Body master. Fot. Sebastian Ćwikła
W ramach kolejnej odsłony projektu Niderlandy Bałtycki Teatr Tańca zaprasza na wieczór złożony z trzech spektakli Izadory Weiss: Fun, Light i Body Master. Fun – inspirowany jest tętniącym życiem Amsterdamem oraz Light, który czerpie z arcydzieła malarstwa holenderskiego – Mleczarki (Nalewającej mleko) Vermeera. Natomiast Body Master to opowieść o Mistrzu, który w swojej hermetycznej rzeczywistości próbuje wykreować własny świat przy pomocy tancerzy. Projekt Niderlandy, w ramach którego odbyła się premiera spektaklu Fun, otrzymał Nagrodę Teatralnę Miasta Gdańska dla najlepszego spektaklu 2014 roku.
Fun
Ironiczna fantazja taneczna na temat zalotów jest motywem obecnym w kulturze od jej początków. Traktowany jest romantycznie albo komediowo, ale za każdym razem odnajduje się w tym temacie prawdę na miarę postaci, jakie biorą udział w tej grze. Izadora Weiss ułożyła choreografię do koncertu Vivaldiego w nagraniu wirtuoza Nigela Kennedy’ego. Koncert jest punktem wyjścia dla odtworzenia na scenie popisów dziewcząt przed, coraz częściej zajętymi wyłącznie sobą mężczyznami, bez względu na różnice wieku i temperamentu. Choreografka celowo bawi się odtworzeniem w choreografii gęstej struktury muzycznej. To jej ironiczny komentarz do powszechnej tendencji tworzenia spektakli tak, „by muzyka nie przeszkadzała”. Ostatnią sceną Fun jest solowy taniec na temat samotności, która dotyka na ogół tych, którzy odrzucają reguły gry opartej wyłącznie na zabawie. Samotne skrzypce Julii Fischer w kaprysie Paganiniego towarzyszą tancerce jak ostatnia deska ratunku.
muzyka: Niccolo Paganini, Jordi Savall, Antonio Vivaldi
choreografia: Izadora Weiss
scenografia: Hanna Szymczak
światła: Piotr Miszkiewicz
asystenci choreografa: Elżbieta Czajkowska-Kłos, Ireneusz Stencel
obsada z 11, 12, 14 kwietnia 2015: Jacopo Grabar, Bartosz Kondracki, Tura Gómez Coll, Julia Sanz Fernandez, Sayaka Haruna
Light
Marek Weiss: „Program naszego spektaklu otwiera fotografia obrazu Vermeera Mleczarka. Towarzyszy mu lapidarny wiersz Wisławy Szymborskiej o znaczeniu (nie tylko) tego obrazu. Obrona sensu życia i twórczości zawarta w gorzkim proteście wobec chaosu i zniszczenia zapada głęboko w pamięć i zmusza do refleksji nad siłą przetrwania, jaką dają człowiekowi proste, codzienne czynności. Ich piękno i zdolność budowania alegorii stanowią fundament nie tylko malarstwa flamandzkiego, ale także każdej dziedziny sztuki. Mimo przewagi nieludzkich trendów preferujących destrukcję form i wartości, mimo fascynacji abstrakcją i technologią oraz dehumanizacji sztuki, wciąż wierzymy, że jej prawdziwym powołaniem jest opowieść o człowieku, jego potrzebach i namiętnościach, lękach i rozpaczy, nadziei, że śmierć nie odbierze mu wszystkiego i nie do końca obróci go w proch.
Choreograficzna opowieść Izadory Weiss rozpoczyna się w idylli życia artysty, który nieostrożnie pozwala sobie na drobny „grzech”. Ta szczelina w bezpiecznym kokonie powoduje, że pękają ściany i z ciemnego świata zaczyna się wdzierać zło. Alegoryczne biesy są początkiem lawiny nieszczęść. Pojawia się Dziewczyna, która nie spędza życia pod bezpiecznym kloszem i zawsze wystawiona jest na gwałt otaczającego ją świata. Jej prześladowcy pod wodzą Złego niszczą na swojej drodze wszystko, co wartościowe. Nawet jeśli wśród nich pojawia się ludzki odruch ułożenia sobie normalnego życia, to zło tylko pozornie daje za wygraną. Powraca w chwili zaniedbania i tak jak wirus atakuje osłabiony organizm, tak ono niszczy nie dość odpornych. W końcu zabija to, co kochamy. Choreografka wierzy tylko w to, co wyraziła Szymborska – szansą na przetrwanie jest sztuka i utrwalone w niej wartości. Nawet jeśli nasze życie zostanie z nich wytrzebione.”.
