Ludzie tańca

Zdjęcie: Elżbieta Jaroń

Fot. P. Gamdzyk/@ Opera na Zamku w Szczecinie

Wersja do druku

Udostępnij

W 1960 r. ukończyła (ze specjalnym wyróżnieniem za taniec klasyczny) Warszawską Szkołę Baletową za taniec klasyczny. Bezpośrednio po dyplomie została zaangażowana do Opery Warszawskiej, przemianowanej wkrótce na Teatr Wielki. W 1961 r. zadebiutowała solową rolą Ognika w balecie Kamienny kwiat Prokofiewa. W grudniu 1961 r. zdobyła I nagrodę na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego. Zaowocowało to partią Swanildy w Coppelii przygotowywanej przez Feliksa Parnella w Operze łódzkiej (1962). W 1962 r. Alfredo Rodrigues obsadził ją w roli dziewczyny ofiarnej w Świecie wiosny Balet ten był punktem zwrotnym w karierze Elżbiety Jaroń. W 1964 r. podczas tournee zespołu po RFN zachodnioniemiecka wytwórnia filmowa nakręciła film Święto wiosny w wykonaniu polskiego baletu. Kilka lat później, w czasie pierwszej wizyty w powojennej Polsce, Igor Strawiński wybrał Danse sacrale ze Święta wiosny w wykonaniu Elżbiety Jaroń do realizowanego wówczas przez ekipę Columbia Pictures jego filmu biograficznego. W Teatrze Wielkim z siedzibą tymczasową w gmachu Romy artystka stworzyła szereg niezapomnianych kreacji. Tańczyła z takimi tancerzami, jak: Feliks Malinowski, Zbigniew Strzałkowski, Janusz Smoliński, Wojciech Wiesiołłowski, Gerard Wilk, Jerzy Makarowski, Stanisław Szymański, Dariusz Blajer, Zdzisław Ćwioro, również w za granicą, w wielu krajach Europy i w USA. W 1972 r. Elżbieta Jaroń była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki w The School of Contemporary Dance w Londynie. W 1974 r. powstał film telewizyjny „Tańczy Elżbieta Jaroń” w reżyserii Jadwigi Żukowskiej, który został nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Muzycznych w Besançon we Francji. W latach 1976-1980 odbywała studia pedagogiczne w Akademii Muzycznej w Warszawie, które ukończyła z wyróżnieniem. W latach 1981-1982 była dyrektorem Baletu Teatru Wielkiego w Warszawie (z wyboru zespołu). Jako pedagog pracowała w Hiszpanii, a okresowo w Państwowej Szkole Baletowej w Warszawie.

Najważniejsze partie: Chloe (Dafnis i Chloe, 1963), Kitri (Don Kichot,1964 i 1967), Odetta-Odylia (Jezioro łabędzie,1966, 1973), Giselle (Giselle, 1968), Wróżka (Kopciuszek 1969), solistka (Danse sacrée – Danse profane, 1971), Aegina (Spartakus, 1973), Balerina (Pietruszka 1973, 1976), Królowa podziemi, Krasawica (Pan Twardowski, 1973), Swanilda (Coppelia, 1974), Panna Julia (rola tytułowa, 1975), solistka (Chopiniana 1981)

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close