Autor: Dorota Kozińska

Kiedy na początku lat 90. ubiegłego wieku zajęłam się profesjonalnie krytyką muzyczną – w tym operową – choreograf w operze wciąż odgrywał rolę podległą wobec innych twórców przedstawienia. Pierwsze próby zmiany tego stanu rzeczy – najpierw zacieśnienia współpracy z pozostałymi realizatorami, później samodzielnego zmierzenia się z zadaniami inscenizacyjnymi i reżyserskimi – pojawiły się w światowym teatrze stosunkowo niedawno. Wśród inicjatorów tej rewolucji znaleźli się przede wszystkim artyści związani ze środowiskiem tańca współczesnego, nawykli do dialogowania z widzem za pośrednictwem uczuć i emocji – nieodłącznego składnika wciąż żywej i ewoluującej konwencji operowej. Miałam szczęście ujrzeć efekty pracy kilkorga z nich na...