muzyka: Philip Glass
choreografia: Izadora Weiss
scenografia: Hanna Szymczak
światła: Piotr Miszkiewicz
asystenci choreografa: Elżbieta Czajkowska-Kłos, Ireneusz Stencel
obsada z 11, 12, 14 kwietnia 2015: Służąca – Paulina Wojtkowska; Pani – Beata Giza; Dziewczyna – Julia Sanz Fernandez (11 IV) / Naya Monzon Alvarez (12, 14 IV); Biesy – Tura Gómez Coll, Sayaka Haruna; Pan – Filip Michalak; Zły – Oleksandr Khudimov; Zdrajca – Oscar Pérez Romero; Chłopak – Beniamin Citkowski; Gwałtownicy – Jacopo Grabar, Bartosz Kondracki, João Paulo de Castro Franca, Joel Mesa Gutierrez
Body Master
Tytuł najnowszej choreografii Izadory Weiss ma charakter ironiczny. Spektakl stanowi opowieść o Mistrzu, który w swojej hermetycznej rzeczywistości próbuje wykreować własny świat przy pomocy tancerzy, przywodzi na myśl wielkiego reformatora teatru Edwarda Gordona Craiga. Jego również uwiodła idea doskonałego Aktora – Nadmarionety zdolnego do precyzyjnego przekazania zaprogramowanych emocji. Przed i po Craigu było wielu wybitnych twórców uwikłanych w tragiczną sprzeczność pomiędzy pragnieniem demiurgicznej władzy nad poddanym mu artystą, a dążeniem do wydobycia z niego prawdy. Na przykładzie wymyślonej przez siebie historii Izadora Weiss po raz kolejny zmaga się z podstawowymi pytaniami o istotę tworzenia teatru i relacji pomiędzy wizją kreatora i artystami, którzy tę wizję wcielają w życie.
libretto, montaż muzyki, inscenizacja i choreografia: Izadora Weiss
scenografia: Hanna Szymczak
światła: Piotr Miszkiewicz
asystenci choreografa: Elżbieta Czajkowska-Kłos, Filip Michalak
obsada: Filip Michalak, Beata Giza, Beniamin Citkowski, Naya Monzon Alvarez, Daniel Flores Pardo, Julia Sanz Fernandez, Michał Łabuś, Filip Löbl, Bartek Kondracki, Paulina Wojtkowska, Tura Gómez Coll, Hodei Iriarte Kaperotxipi, Oscar Pérez Romero, Tania Verdejo Vazquez, Natalia Madejczyk, João Paulo de Castro Franca, Oleksandr Khudimov, Sayaka Haruna, Jacopo Grabar
premiera: 8 listopada 2014.
Obsada z 11, 12, 14 kwietnia 2015:
Filip Michalak, Beata Giza, Beniamin Citkowski, Naya Monzon Alvarez, Jacopo Grabar, Julia Sanz Fernandez, Oleksandr Khudimov, João Paulo de Castro Franca, Bartosz Kondracki, Paulina Wojtkowska, Tura Gómez Coll, Oscar Pérez Romero, Nikita Vasylenko, Agnieszka Wojciechowska, Elżbieta Czajkowska-Kłos, Joel Mesa Gutierrez, Alicia Navas Otero, Sayaka Haruna, Radosław Palutkiewicz.
O projekcie NIDERLANDY:
Marek Weiss: „Łączenie mniejszych części z zachowaniem ich specyficznych wartości w większą solidarną całość dającą poczucie siły i bezpieczeństwa – tak w skrócie określiłbym skojarzenia, jakie nasuwa nam nazwa Niderlandy. Bogata historia tych „dolnych krain” zwieńczona dzisiejszymi krajami Beneluksu z ich potęga gospodarczą, kulturową i imponującym przywództwem w procesie jednoczenia zwaśnionej Europy fascynująco harmonizuje z historią naszego miasta. Hanzeatyckie związki Gdańska z miastami tamtego regionu, umiłowanie wolności i obrona niezależności od imperiów ościennych, dbałość o wartości społeczeństwa obywatelskiego, pielęgnowanie lokalnych tradycji językowych i kulturalnych, pracowitość i zapobiegliwość gospodarcza – to wszystko sumuje się w dziejach tych nadmorskich nizin tak dalekich geograficznie, a tak bliskich sobie duchowo. W Operze Bałtyckiej to duchowe pokrewieństwo kultywuje Bałtycki Teatr Tańca obierając sobie za wzór Nederlands Dans Theater w tym kształcie, jaki mu nadał wielki choreograf Jiří Kylián. Jego praca w naszym teatrze zaowocowała wysoką oceną BTT i zgodą na przekazanie nam kolejnych dwóch choreografii: Sarabande i Falling Angels w listopadzie 2014. Jednocześnie asystent Kyliána z NDT Patrick Delcroix zgodził się zrealizować z naszym zespołem swój spektakl Clash. Izadora Weiss pokaże we wspólnym z nim wieczorze dwie nowe choreografie Fun i Light inspirowane jej podziwem dla Holendrów i ich niezwykłej sztuki. W kolejnej premierze u boku mistrza Kyliána na początku listopada poświęci choreografowi swój spektakl zatytułowany Body Master. Te pięć wymienionych spektakli pokażemy w premierze Niderlandy – projekt BTT złożonego z dwóch listopadowych wieczorów, do których nasz zespół będzie się przygotowywał przez cały 2014 rok. ”.
