Łódź: XXVII Łódzkie Spotkania Baletowe

Łódzkie Spotkania Baletowe na przestrzeni lat stały się największą
i najbardziej prestiżową imprezą baletową w Polsce oraz rozpoznawalnym wydarzeniem na arenie międzynarodowej.
W ramach Łódzkich Spotkań Baletowych Teatr Wielki w Łodzi proponuje bogatą ofertę programową, umożliwiając polskiej publiczności bezpośredni kontakt z najwybitniejszymi tancerzami
i choreografami z całego świata.

Inicjatywa powstania festiwalu w 1968 roku to wspólny pomysł Stanisława Piotrowskiego (dyrektor naczelny), Witolda Borkowskiego (kierownik baletu i choreograf) i Stanisława Dyzbardisa (kierownik literacki), przy pełnym poparciu Zygmunta Latoszewskiego (dyrektor artystyczny). Taneczne biennale jest mocno wrośnięte w życie kulturalne Łodzi. Rangę
i niepowtarzalność Łódzkich Spotkań Baletowych tworzyli tacy choreografowie jak: Maurice Béjart, Alicia Alonso, Jiří Kylian, William Forsythe, Wayne McGregor, Mats Ek, BirgitCullberg, Janina Jarzynówna-Sobczak, Conrad Drzewiecki, Teresa Kujawa, Henryk Tomaszewski, Gustaw Klauzner, Emil Wesołowski, Ewa Wycichowska, których prace wyznaczały trendy w rozwoju sztuki choreograficznej, tanecznych form scenicznych i współczesnego teatru tańca. Na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi wystąpili m.in.: Maja Plisiecka, Alicia Alonso, Nadieżda Pawłowa, Ana Laguna, Sylvie Guilleme, Margherita Parilla, Michaił Barysznikow, Jorge Donn, Ivan Marko, Glen Tetley, Christopher Bruce, Daniel Ezralow, Kevin Heigen, Barbara Bittnerówna, Krystyna Mazurówna, Bożena Kociołkowska, Ewa Głowacka, Iwona Wakowska, Ewa Wycichowska, Eugeniusz Jakubiak, Wojciech Wiesiołłowski, Tadeusz Matacz, Kazimierz Wrzosek, Emil Wesołowski, Sławomir Woźniak. Do najważniejszych zespołów goszczących na scenie Teatru Wielkiego
w Łodzi należą: Balet XX Wieku Maurice’a Béjarta, Nederlands Dans Theater, Sadler’s Wells, Royal Ballet, Ballet Rambert, Cullberg Ballet, Batsheva Dance Company, Ballet Nacional de Cuba, Stuttgarter Ballett, Elisa Monte Dance Company, Kibbutz Contemporary Dance Company, Akram Khan Company, Corpo Di Ballo, Teatro Alla Scala.

Oprócz tego „okna na świat”, jakim były i są Łódzkie Spotkania Baletowe, to także wiele pokoleń polskich tancerzy, którzy oglądając spektakle Łódzkich Spotkań Baletowych czerpali z nich wiedzę, doświadczenie i inspiracje do tworzenia nowych dzieł choreograficznych.

PROGRAM XXVII edycji:

26 i 27 kwietnia 2024

Ballet de L’Opera de Lyon, Francja

Beach Birds / Biped, chor. Merce Cunningham

Beach Birds (1991) to owoc wieloletniej i owocnej współpracy choreografa z kompozytorem Johnem Cage’em. Spokojna, delikatna, subtelna muzyka Cage’a i taniec dwukolorowych postaci tworzą na scenie niezwykłą kaligrafię. Beach Birds to kalejdoskop obrazów i wrażeń gdzieś na plaży, kiedy już lub jeszcze jest pusto, podczas zmierzchu lub świtu.

Aby stworzyć spektakl Biped (1999) Merce Cunningham wygenerował ruch za pomocą oprogramowania komputerowego. Prace nad choreografią rozpoczął  w 1989 roku, korzystając z programu Life Forms stworzonego na Uniwersytecie Simona Frasiera  w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie.

W tym spektaklu dekoracja została stworzona przy wykorzystaniu technologii Motion Capture, we współpracy z artystami cyfrowymi – Paulem Kaiserem i Shelley Eshkar. Z czujnikami na ciałach tancerze Cunningham wykonywali sekwencje z  Biped, następnie Eshkar i Kaiser animowali wirtualne postacie. Tym samym ruch tancerzy został przekształcony w abstrakcyjne obrazy wyświetlane na kurtynie z przodu sceny. Te gigantyczne, smukłe formy korespondują z tańczącymi na scenie artystami multiplikują ich ruchy, a rzeczywistość i światy wirtualne splatają się w tkaninie przesiąkniętej światłem.

