj związkowy-miasto, a z drugiej –metropolia opuszczona przez wielki biznes. Kulturalna estyma stolicy Niemiec zaczyna jej ciążyć, powodując nadmierne przyciąganie turystów i wzrost cen, przy których to zjawiskach kultura zwykła mieć trudności. Jej dodatkowe finansowanie przez, co jest rzadkością, specjalne fundusze federalne, może być postrzegane jako zasiłek socjalny w ogromnej skali. Dobrze na tym wychodzi taniec, któremu w przeciwieństwie np. do muzyki czy literatury udaje się tworzyć stabilne struktury organizacyjne.

Jaka idea towarzyszyła ci, kiedy tworzyłaś SOLO PROJEKT? Impulsem do stworzenia programu było pragnienie wspierania młodych polskich twórców tańca w profesjonalnym rozwoju, a zwłaszcza w poszukiwaniach własnego indywidualnego języka artystycznego. Powołanie programu rezydencyjnego było naturalną konsekwencją obranego przeze mnie kierunku programu Stary Browar Nowy Taniec. Od samego początku nie interesowało mnie tylko prezentowanie współczesnego tańca. Choć słowo „tylko” w kontekście pierwszego w Polsce całorocznego miejsca regularnych prezentacji współczesnej, a do tego eksperymentalnej, awangardowej choreografii, nie jest chyba do końca adekwatne… Moim marzeniem było wykreowanie przestrzeni profesjonalnej kreacji, czy może lepiej powiedzieć: pod każdym względem sprofesjonalizowanej, bo chodziło także o jej realne warunki.