TVP Kultura: W styczniu nowe odcinki „Portretów”

„Portrety” to cykl krótkich etiud opartych na rozmowach z polskimi artystami ze świata tańca i muzyki, ilustrowanych materiałami archiwalnymi z okresu ich twórczości. Widzowie zapoznali się z sylwetkami wielu polskich tancerzy, choreografów i znamienitych twórców tańca. W nadchodzących tygodniach wyemitowane zostaną kolejne odcinki, których kolejnymi bohaterkami i bohaterami będą znakomici artyści polskiego tańca.

Najbliższe odcinki „Portretów” na antenie TVP Kultura:

Bogdan Jankowski – 4 stycznia, godz. 06.20 i 5 stycznia, godz. 15.20
Kazimierz Knol – 8 stycznia, godz. 09.20
Kazimierz Wrzosek – 11 stycznia, godz. 06.20
Bożena Kociołkowska – 15 stycznia, godz. 08.55
Henryk Konwiński – 25 stycznia, godz. 06.20

„Portrety” można także oglądać na VOD:

Bogdan Jankowski
Henryk Konwiński
Kazimierz Wrzosek

Bogdan Jankowski (ur. 1937) – tancerz, pedagog. Jest uczniem Feliksa Parnella, u którego debiutował w 1957 w Paradach (Opera Łódzka). W latach 1960-66 był solistą Śląskiej Estrady Wojskowej we Wrocławiu. Od 1966 solista Teatru Wielkiego w Łodzi. Tańczył główne role w choreografiach Witolda Borkowskiego (m.in. Diabeł w Panu Twardowskim, Pan Młody w Harnasiach, Bożek Pan w Dafnis i Chloe, Czarny Rycerz w Szach Mat, Królewicz w Królewnie Śnieżce), Janiny Jarzynówny-Sobczak  (Komendant – Na kwaterunku, Pan Młody – Wesele w Ojcowie), Teresy Kujawy (Colas w Córce źle strzeżonej, Ajzon w Medei, Concerto grosso). Był Poetą w Sylfidach (Borkowski/ Kasprowicz,  Rotbartem w Jeziorze łabędzim (chor. B. Kasprowicz/J. Niesobska), Władcą w Gajane Borisa Ejfmana. W roli Starego żołnierza, w pierwszej  polskiej realizacji Zielonego stołu, obsadził go Kurt Jooss (1972). Znakomity w charakterystycznych rolach Pani Twardowskiej u Janiny Niesobskiej (Pan Twardowski), Spója w Śnie nocy letniej Graya Veredona i Siostry Grubej w Kopciuszku Iriny Fokiny. Wieloletni pedagog łódzkiej szkoły baletowej. Nagrodzony Złotym Krzyżem Zasługi (2019) i Nagrodą I stopnia Dyrektora Centrum Edukacji Artystycznej (2001).

Bożena Kociołkowska – tancerka, pedagog, choreograf. Absolwentka Państwowej Średniej Szkoły Baletowej w Warszawie w 1960 roku. W 1961 zadebiutowała w Teatrze Wielkim w Warszawie partią Odetty-Odylii w Jeziorze łabędzim. Do 1986 roku wykreowała na tej scenie wiele wybitnych ról w repertuarze klasycznym i współczesnym. W latach 1964-1983 występowała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w Stanach Zjednoczonych i na Kubie. Otrzymała liczne stypendia zagraniczne, m.in.: Centre Intemational d’Art Choreographique w Paryżu, Polucca Schule w Dreźnie, Inter-Balet w Budapeszcie, International Ballet w Hawanie, Ruth Page Foundation w School of Dance w Chicago, Centro di Danza w Rzymie, Giordano Jazz Dance w Chicago. Współpracowała z wieloma najwybitniejszymi choreografami i pedagogami na świecie, takimi jak: Natalia Konius, Aleksiej Cziczinadze, Alicia Alonso, Serge Lifar, Birgit Cullberg, Asaf Messerer, Maja Plisiecka, Pierre Lacotte, Alberto Mendez, Alfred Rodrigues, Anton Dolin, Leon Wójcikowski. Więcej: https://taniecpolska.pl/ludzie-tanca/bozena-kociolkowska/

