Kielce/Polska Sieć Tańca 2018/XVIII Festiwal Tańca Kielce 2018: Iris Heitzinger i Wojciech Mochniej „Uję(Ci)”, Anna Piotrowska i Joanna Chitruszko „Przy przy”, Lubelski Teatr Tańca „Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy”

Zdjęcie: Kielce/Polska Sieć Tańca 2018/XVIII Festiwal Tańca Kielce 2018: Iris Heitzinger i Wojciech Mochniej „Uję(Ci)”, Anna Piotrowska i Joanna Chitruszko „Przy przy”, Lubelski Teatr Tańca „Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy”

Fot. Katarzyna Szugajew

Wersja do druku

Udostępnij

Kielecki Teatr Tańca zaprasza na pokaz trzech spektakli jednego wieczoru w ramach XVIII Festiwalu Tańca Kielce 2018: Uję(Ci) Iris Heitzinger i Wojciecha Mochnieja, Przy przy Anny Piotrowskiej i Joanny Chitruszko, Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy Lubelskiego Teatru Tańca. Pokaz spektaklu Lubelskiego Teatru Tańca odbywa się jednocześnie w ramach pokazów Polskiej Sieci Tańca. Polska Sieć Tańca to sformalizowana forma współpracy ośrodków, wspierających sztukę tańca w naszym kraju.

Uję(Ci)

UJĘ(Ci) to wyjątkowy duet artystów, którzy spotkali się ponownie na scenie po ponad dziesięciu latach. Projekt UJĘ(Ci) koncentruje się na przedstawieniu relacji i różnych jej odcieni. Pokazuje także jaki wpływ na nas ma dynamiczne wchodzenie w role, które nie zawsze są oczywiste. Jest to poszukiwanie zrozumienia w wielowymiarowości związku. Spektakl skupia się także na tożsamości dorosłego człowieka w kontekście uciekającego czasu i cykli dojrzałości by odkryć w sobie na nowo dzikość i otwartość na życie i partnerstwo. Artyści poszukują odpowiedzi na pytanie czy można utrzymać relację z drugim człowiekiem, gdy na przestrzeni czasu zmieniają się jej odcienie i pojawiają się rysy. Niewątpliwym atutem jest dojrzałość tancerzy, którzy korzystając ze swoich doświadczeń zbudowali poruszający spektakl.

Choreografia: Wojciech Mochniej
Reżyseria świateł: Steve Isom, Wojciech Mochniej
Reżyseria: Melissa Monteros
Wykonanie: Iris Heitzinger, Wojciech Mochniej

PRZY PRZY hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności

Pierwszy duet Piotrowskiej i Chitruszko Zmian(AA) pogody, czyli histeryczna nie-historia, był rozważaniem na temat histerii macicy odwołującym się do rozmów Hipokratesa z Platonem. Drugie spotkanie, to przedstawienie Przy Przy, czyli hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności. Tutaj Piotrowska przygląda się doktrynie hedonizmu, głoszonej przez greckiego filozofa Arystypa z Cyreny, czyli odkrywaniem przestrzeni pomiędzy przyjemnością a przykrością.

Przyjemność różni się od przyjemności tylko tym, że jedna od drugiej jest przyjemniejsza.
Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności. 
Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia.
Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności.

Jakie tworzą się napięcia w wyniku przebytej drogi od przyjemności do przykrości? Czy są to dwa odległe brzegi tego samego oceanu istnienia? Czy może dwie bliskie sobie kałuże (głębokie jak nasze pragnienia), w które można wdepnąć jednocześnie? Czy może jak śpiewał Freddie Mercury – Pain is so close to pleasure? Arystypowskie założenia hedonizmu mówią, że przyjemność to stan chwilowy, trwający przez czas, w jakim działa czynnik sprzyjający przyjemności. Przyjemność i przykrość to swoiste stany, które są rodzajem ruchu dokonującego się w człowieku, świadczą więc o jego aktywności. Jaki jest zakres ruchowy od przyjemności po przykrość? Człowiek porusza się nieustannie pomiędzy przyjemnością a przykrością. Praca jest badaniem tych dwóch stanów, a wręcz tego co się między nimi może wydarzyć.

koncepcja, reżyseria i choreografia: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska
muzyka i światło: Michał Mackiewicz
szept: Łukasz Pawłowski
tekst: Anna Piotrowska & Łukasz Pawłowski
premiera: 3 czerwca 2013, Teatr Druga Strefa w Warszawie
koprodukcja: Teatr Druga Strefa
gospodarz wydarzenia: mufmi teatr tańca

Przedstawienie sfinansowane ze środków Miasta Stołecznego Warszawa Dzielnicy Mokotów w ramach projektu „mufmi przedstawia”.

Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy

Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć. Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się.

Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść. Cztery charaktery, cztery osoby „opowiadają” swoje historie: słowami, obrazami, ciałem i ruchem, w ciszy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Cztery różne osobowości, zbyt blisko siebie, zarówno w przestrzeni fizycznej jak i czasowej, przesiąknięte sobą nawzajem, walczą o uwagę i intymność. Rozdrażnieni, jak na niedzielnym obiedzie rodzinnym, chcą znaleźć historię, której jeszcze nigdy nie opowiedzieli.

Trailer

Film promujący spektakl

Choreografia i reżyseria: Simone Sandroni (Włochy)

asystentka choreografa: Elvira Zuñiga (Niemcy)

światło: Grzegorz Polak

dźwięk / video: Dariusz Kociński,

muzyka: collage

taniec: Beata Mysiak, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń, produkcja: Teatr Centralny, Centrum Kultury w Lubline,

premiera: 28.09.2013

czas trwania: 60 min.

Z recenzji:
[ … ] Sandroni przede wszystkim doskonale poznał – w trakcie długich i szczerych rozmów – wszystkich artystów LTT. I na takiej podstawie poprowadził z nimi pracę. Stworzył choreografię, w której nie tylko pokazał Beatę Mysiak, Annę Żak, Ryszarda Kalinowskiego i Wojciecha Kapronia takimi, jakich znamy z ich najlepszych spektakli, lecz także stworzył im możliwość pokazania tego, czego jeszcze w ich wykonaniu nie widzieliśmy. A przy tym potrafił cztery indywidualne popisy – bo każda z wykreowanych postaci jest rzeczywiście popisowa – połączyć w fascynującą kreację zbiorową. Nie tylko zresztą choreograficzną. Cała czwórka bowiem świetnie wywiązuje się z zadań stricte aktorskich, co w teatrze tańca jest rzeczą nadzwyczaj rzadką. Patrzenie na to, co robią na scenie, to czysta przyjemność, od której nie sposób oderwać się nawet na moment. [ … ]

Andrzej Z. Kowalczyk, Lubelski Teatr Tańca w „Historiach, których nigdy nie opowiedzieliśmy”, „Kurier Lubelski”, 30.09.2013.

Lubelski Teatr Tańca powstał w roku 2001 z inicjatywy Hanny Strzemieckiej, wieloletniego choreografa i dyrektora artystycznego zespołu oraz ówczesnych tancerzy Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej. Grupa ta, wywodząca się z niezależnego ruchu studenckiego, z biegiem lat wypracowała swój własny, niepowtarzalny, a z czasem rozpoznawalny w Polsce i zagranicą styl tańca, stając się jednym z wiodących zespołów tańca współczesnego w Polsce. Dzięki konsekwentnej realizacji swojej artystycznej misji liderzy Grupy założyli nowy, profesjonalny teatr tańca z siedzibą w Centrum Kultury w Lublinie. Aktywność twórcza LTT ukierunkowana jest na budowanie teatru tańca jako przestrzeni dialogu z widzem na temat kondycji współczesnego człowieka. Kształt artystyczny spektakli powstaje w procesie indywidualnych poszukiwań każdego z twórców – członków teatru, nadających poszczególnym choreografiom swoistą, autorską dramaturgię i estetykę. Lubelski Teatr Tańca podejmuje liczne inicjatywy artystyczne i edukacyjne, mające na celu promocję tańca współczesnego jako środka wypowiedzi o dużym potencjale intelektualnym i emocjonalnym. Szczególny nacisk kładzie LTT na współpracę z instytucjami kulturalnymi w Polsce i zagranicą w celu budowy sieci ośrodków promujących sztukę tańca w różnych środowiskach poprzez prezentacje spektakli, organizację warsztatów tańca, wykłady, wystawy, projekcje wideo, a także działania performatywne w przestrzeniach nieteatralnych. Do najważniejszych projektów organizowanych przez LTT należą: Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca (corocznie od 1997 roku), Letnie Forum Tańca Współczesnego (corocznie od 2003 roku), Projekt dla młodych choreografów Tour d’Europe des choregraphes (2009-2011), Współorganizacja Polskiej Platformy Tańca (2014), Projekt Kierunek – wschód, stacja – taniec: Mińsk, Kijów, Tbilisi, Baku (2015).

Polska Sieć Tańca i Partnerzy (miniaturka)

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

godz. 20:30

Kielce: Kielecki Teatr Tańca, plac Moniuszki 2B

powiązane

Ludzie

Zespoły

Organizacje

Festiwale

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close