Przemek Kamiński, Mateusz Szymanówka, Marta Ziółek: „So Emotional” już w styczniu

Trwają prace nad zaplanowaną na styczeń 2017 premierą spektaklu So Emotional, realizowaną wspólnie przez Przemka Kamińskiego, Mateusza Szymanówkę i Martę Ziółek. Premiera odbędzie się w dniach 7-8 stycznia 2017 w Nowym Teatrze w Warszawie w ramach cyklu Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii. Projekt realizowany jest przy wsparciu Wyszehradzkiego Programu Rezydencji Artystycznych – Sztuki Performatywne, art quarter budapest oraz Instytutu Adama Mickiewicza. Pokaz work in progress odbędzie się w Budapeszcie w Trafó House of Contemporary Arts 16 grudnia o godz. 18.00.

So Emotional wykorzystuje narzędzia choreograficzne do zbadania teatru jako „maszyny uczuć”, która wytwarza afekty, emocje i nastroje oraz dystrybuuje je między sceną a widownią. Spektakl jest efektem researchu poświęconego pracy afektywnej performerów, jak również formom, przez które jesteśmy poruszani. Czy we współczesnym teatrze jest jeszcze miejsce na katharsis, grupową ekstazę i zbiorową histerię?

So Emotional przygląda się zdolności ciała do działania i oporu oraz indywidualnej i kolektywnej transformacji.

Koncepcja: Przemek Kamiński, Mateusz Szymanówka, Marta Ziółek
Choreografia i performans: Przemek Kamiński, Marta Ziółek
Dramaturgia: Mateusz Szymanówka
Przy wsparciu: Wyszehradzkiego Programu Rezydencji Artystycznych – Sztuki Performatywne, art quarter budapest oraz Instytutu Adama Mickiewicza

Przemek Kamiński – performer i choreograf. Ukończył studia na kierunku Dance, Context, Choreography w HZT Inter-University Centre for Dance Berlin. Pracuje zarówno w kontekście sztuk performatywnych, jak i wizualnych. Interesuje go choreografia rozumiana jako poszerzona praktyka, która przejawia się w wielości formatów i mediów. Jego prace prezentowane były m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu, Galerii Labirynt w Lublinie, Art Stations Foundation w Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Hamburger Bahnhof Museum fur Gegenwart w Berlinie, PQ Prague Quadrennial of Performance Design and Space w Pradze, Malta Festival w Poznaniu czy Uferstudios w Berlinie. Jako tancerz regularnie współpracuje z berlińską choreografką Isabelle Schad. Występował również w projektach takich artystów, jak: Juan Dominguez Rojo, Krzysztof Garbaczewski, Nicole Seiler, Kirstine Kyhl Andersen, Harakiri Farmers (Dominika Knapik, Wojciech Klimczyk), Julian Weber i inni.

Mateusz Szymanówka – dramaturg i kurator zajmujący się współczesnym performansem, tańcem i choreografią. Studiował kulturoznawstwo, wiedzę o teatrze i wiedzę o tańcu w Warszawie i Berlinie. Współpracował z Agataą Siniarską, Koriną Kordovą, Anią Nowak, Martą Ziółek, Przemkiem Kamińskim i Martinem Hansenem. Jako kurator przygotowywał projekty i programy m.in. dla Teatru Studio w Warszawie (letnia odsłona Sceny Tańca Studio Jak rzecz,  2016), Galerii im. Jana Tarasina w Kaliszu (Powrót (do) przyszłości, 2016), Muzeum Sztuki w Łodzi (wystawa Układy odniesienia. Choreografia w Muzeum  – wspólnie z Katarzyną Słobodą, 2016). W 2016 roku otrzymał Stypendium Badawcze Grażyny Kulczyk w dziedzinie współczesnej choreografii. W ramach stypendium stworzył „Think Tank Choreograficzny”  – kolektywną platformę badawczą poświęconą praktykom rozwijanym pomiędzy polskaą i międzynarodową sceną choreograficzną. Jest uczestnikiem trzeciego cyklu programu „Critical Practice (Made in Yu).