11, 12 i 14 maja 2024

Teatr Wielki w Łodzi, Polska

Romeo i Julia, chor. Sasha Waltz

Tworząc choreografię Romea i Julii w 2007 roku, Sasha Waltz zwróciła się ku jednej z najbardziej poruszających historii miłosnych w literaturze światowej. Spektakl Sashy Waltz jest połączeniem szlachetnej prostoty i niebywałej finezji, od czarno białej scenografii i kostiumów po choreografie. Na pierwszy plan wysuwa się wielka plastyczna wrażliwość artystki. Interesuje ją kształt, faktura, symbol i metafora, poetyka obrazu. Wymaga fizycznej sprawności również od śpiewaków, co powoduje integralność wszystkich elementów, z których składa się spektakl. Poprzez detal, znak, niuans, kostiumy nawiązują do epoki renesansu. Przefiltrowana przez nowoczesność, ich forma staje się graficzna i geometryczna. Surowość scenografii i kostiumów jeszcze bardziej uwypukla dramaturgiczną intensywność choreografii. Jest to pierwsza współpraca tej artystki z polskim zespołem baletowym. Prapremiera spektaklu odbyła się w mediolańskiej La Scali.

16 i 17 maja 2024

Aterbaletto, Włochy

Secus, chor. Ohad Naharin

Secus (To zamiast tamtego) jest trzecią częścią spektaklu zatytułowanego Shalosh (Three), obok Bellus (Beauty), Humus (Earth).  Secus to muzyczny kolaż łączący elektroniczne brzmienia z urzekającymi indyjskimi  melodiami z filmu Kaho Naa Pyar Hai oraz dźwięczne harmonie grupy The Beach Boys.  Choreografia, której daleko do wirtuozowskich popisów, opiera się na pozornie prostym, naturalnym ruchu. Znana na całym świecie autorska metoda pracy Ohada Naharina – Gaga, pozwala na niebywałą inwencję ruchową. Polega na przełamywaniu schematów i posługiwaniu się „obrazami mentalnymi”, których ucieleśnienie staje się podstawowym zadaniem tancerzy.

Yelled chor. Eyal Dadon

Yeled  w języku hebrajskim oznacza „dziecko”. Eyal Dadon, który jest także twórcą muzyki do spektaklu, opowiada w nim o zapamiętanym lub wyobrażonym dzieciństwie. Może jest ono tęsknotą za nieskażonym spojrzeniem na świat, za byciem naturalnym, prawdziwym i niewinnym, szczerym i bezkompromisowym. W którym momencie utraciliśmy dziecięce spojrzenie na świat i dlaczego tak się stało? Jest też druga strona tej opowieści i pytanie – czego nauczyliśmy się jako dzieci i jak to nas ukształtowało jako dorosłych?

21 i 22 maja 2024

L-E-V Dance Company, Francja

OCD Love, chor. Sharon Eyal

Spektakl OCD Love opowiada o miłości – tej miłości, która ciągle odczuwa brak, czy też o kochankach będących w stanie nieustannej tęsknoty. Bez synchronizacji. Jak w chwili, gdy jedna osoba kładzie się spać, a druga właśnie się budzi. Skrót OCD (obsessive-compulsive disorder) oznacza zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i stał się dla artystki impulsem do opowieści, w której ujście znajdują najbardziej złożone, niewygodne często nigdy niewypowiedziane napięcia i emocje.  Sharon Eyal zainspirowała się wierszem autorstwa Neina Hilborna pod tytułem OCD. Mowa w nim o miłości, która potrafi wyleczyć z choroby natręctwa myśli, by za chwilę stać się jej powodem. Ukochana osoba odchodzi, bo nie jest w stanie żyć z kimś, kto tak szczelnie wypełnia sobą całą przestrzeń. Myśl o utraconej miłości staje się wiec nowym natręctwem.

Więcej informacji już wkrótce.

Bilety można kupić przez stronę Teatru Wielkiego w Łodzi: Repertuar – Teatr Wielki w Łodzi (operalodz.com)

Wydarzenie zostało dofinansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Wydarzenie objęte jest patronatem medialnym portalu taniecPOLSKA.pl