Fot, z materiałów Art Stations Foundation.
Drugi wykład z cykluPunkty stykuodbędzie się 20 lutego o godz. 18.00 (MSN, ul. Emilii Plater 51) i dotyczyć będzie publiczności i performansu. Prof.Nicholas Ridout zastanowi się nad tym, jak figura widza – zarówno wteatrze jak iw szerszym kontekście publicznym – może być pomocna wzrozumieniu procesu formowania się podmiotowości wokresie panowania burżuazji wEuropie od początku XVIII wieku. Taki powrót do historii ma na celu pokazanie, że współczesnego doświadczenia odbiorcy, aszerzej teorii recepcji nie można wpełni zrozumieć bez krytycznej oceny ich historycznego wymiaru.
Prowadzenie: Paweł Mościcki.
Dzień później prof. Nicholas Ridout poprowadzi seminarium, na które nabór jest już zamknięty.
Punkty styku. Performans i współczesność to druga część programu badawczego Muzeum Sztuki Nowoczesnej poświęconego sztukom performatywnym, przygotowywana we współpracy z André Lepeckim – profesorem Performance Studies na Uniwersytecie w Nowym Jorku (NYU).
Cykl Punkty styku. Performans i współczesność w MSN realizowany jest we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.
Nicholas Ridout: Profesor teatru i sztuk performatywnych na uniwersytecie Queen Mary w Londynie. W swoich badaniach naukowych zajmuje się głównie performansem w poszerzonym spectrum teatru, a także związkami pomiędzy teatrem, sztuką żywą, perfmansem i ekonomią, jak również teorią publiczności, sztuką partycypacyjną, pojęciem interkatywności i interpasywności. Jego ostatnie publikacje to:Amateurs: Theatre, Communism and Love (Ann Arbor, MI: University of Michigan Press, 2013), Oman, Culture and Diplomacy ( z J.Jones, Edinburgh University Press, 2010),Theatre and Ethics (Palgrave MacMillan, 2009), a także wspóredaktorem „Contemporary Theatres in Europe: A Critical Companion (London: Routledge, 2006) z J. Kelleher oraz Stage Fright, Animals, and Other Theatrical Problems (Cambridge: Cambridge University Press, 2006).
O programie Punkty styku:
Celem programu jest przyjrzenie się współczesnym dyskursom analizującym szeroko pojęte sztuki performatywne – badania te wznaczący sposób stymulują dziś rozwój tego zjawiska na świecie. Performans, który poprzez swój emancypacyjny charakter staje się kluczową formą sztuki współczesnej, na świecie budzi coraz większe zainteresowanie, wPolsce jednak jest formą ciągle relatywnie mało znaną iuprawianą. Coraz bardziej odczuwany jest też brak teoretycznej refleksji isłownika pozwalających zbliżyć się do współczesnych form performatywnych, które eksperymentalnie wchodzą wobszary dialogu zteorią sztuki, nowymi mediami, filozofią, polityką isferą społeczną.Ato właśnie performans zdaje się najpełniej oddawać dynamiczny charakter sztuki współczesnej, ateż szerzej pojętej współczesności. Dziejąc się zawsze „tu iteraz”, zwpisanymi wtaką postawę: otwartością na nieznane, spontanicznością, nieustanym emancypowaniem się imierzeniem z„aktualnym”, jest to medium, które wsztuce każe wybrzmieć pytaniom ojej przedmiot, materiał, język, ekonomię twórcy iwidza, atakże – lub przede wszystkim – ojej polityczną skuteczność. Tym samym każe nieustannie zadawać tak samo jak on sam dynamiczne pytanie owspółczesność ibycie współczesnym.
