Fot. Marta Ankiersztejn
Jak dowiedzieliśmy się z materiałów na temat spektaklu, a także od samej Aleksandry Bożek-Muszyńskiej, już na scenie, znaleźliśmy się na improwizowanym spotkaniu z artystkami różnych dziedzin sztuki. Na stojącym po prawej stronie stole leżą dwa pudełka zwierające hasła i zadania do wykonania. Oprócz Bożek-Muszyńskiej publiczność do aktywnego udziału w kreowaniu sytuacji scenicznej zapraszają Zofia Tomczyk, Maria Stokłosa, Anna Piotrowska, Natalia Oniśk i Joanna Halszka Sokołowska. Z upływem czasu, wraz z kolejnymi częściami spektaklu 3 razy 20 i zgodnie z jego zamysłem, bieg wydarzeń coraz bardziej wymykał się artystkom spod kontroli, pozwalając pozostałym uczestnikom wpływać na sytuację. Bez wątpienia cały performans stał się swoistym laboratorium budowania poczucia wspólnoty. Celem przedsięwzięcia było wzajemne, niepowtarzalne doświadczanie swojej obecności.
Wizyty w domach rodziny i znajomych, w naszej strefie klimatycznej rozpoczynają się często od pozostawienia swojego okrycia wierzchniego i zdjęcia butów. Oznacza to, że wchodzimy w swojską przestrzeń na dłuższą chwilę. Tak jak zdejmujemy kurtkę, odsłaniając kolejną warstwę ubrań, tak rozmowa z przyjaciółmi i bliskimi zachęca nas, byśmy się rozluźnili, poczuli komfortowo i pozostawili za sobą niezbędne podczas oficjalnych spotkań konwenanse.
Na początku spektaklu 3 razy 20 obserwujemy, jak Aleksandra Bożek-Muszyńska i Anna Piotrowska zdejmują kurtki i podają je sobie wzajemnie. Anna Piotrowska rzuca swoją i wkłada ją na różne sposoby, badając jej użytkowe możliwości. Jak dowiedzieliśmy się z materiałów na temat spektaklu, a także od samej Aleksandry Bożek-Muszyńskiej, już na scenie, znaleźliśmy się na improwizowanym spotkaniu z artystkami różnych dziedzin sztuki. Na stojącym po prawej stronie stole leżą dwa pudełka zwierające hasła i zadania do wykonania. Oprócz Bożek-Muszyńskiej publiczność do aktywnego udziału w kreowaniu sytuacji scenicznej zapraszają Zofia Tomczyk, Maria Stokłosa, Anna Piotrowska, Natalia Oniśk i Joanna Halszka Sokołowska.
Próbujemy się więc rozgościć. Działaniom artystek na scenie towarzyszą dźwięki nagrywane i zapętlane na żywo przez Joannę Halszkę Sokołowską, oraz przyjemnie rozproszone, ciepłe światło. Kobiety ubrane są w zwykłe spodnie lub też jeansy, kolorowe t-shirty czy koszule, większość ma spięte włosy. Wyglądają zupełnie zwyczajnie, „domowo”. Ich improwizowane ruchy są raczej eksploracją przestrzeni scenicznej niż skomponowaną choreografią. Artystki chodzą do tyłu na czworakach, z początku poruszając się niespiesznie i mrucząc niczym bawiące się koty. Z czasem ich ruch nabiera dynamiki, pojawiają się zmiany poziomów, od skoków po pracę z podłogą. Kobiety powtarzają po sobie sekwencje przypominające ruchy ptasich skrzydeł – papugują się wzajemnie. Ich żywiołowe pokrzykiwania podkreślają rosnącą ekspresję, pojawia się także słowo – Anna Piotrowska wypowiada zwroty w języku francuskim. Dźwięki, krzyki i piski o różnych częstotliwościach powodują wrażenie kakofonii.
Otacza nas nonsens i chaos. W pewnej chwili Aleksandra Bożek-Muszyńska mówi do pozostałych: „musimy się jakoś rozwinąć”. Koncepcją jest brak koncepcji, scenariusz wciąż pozostaje otwarty. Obserwujemy proces tworzenia spektaklu, a nasza obserwacja z biegiem czasu zamienia się w uczestnictwo. Przechodzimy do kolejnego, zgodnie z tytułem mniej więcej dwudziestominutowego, etapu scenicznych działań – artystki odczytują na głos przy mikrofonie wylosowane hasła, które mają za zadanie zilustrować. Słowa i frazy, takie jak: „focus na zewnątrz”, „focus do wewnątrz”, „solo”, „duet”, „wygląda całkiem dobrze”, „wykipiało”, „przyspiesz”, „poszerz”, czy dowcipne „mięciutko” są przypadkowe i nie łączą się ze sobą w spójną narrację.
Zmianom podlega nie tylko rola publiczności, ale także tancerek – kiedy Natalia Oniśk wykonuje solo, jedna z nich ocenia je jako najlepsze, jakie dotąd widziała. Dochodzące ze sceny komentarze na temat realizowanych czynności, leżące zwykle w gestii widzów już po spektaklu, sprawiają, że tancerki wzajemnie stają się swoją widownią. Hasła prezentowane są w sposób komiczny na wzór filmowych gagów. Ta część spektaklu przypomina kabaretowy skecz z wykorzystaniem pantominy.
Ostatni etap, polegający na wykonywaniu zadań przez publiczność, przeradza się w szaloną zabawę, niczym rozwiązywanie kalamburów. Przywołanie przedszkolnych zabaw w chowanego czy ciepło-zimno, budowanie piramidy z krzeseł lub też czytanie fragmentów książki bez kontekstu, może wydawać się zbyt absurdalne i nie każdego przekona. Polecenia znają tylko ci, którzy je wykonują, więc efekt końcowy nie zawsze jest czytelny dla pozostałych.
Z upływem czasu, wraz z kolejnymi częściami spektaklu 3 razy 20 i zgodnie z jego zamysłem, bieg wydarzeń coraz bardziej wymykał się artystkom spod kontroli, pozwalając pozostałym uczestnikom wpływać na sytuację. Czasem jednak nastawienie na nieco bardziej pasywny odbiór, a nie na partycypację, jest świadomym wyborem widza, gdyż nie każdy czuje się komfortowo w interaktywnej konwencji. Bez wątpienia cały performans stał się swoistym laboratorium budowania poczucia wspólnoty. Celem przedsięwzięcia było wzajemne, niepowtarzalne doświadczanie swojej obecności. Działania uczestników spotkania, razem z wykonywanym przez Halszkę Sokołowską przebojem Elli Fitzgerald Summertime, miały konkretne założenie – wprowadzenie atmosfery nieskrępowanej swobody, które niewątpliwie udało się osiągnąć.
Koncepcja: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Zofia Tomczyk
Kreacja i wykonanie: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Józef Buchnajzer, Natalia Oniśk, Anna Piotrowska, Joanna Halszka Sokołowska, Maria Stokłosa, Zofia Tomczyk
Premiera: 19 września 2019, Mazowiecki Instytut Kultury, na otwarcie konferencji CST „Taniec w Warszawie. Sztuka tańca i choreografii w XX i XXI wieku”.
Spektakl prezentowany był podczas obchodów trzecich urodzin Centrum Sztuki Tańca w Warszawie.
Wydawca
taniecPOLSKA.pl
