Autor: Katarzyna Rączka

KATARZYNA RĄCZKA: Na świecie od wielu lat zaciera się granica między teatrem dramatycznym, a teatrem tańca. Coraz rzadziej na scenie współczesnej pojawiają się aktorskie „kukły”, nieruchomo dialogujące na skraju rampy. Ruch na scenie staje się kodem równie ważnym jak słowo, a przedstawienia teatrów tańca są ważnym elementem kultury. Tymczasem choreografowie, a więc artyści odpowiedzialni za ruch w spektaklu, nadal spotykają się u nas z pewną nieufnością, a ich autorskie projekty rzadko znajdują przychylność instytucji teatralnych. Problem, w naszym przekonaniu, zaczyna się już w szkołach kształcących przyszłych aktorów i reżyserów. Czy w Akademii Teatralnej w Warszawie studenci pracują z choreografami? JAROSŁAW...

Na Taniec śniącego ciała składają się cztery historie, cztery sny zaczerpnięte z dziecięcych lęków i pragnień. Teatr Bretoncaffe, z pomocą gości i specjalistów z Akademii Psychologii Zorientowanej na Proces, realizuje projekt badawczy, sprawdzający metodologię Arnolda Mindella w pracy teatralnej. […] W oparciu o nią w warszawskim Teatrze Wytwórnia Bretoncaffe zrealizował spektakl po raz pierwszy w całości poddany temu procesowi. Struktura spektaklu jest powtarzalna – wyświetlana na ekranie schematyczna animacja przedstawia marzenie senne, które jest podstawą i punktem wyjścia dla tańczonych opowieści. Autobiograficzne sny firmowane są imionami tancerzy: Jacek, Krzyś, Ania, Anita. Każdy z nich zmierzył się więc z własną psychiką,...