Autor: Diana Bastos Niepce

Chciałabym móc myśleć o pobycie w Polsce jako o wizycie w domu mojego najlepszego przyjaciela, ale tak nie było. Chciałabym powiedzieć, że czułam się jak w domu, ale to także nie byłoby właściwe określenie. Wylądowałam w Warszawie 9 listopada 2019 roku i wtedy koła mojego wózka inwalidzkiego zostały przekłute. Teraz, kiedy ktoś pcha mój wózek, ten samoistnie skręca w lewo. Nie umiem określić ile razy, znajdując się w nowym miejscu, napotykałam na tego rodzaju frustracje – trudności, jakich artyści bez alternatywnej motoryki nigdy by nie doświadczyli w czasie rezydencji. Mimo tego pierwszego wspomnienia chcę pamiętać Warszawę jako miejsce, do którego...

Istnieje długa tradycja używania nagości jako narzędzia wywoływania szoku, pokazywania słabości, prawdy oraz wyrażania siebie przez artystów i performerów. Wystawienie ciała na widok publiczny ukazuje to, co zazwyczaj jest ukryte, wykorzystuje dosłowność i intymność, aby zwrócić uwagę oglądających na proces konstruowania znaczenia. Podglądacze, widzowie, obserwatorzy nie są wcale tak niewinnie bierni, jak kiedyś zwykło się uważać. W sytuacji, kiedy obrazy normatywnych ciał są najczęściej oglądanymi w mediach głównego nurtu, jak artyści z niepełnosprawnością korzystają z atrybutów nagości w wywrotowy i radykalny sposób? Jak zmienia się odbiór publiczności w zależności od tego, czy nagie ciało artysty na scenie jest ciałem osoby...