Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Z przyjemnością informujemy, że ukazały się dwa podsumowania tanecznego roku 2013 w Polsce. Pierwszy z artykułów, autorstwa Anny Legierskiej, poświęcony jest wyłącznie polskiemu tańcowi (w tym także występom rodzimych twórców na świecie), natomiast drugi, napisany przez Adama Kamińskiego, uwzględnia także najważniejsze w kraju wydarzenia z udziałem zagranicznych artystów.   Anna Legierska przywołuje m.in. najważniejsze premiery Polskiego Teatru Tańca, przygotowane zarówno z okazji obchodów jubileuszu 40-lecia zespołu (jubileuszowa seria wznowień najważniejszych dokonań PTT), jak i nowe spektakle młodego pokolenia artystów (Paulina Wycichowska, Andrzej Adamczak), zrealizowane we współpracy ze współczesnymi kompozytorami, tj. PRASQUAL oraz Iwo Borkowicz (program „Agon” IMiT). Spośród najważniejszych inicjatyw...

23 stycznia 2021roku odbyło się pewne spotkanie na Zoomie. Uczestniczkami i uczestnikami były osoby związane z trwającym wówczas już od ponad pół roku wydarzeniem w procesie: Grand re Union. Pamiętam, jak rozmawiałam o nim z Joanną Leśnierowską latem 2019 roku, jeszcze jako o planowanym wielkim evencie zamykającym 16 lat działalności Starego Browaru Nowego Tańca w Poznaniu. Z powodu pandemii koronawirusa Grand re Union nigdy nie odbyło się w wersji live i nigdy w formie, jaką organizatorzy mieli pierwotnie na myśli. A jednak wydarzyło się i można powiedzieć, że nadal się wydarza. Podczas tego styczniowego spotkania Leśnierowska podzieliła się z uczestnikami...

Żadnego kontaktu fizycznego. Żadnych przedstawień. Żadnej publiczności. Po raz pierwszy w historii najnowszej cała społeczność taneczna stoi przed wyzwaniem, by utrzymać motywację i odnaleźć rację bytu. Ten cytat z orędzia na Międzynarodowy Dzień Tańca, które w tym roku przygotował pierwszy tancerz Stuttgart Ballet[i], Friedemann Vogel, zdaje się kluczowym przesłaniem dla całego środowiska tańca w Polsce, już od roku codziennie zdającego egzamin ze sztuki przetrwania. Ten survival, zafundowany światu przez pandemię, przynoszący setki negatywnych skutków, z których część pewnie rozpoznany dopiero z czasem, pokazuje zarazem, jak bardzo silne jest pragnienie tworzenia, budowania relacji z widzem, docierania do niego przez nowe media i najprzeróżniejsze...

Oto tekst łączący cechy raportu z profesjonalnego życia na emigracji, pamiętnika z pandemii i pochwały moich współpracowników i przyjaciół. Poprzedni rok był dla wielu z nas, zajmujących się sztukami żywymi, wyjątkowo trudny. Był to też mój dziewiąty rok w Berlinie oraz czas, kiedy napisałam najwięcej od wielu lat wniosków o pieniądze publiczne: na research, rezydencje, nowe produkcje. O ile ostatnio nie rozważałam powrotu do Polski na stałe, o tyle teraz dodatkowo utwierdziłam się w przekonaniu, że kraj pochodzenia być może na zawsze pozostanie dla mnie miejscem odwiedzin i żywych przyjaźni, wygody komunikacyjnej angielski jest wprawdzie doskonałą protezą, ale polski jest...

Ciało doskonałe to cykl wywiadów Michała Przybyły z artystami tańca, będący platformą wymiany doświadczeń, spostrzeżeń i opinii dotyczących wizji ciała, metod pracy, kondycji tańca i relacji artystów ze sobą nawzajem oraz z widzami. Rozmowy i rozważania oscylujące wokół tematyki ciała i fizyczności stanowią także zarys pracy i twórczości samego Przybyły, którego główne zainteresowania w sztuce dotyczą tożsamości, relacji społecznych i psychofizycznych aspektów cielesności w teatrze tańca. Pierwszą rozmówczynią autora jest Elwira Piorun, wieloletnia tancerka klasyczna w Polsce i Niemczech, a następnie współzałożycielka i członkini Teatru Tańca Zawirowania, działającego na polu tańca współczesnego i teatru tańca

Tomasz Ciesielski: Ogromna różnica pomiędzy sytuacją tańca na Ukrainie, w Polsce i u naszych zachodnich sąsiadów wydaje się sprawą oczywistą. Jest tak jednak tylko pozornie. Choć różnice w zorganizowaniu środowiska i finansowaniu tańca można dość łatwo wypunktować, o tyle ich relacje z rozwojem sztuki tanecznej scharakteryzować znacznie trudniej – szczególnie biorąc pod uwagę uwarunkowania społeczno-kulturowe. Przyjrzenie się w tej perspektywie naszym południowo-wschodnim sąsiadom jest szczególnie ciekawe, bo łączą nas podobne doświadczenia historyczne i kulturowy temperament. Jednocześnie diametralnie różne na Ukrainie i w naszym kraju ścieżki i tempa transformacji ostatniego ćwierćwiecza mogą pozwolić lepiej scharakteryzować taniec w Polsce.

Polską Platformę Tańca można postrzegać przez pryzmat programu prezentacji – z założenia polskiego, składającego się ze spektakli stworzonych przez polskich artystów lub wyprodukowanych w Polsce. Ale można też na nią spojrzeć z perspektywy odbiorców, tancerzy, choreografów, kuratorów projektów artystycznych i organizatorów wydarzeń kulturalnych, którzy stanowili publiczność PPT. Jak  to ważne dla polskiej sceny tańca współczesnego wydarzenie zostało odebrane przez międzynarodowe grono widzów?

Książka Anny Królicy jest niezwykle wartościową próbą uchwycenia pewnego zjawiska na gorąco, wciąż jeszcze w trakcie krystalizowania się, „in progress”. To nie portret pokolenia napisany z perspektywy historycznego dystansu, ale w pewnym sensie wizytówka tego pokolenia współtworzona przez jego przedstawicieli. Kapsuła czasu, do której każdy z choreografów włożył to, co jego zdaniem najcenniejsze i najbardziej reprezentatywne, by przesłać to w przyszłość.

MAJEWSKA Jak wygląda podejmowanie decyzji w trakcie improwizacji?   OWCZAREK Improwizator nie powinien rozpamiętywać tego, co się wydarzyło. Jeśli coś nie wyszło, trzeba to zostawić albo wykorzystać, nie kopiować. A poza tym nie zakrywać się, wręcz przeciwnie, cenna jest umiejętność otworzenia się na to doświadczenie.   MAJEWSKA Nazwałabym to poczuciem momentu. Umieć być tylko tu i tylko teraz i czerpać z tego jak najwięcej się da…   OWCZAREK Żeby to osiągnąć, trzeba też wyzbyć się poczucia oceny w trakcie improwizacji. Oceniając siebie, odnoszę się przecież do jakiejś przyszłości, myślę: „ciekawe, czy jeśli zrobię tak, to widzowi się to spodoba czy...