Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Janina Jarzynówna-Sobczak (ur. 28.01.1915 we Wiedniu; zm. 14.09. 2004 w Gdańsku) była nazywana „Matką gdańskiego baletu” i pierwszym polskim choreografem tworzącym balet współczesny. Tańczyła i występowała od dziecka, a dyplom tancerza i pedagoga uzyskała w 1938 roku w Konserwatorium Tańca w Krakowie. Tam także została zaangażowana do Teatru im. Juliusza Słowackiego. W 1945 roku uzyskała dyplom aktorski ZASP. Szybko też swoją wizję tańca jako sztuki pełnej wyrazu i znaczeń teatralnych zaczęła przekazywać innym − już przed wojną rozpoczęła pracę pedagogiczną we własnej Szkole Tańca Artystycznego w Krakowie (1938-39 i 1945-46). Z powodów rodzinnych w 1946 roku przeniosła się do Gdańska,...

Pierwszego lipca 2011 roku nieoczekiwanie doszła do nas wiadomość o śmierci Tadeusza Skutnika - jednego z najważniejszych pomorskich dziennikarzy zajmujących się kulturą. Z uwagi na jego niezwykłą osobowość i niewątpliwe zasługi, natychmiast w mediach pojawiły się liczne wspomnienia o nim.  A wspominały tuzy trójmiejskiego świata sztuki i kultury. Było o pracy, dokonaniach, słynnym poczuciu humoru.   Z suchych faktów  warto przypomnieć, że był absolwentem filologii polskiej na UAM w Poznaniu, pracę zawodową rozpoczął w bibliotece PAN w Gdańsku, w latach 70. pracował jako redaktor w Krajowej Agencji Wydawniczej. W grudniu 1981 roku napisał artykuł pt. Dlaczego tak, dlaczego nie, prezentujący...

„Przejmując Polski Teatr Tańca, chciałam zrealizować credo Conrada, tworzyć teatr, który dotyczy współczesności, pamiętając o tym, że współczesność wciąż się zmienia, że trzeba być ciągle aktualnym”. Ewa Wycichowska

W 1979 roku Conrad Drzewiecki mówił: „Jestem jak ogrodnik, który we własnym ogrodzie sadzi owocowe drzewa. Owoce, kiedy dojrzeją, spożywa się lub rozdaje innym, drzewa pozostają. Poznański teatr tańca jest dla mnie miejscem pracy, to moje integrum, tutaj wszystko dojrzewa, tutaj skoncentrowałem swoje pasje, idee, pomysły”[1]. Polski Teatr Tańca był także domem dla tancerzy i współpracowników, którzy tworzyli historię tego wyjątkowego na mapie ówczesnej Europy zespołu.

Spotkali się po trzech dekadach i po prostu zatańczyli, po zaledwie paru próbach. Anna Krysiak, Agnieszka Noster, Magdalena Sokołowska, Beata Wojciechowska, Wojciech Mochniej, Andrzej Morawiec, Mariusz Olszewski, Krzysztof Sołek, Grzegorz Urbańczyk, Marek Wasążnik oraz gościnnie Iwona Olszowska. Pierwszy skład Śląskiego Teatru Tańca wystąpił na swojej dawnej scenie w Bytomiu – dziś to scena Bytomskiego Centrum Kultury – pokazując spektakl Aviego Kaisera z pierwszego roku działania zespołu: Short Stories. Na widowni znaleźli się widzowie, których przy „pierwszej” premierze nie było jeszcze na świecie – i ci, którzy świetnie ją pamiętają. Menadżerowie, jak dyrektor Marek Rożeń, czy członkowie ekipy technicznej sprzed trzydziestu...

Jacek Tomasik to człowiek wielkiej pasji, przebywając z nim na sali baletowej miało się wrażenie przekraczania granic rzeczywistego świata i – dzięki stwarzanej przez niego atmosferze – zagłębiania się w krainie czarów. Myślę, że to przytrafiało się większości tancerzy, którzy współpracowali z panem Jackiem, dlatego też po pierwszych zajęciach zostawali w zespole na długo. Decydowało o tym również wszechstronne wykształcenie pana Jacka, który był nie tylko choreografem, lecz również dyplomowanym kinetografem, etnografem i pedagogiem, absolwentem historii kultury materialnej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, co miało niebagatelny wpływ na wizualną stronę tworzonych przez niego spektakli.

Kim jest Darklena ze spektaklu o tym samym tytule, przygotowanym przez czwórkę twórców – Agatę Życzkowską (reżyseria, koncepcja, dramaturgia, wykonanie), Wojciecha Grudzińskiego (choreografia), Joannę Chitruszko (wykonanie) i Bastiana Knobera-Żebrowskiego (wykonanie)? Nie do końca wiadomo. Z jednej strony to fikcyjna postać, z drugiej – zbiór wyobrażeń różnych ludzi na temat tej postaci, a z trzeciej – przewodniczka po spektaklu. Darklena opowiada o zwykłym-niezwykłym chłopaku, który lubi gry komputerowe, ale także lubi tańczyć, i porusza temat tolerancji. Przede wszystkim jest to niezwykłe przedsięwzięcie artystyczne, przeznaczone bowiem dla dzieci i młodzieży w wieku 10-13 lat. Jest to rzadki na polskiej scenie przykład spektaklu...

Czajkowska w swojej twórczości posługuje się przede wszystkim językiem tańca współczesnego, Dziemaszkiewicz stosuje różnorodne formy ruchu, niekoniecznie stricte tanecznego. Czajkowska konsekwentnie porusza się w ramach teatru, w którym taniec jest podstawowym środkiem wyrazu. Spektakle Sopockiego Teatru Tańca w nielinearny sposób prowadzą widza przez przepływ myśli i emocji, w poetycki sposób ukazując wysmakowany plastycznie świat postaci znajdujących się zwykle w stanie napięcia i dążenia ku czemuś. Teatr Patrz Mi Na Usta posługuje się środkami ekspresji  pochodzącymi z różnych sztuk performatywnych i wizualnych. Buduje przedstawienia i performanse oparte na prowokujących wyobraźnię obrazach w świadomy sposób ocierających się o kicz i przesadę. 2015...

Pomimo tego, że zarówno Sarabande i Falling Angels stanowią część cyklu Kyliána Black and White, powstały oddzielnie (pierwsza wspomniana w 1990 i druga w 1989), a towarzysząca im muzyka i obsada nie mogłyby się różnić bardziej: sześcioro mężczyzn tańczących do tytułowej Sarabandy Bacha i osiem kobiet przy akompaniamencie pierwszej części utworu Drumming Steva Reicha w Falling Angels. A jednak podobna forma struktury, łącząca spektakle minimalizmem w kostiumie i scenografii serii Black and White, domaga się wyłaniania podobieństw. Obie choreografie wykonywane są jedna po drugiej, bez wyraźnej przerwy. Kiedy reflektory oświetlające mężczyzn gasną, z tyłu sceny pojawiają się sylwetki kobiet, zabieg...

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Geneza tanecznego poruszenia w Trójmieście jest dość skomplikowana, dlatego pozwolę sobie na uogólnienia i uproszczenia[1]. Są trzy zasadnicze źródła, z jakich wywodzą się artyści współtworzący dzisiaj nadmorski pejzaż tańca współczesnego: Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury (istniejący w latach 1987-2000), Gdański Teatr Tańca oraz Dada von Bzdülöw. Artyści, którzy wiele lat spędzili w Teatrze Ekspresji...