Marta Ziółek – choreografka i performerka. Studiowała na wydziale choreografii w School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie i na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Stypendystka prestiżowego stypendium danceWEB na ImpulsTanzFestival w Wiedniu (2011), uczestniczka europejskiej platformie „Europe in Motion” przeznaczonej dla młodych choreografów (2012), 2013 stypendystka the Amsterdam Fund for the Arts (2013). Ostatnio zaprezentowała m.in. projekt Black on Black inspirowany serią czarnych obrazów Rodczenki, eksplorujący ideę „Czarnej choreografii”, w Teatr Hetveem w Amsterdamie i MSN w Warszawie, a także opracowała choreografię do spektaklu Ewelina płacze Anny Karasińskiej (TR Warszawa). Razem z Alexem Baczyńskim-Jenkinsem jest współłtwórczynią przestrzeni Kem w Warszawie. W swojej pracy Marta Ziółek testuje performatywne granice i skupia się poszerzaniu pola praktyki choreografii. Swym interdyscyplinarnym podejściu bada granice pomiędzy sztukami wizualnymi, performansem i choreografią. 

***

Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii

Kuratorki: Maria Stokłosa/Magdalena Ptasznik/Eleonora Zdebiak.

Cykl sześciu prac polskich choreografów: Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, Oli Maciejewskiej, Anny Nowickiej, Magdaleny Ptasznik, Marii Stokłosy i Marty Ziółek. Prezentacji przedstawień towarzyszyć będą kameralne rozmowy, otwarte autorskie warsztaty z twórcami oraz seria tekstów ukazująca się w „Dwutgodnik.com”.

Aktywizm tańca

Mówiąc o choreografii, w kontekście zaproszonych spektakli, odnosimy się do pojęcia aktywizmu – stanowiskagłoszącego pierwszeństwo aktywności i zmiany przed trwałością i stałością. Aktywizm nie odnosi się tutaj do społecznego, politycznego zaangażowania poprzez podejmowanie konkretnej tematyki. Mamy na myśli postawę skupioną na prowokowaniu ruchu i wprowadzaniu w ruch. Choreografia, którą chcemy prezentować przyjmuje jako warunek zmienność i niestabilność. Nie poddaje się jednej konwencji teatralnej, lecz poszukuje i proponuje sposoby ucieleśniania, podążające za logiką konsekwentnych dociekań. Dąży do poszerzania granic form tworzących znaczenia. Prowokuje i aktywuje odmienne sposoby postrzegania i doświadczania ruchu, a przez to ciała, przestrzeni, czasu, przedmiotu i ich wzajemnych relacji. Proponujemy przeniesienie uwagi z tego, co ruch w tańcu może reprezentować, oznaczać, na to jak to robi – jak się formuje i manifestuje, jak ulega zmianie i jak zmienia. Zastanawiamy się jakie są obecnie możliwe pola funkcjonowania choreografii.

Przestrzenie choreografii

Celem prezentowanego cyklu nie jest (prze)formułowanie definicji tańca, lecz zadanie pytania o to, czym taniec może być i co może robić, jaką siłę performatywną manifestuje. Chcemy także bardziej świadomie wprowadzić w obieg i rozwinąć pojęcie choreografii. Choreografia, dosłownie oznaczająca zapisywanie tańca, jest obecnie zawłaszczana przez różne dziedziny – od nauk społecznych, po nauki ścisłe i przyrodnicze. W naukach biologicznych mówi się np. o choreografii molekularnej i komórkowej, w fizyce o tzw. n-body choreography, programiści rozwinęli Web Service Choreography Interface – specyfikację, pozwalającą na opisywanie dynamiki interakcji pomiędzy usługami internetowymi. Andrew Hewitt, w książce Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and Everyday Movement odnosi się do choreografii jako metody praktykowania ideologii, natomiast powstały we Frankfurcie Institute of Social Choreography bada, w jaki sposób choreografia może przyczyniać się do powstawania nieszablonowych praktyk i systemów społecznych.

W relacji z tańcem choreografia często pozostaje w roli drugoplanowej. Przykładem tego mogą być dopiero niedawno powstałe szkoły choreografii, które przyjmują studentów również bez profesjonalnego wykształcenia tanecznego. Dla nas interesujące jest przeniesienie uwagi z tańca na procesy i praktyki choreograficzne. Choreografię postrzegamy jako technologię działań, komponującą kierunki/ przejawy ruchu w określonych warunkach – nawigującą procesy, formującą akcje, ramującą zdarzenia, organizującą ruch elementów, składających się na tworzoną sytuację.

Proponowany przez nas cykl stawia pojęcie choreografii w centrum uwagi.

AKTYWIZM TAŃCA to przestrzeń dla choreografii.

Patronat medialny: taniecPOLSKA.pl, Dwutygodnik.com