Conrad Drzewiecki – wybitny tancerz i choreograf, pedagog, twórca Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego
Urodził się 14 października 1926 roku w Poznaniu. Laureat wielu nagród zagranicznych, m.in. Srebrnego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Bukareszcie (z Teresą Kujawą – 1953), Złotego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Warszawie (1955) Primo Premio Assoluto Międzynarodowego Konkursu Baletowego w Vercelli (1956) czy Prix Italia za film Gry, oraz krajowych: Terpsychory za całokształt twórczości i Złotego Medalu Gloria Artis.
Od roku 1951 Drzewiecki był solistą baletu poznańskiej opery, w roku 1956 wyjechał na Zachód. Kolejne stacje na jego drodze to Neapol i Paryż. Współpracował z najlepszymi francuskim zespołami, podróżując z nimi po całym świecie. Tańczył w choreografiach Fokina, Balanchine’a, Limona, Lifara czy Rolanda Petit. Cały czas kształcił się zarówno w zakresie tańca klasycznego i folklorystycznego, jak i współczesnego.
Wrócił do Polski w roku 1963, by zostać kierownikiem baletu Opery Poznańskiej za dyrekcji Roberta Satanowskiego. Do historii przeszły jego ówczesne prace choreograficzne: Ognisty ptak Strawińskiego (1967), Adagio na smyczki i organy (1967) czy Pawana na śmierć Infantki (1968), a także Cudowny Mandaryn (1970) Béli Bartóka.
W pracach takich jak Błękitna rapsodia wprowadzał – jeszcze podczas pracy w Operze Poznańskiej – elementy tańca modern do swojego repertuaru. Jako pedagog Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu staje się prekursorem nauczania nowoczesnych technik tanecznych. W latach 1971–1980 pełnił funkcję dyrektora artystycznego tej szkoły.
W roku 1973 został dyrektorem Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, nowego zespołu wydzielonego z poznańskiej opery. Jednocześnie w repertuarze PTT utrzymywało się osiem spektakli z dawnego repertuaru Opery Poznańskiej. Nadał PTT charakter zespołu autorskiego, tworzył własny niepodrabialny styl – technikę tańca nowoczesnego łączył z inspiracjami klasyką i folklorem. Jego pierwszy spektakl zrealizowany pod szyldem nowej instytucji – to Epitafium dla Juana do muzyki Edwarda Rudnika.
Conrad Drzewiecki chętnie pracował z polską muzyką współczesną. powstały przedstawienia z utworami Mieczysława Karłowicza – Odwieczne pieśni (1973), Wojciecha Kilara – Krzesany (1977), Karola Szymanowskiego – Pieśń o nocy (1977) czy Krzysztofa Pendereckiego – Stabat mater (1976). Nie brakowało jednak również przedstawień do muzyki Chopina, Beethovena czy Schuberta. W latach 80. XX wieku zdarzało mu się korzystać z muzyki rozrywkowej – grupy The Beatles (Yesterday, 1982) czy polskiego multiinstrumentalisty i rockmana Józefa Skrzeka. Co ciekawe, Drzewiecki niejednokrotnie sam projektował scenografie do swoich spektakli.
Pierwszy dyrektor Polskiego Teatru Tańca często współpracował z telewizją. W 1979 powstała telewizyjna wersja Krzesanego, w 1978 – Pawany na śmierć Infantki. Zarejestrowano także Pieśni (1976), a z okresu pracy w Operze Poznańskiej – Gry (1970) i Adagio (1969).
Zespół odbył liczne tournée po całej Europie, był zapraszany do udziału w światowych festiwalach, jak na przykład: Międzynarodowym Festiwalu Tańca w Paryżu i Chateauvallon, Baletto Oggi w Bari, Musica Sacra w Mediolanie, Intercontri Musicali Romani, Bregener Festspiele i Berliner Festtage.
Jako dyrektor PTT Drzewiecki otrzymał m.in. dyplom Ministra Spraw Zagranicznych i Nagroda Państwowa I stopnia za propagowanie kultury polskiej za granicą, dyplom ITI za popularyzację sztuki polskiej za granicą, Nagrodę Miasta Poznania za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki, tytuł „Zasłużonego dla Kultury Narodu”.
Na emeryturę przeszedł w roku 1987, po czternastu bardzo owocnych i intensywnie przepracowanych latach dyrektorowania. Kierownictwo zespołu przejął po nim tymczasowo jego asystent, rok później zaś – dyrektorem PTT została Ewa Wycichowska. Ostatnie spektakle dla Polskiego Teatru Tańca – Pieśń Roksany i Śmierć Izoldy – Drzewiecki przygotował przeszło dekadę później – w 1998 roku, z okazji jubileuszu 25-lecia Teatru.
Conrad Drzewiecki zmarł 25 sierpnia 2007 roku. Jego imię nosi obecnie jedna z ulic Poznania.
