Drop Dead Gorgeous

Z recenzji:

„W podnoszących się chmurach pyłu zataczają się, ślizgają i upadają na rumowisku, które kiedyś było ich miastem… Charlotte Vincent i jej pięcioro towarzyszy, żyją i umierają pośród horrorów wojny w tej przyciągającej uwagę koprodukcji z Teatrem Dada von Bzdülöw z Gdańska.

Przykre w oglądaniu i bolesne do zagrania, jest to wołanie serca, które, niezależnie od miejsca konfliktu (Bośnia, Kosowo, Rwanda, Afganistan), pokazuje nieposkromione męstwo ludzi starających się zwyciężyć, bez względu na to, jakie mają szansę. Ściana z poplamionych krwią desek wznosi się w zdradzieckim pobojowisku roztrzaskanych kamieni i murów. Tancerze uchylają się przed padającym przez audytorium obstrzałem snajperów. Ustawiają się w linii pod ścianą, trzęsąc się i bojąc, a potem przedstawiają tupaniem, wściekłymi kopnięciami na boki dziwny chór, jakby atakujący podżegaczy wojennych.

To prowadzi do żartobliwego swawolenia do rytmicznej, głębokiej w brzmieniu muzyki, pokrzykiwań i wycia. Flirtują i bawią się, kobiety zadzierają w górę sukienki i obnażają pośladki. Akcja koncentruje się wokół, na oraz ponad ścianą, za którą znajduje się coś okropnego. Obrazy wciskają się do głów niczym nisko latający samonaprowadzający się pocisk. Tancerze wiją się, podziurawieni jak sito kulami, krzyczą i umierają na niezliczoną ilość sposobów. W pewnym momencie, polski tancerz Leszek Bzdyl zostaje zastrzelony przy palu egzekucyjnym.. W innym, TC Howard knebluje się sama sznurem, którego pozostałą częścią okręca się wokół ciała tak, że w końcu zwisa bezwładnie. Wszystko to jest bardzo ponure, ale taka jest wojna.

Być może za długie i przypominające kazanie dla neofitów, Drop Dead Gorgeous jest zagrane z wielkim zaangażowaniem i stanowi znaczące wołanie o pokój.”

Stephanie Freguson, „The Guardian”

koprodukcja Vincent Dance Theatre & Dada von Bzdülöw
reżyseria: Charlotte Vincent; choreogrfia i taniec: Leszek Bzdyl, TC Howard, Patrycja Kujawska,
Aurora Lubos, Peter Shenton, Charlotte Vincent