Autor: Marta Keil

Współczesny taniec i towarzyszące mu praktyki choreograficzne są w tej chwili jedną z najbardziej fascynujących i najszybciej rozwijających się dziedzin sztuki. Tymczasem polski teatr repertuarowy w znakomitej większości zdaje się pozostawać doskonale impregnowanym na te zjawiska. Problemu nie rozwiązuje coraz bardziej powszechne zatrudnianie choreografów do opracowania tzw. „ruchu scenicznego” w spektaklach. To, co wydaje się dzisiaj najciekawszym wyzwaniem, to otwarcie instytucji teatru w sposób, który umożliwiałby próby zrównania języków teatralnych i choreograficznych.