Kazimierz Wrzosek (ur. 1942) – tancerz i pedagog – nauczyciel dyplomowany. Absolwent Państwowej Szkoły Baletowej w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem w 1962 roku) i  Akademii Muzycznej w Warszawie (pedagogika baletu). Jako tancerz zadebiutował w Kniaziu Igorze w Operze Bałtyckiej pod kierunkiem Janiny Jarzynówny-Sobczak.  Po siedmiu sezonach przeniósł się do Opery w Bydgoszczy (1969-71), a następnie do Teatru Wielkiego w Łodzi (1971-83), gdzie kolejno uzyskiwał pozycje solisty, pierwszego solisty, a wreszcie – pierwszego tancerza. Był  jednym z najwybitniejszych tancerzy swojego pokolenia, słynął zarówno z umiejętności solistycznych, jak i nadzwyczajnego talentu do partnerowania w skomplikowanych partiach baletowych. Przez blisko 15 lat Wrzosek wspólnie z Ewą Wycichowską stanowili legendarną parę w Giselle (chor. Corelli/Perrot/Piasecki), Gajane  (chor. Boris Ejfman), Królewnie Śnieżce (chor. Witold Borkowski), Córce źle strzeżonej (chor. Papliński), Zielonym stole (chor. Kurt Jooss), Coppeli i Medei (chor. Teresa Kujawa), Ognistym Ptaku (chor. Conrad Drzewiecki). Był też Zygfrydem w Jeziorze łabędzim (chor. Barbara Kasprowicz i Janina Niesobska) i Księciem w Dziadku do orzechów (chor. Wajnonen/Iwanow/Piasecki). Wielokrotnie nagradzany za swoją pracę artystyczną i pedagogiczną m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Statuetką Terpsychory – Nagrodą Sekcji Tańca i Baletu ZASP.

Henryk Konwiński (ur. 1936) – tancerz , choreograf, reżyser operowy. Ukończył technikum geodezyjno-drogowe, ale swoje życie związał z tańcem. Uczęszczał do Ogniska Baletowego utworzonego przez Olgę Sławską przy Państwowej Szkole Baletowej w Poznaniu. Dyplom  tancerza zawodowego uzyskał w warszawskiej szkole baletowej, już jako tancerz Opery Poznańskiej. Pracował pod kierunkiem m.in. Feliksa Parnella, Stanisława Miszczyka, Eugeniusza Paplińskiego, Jerzego Gogóła, Teresy Kujawy, Witolda Borkowskiego i Conrada Drzewieckiego. Jako choreograf zadebiutował Operetką Witolda Gombrowicza w studenckim Teatrze Nurt w Poznaniu. Był stypendystą Het Nationale Ballet w Amsterdamie, Nederlands Dans Theater w Hadze, Baletu XX wieku Maurice’a Béjarta w Brukseli oraz Baletu Kubańskiego Alicji Alonso w Hawanie. Jako choreograf i reżyser operowy współpracował z Telewizją Poznańską, Operą Bałtycką, Teatrem Wielkim w Łodzi,  Teatrem Wielkim w Warszawie, Polskim Teatrem Tańca Ewy Wycichowskiej, Teatrem Rozrywki w Chorzowie, Teatrem Muzycznym w Gliwicach, Operą Krakowską, Operą Nova w Bydgoszczy oraz Operą Śląską w Bytomiu, z którą jest związany od ponad 40 lat. Kierował zespołem baletowym Teatru Wielkiego w Poznaniu i Opery Śląskiej w Bytomiu.

Jest krajowym rekordzistą w ilości wystawionych spektakli. Jego dorobek choreograficzny obejmuje liczne pozycje baletu klasycznego i charakterystycznego (Jezioro łabędzie, Coppelia, Dziadek do orzechów, Córka źle strzeżona, La Peri, Don Kichot, Carmen) oraz wiele autorskich baletów, często realizowanych do muzyki współczesnej, m.in. Stworzenie świata, Wariacje na temat Franka Bridge’a do muzyki Benjamina Brittena, Epitafium na śmierć do muzyki Karola Szymanowskiego, Stabat Mater, Ad montes – Balety tatrzańskie i Krzesany do muzyki Wojciecha Kilara.

Laureat licznych nagród: Złota Maska, Nagroda Stowarzyszenia Autorów ZAiKS za całokształt twórczości w dziedzinie choreografii, Teatralna Nagroda Muzyczna im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Choreograf (2011), Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011), Statuetka Terpsychory – nagroda Sekcji Tańca i Baletu ZASP (2014), Nagroda Marszałka województwa Śląskiego w dziedzinie choreografii i tańca (2016) a także Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Więcej: https://taniecpolska.pl/ludzie-tanca/henryk-konwinski/