Autor: Aldona Nawrocka

Muzyka w tańcu powinna być tym, co dodaje – a nie ujmuje, co inspiruje – a nie deprecjonuje, co pobudza – a nie zanudza, co otwiera umysł i serce – by oczami chłonąć treści i emocje, jakie przekazuje nam taniec.

Interaktywny: – taki, który jest współtworzony przez uczestnika lub użytkownika i dlatego wymaga jego aktywnej współpracy – taki, który odbiera bodźce od użytkownika i reaguje na nie (Źródło: Wielki Słownik Języka Polskiego)  

Na początek – zagadka: Kto to jest? Często niewidzialny (szczególnie, gdy siedzi przy instrumencie schowanym w kulisach), bywa niedoceniany (porównywany choćby do osoby, która zajmowała jego stanowisko wcześniej i – co oczywiste – czuła muzykę nieco inaczej), czasem nazywany nieformalnie „grającym magnetofonem” (który powinien odtwarzać dźwięki na dany znak – najlepiej natychmiast i zawsze odpowiednie, tak, by pasowały do konkretnego ćwiczenia). Niełatwo jednak prowadzić bez niego zajęcia tańca, zwłaszcza klasycznego. Odpowiedź (dla wnikliwych czytelników oczywista) jest już w tytule.

– Dlaczego chcesz się tym zajmować? Przecież teraz wystarczy playlista z darmowej biblioteki w internecie. Szybciej i taniej! – Ale chyba nie chodzi tylko o „szybciej i taniej”? Jakiś przekaz jest ważny, czy nie? Nie liczy się już, co muzyka ma „znaczyć” w tym spektaklu? – Ależ oczywiście, trochę się liczy! Tylko kto to zrozumie… Najważniejsze, by się ludziom podobało.