Fot. materiały organizatorów.
Członkowie grupy Litlle:interference poruszają się pomiędzy Bytomiem a Monachium. Grupa istnieje już trzy lata i prężnie działa na światowym rynku sztuki teatru tańca. Ich cechą charakterystyczną jest łączenie dwóch języków – niemieckiego oraz polskiego a także wykorzystywanie różnych form ekspresji cielesnej – pomiędzy gestem a tańcem.
Ich pierwszy spektakl HEIMSUCHUNG/NAWIEDZENIE (2012) powstał jako finał projektu studenckiego, zakładającego samoorganizację – wykreowany w całości siłami studentów Wydziału Teatru Tańca krakowskiej PWST oraz Wydziału Aktorskiego monachijskiej Akademii Teatralnej. Spektakl był oparty na „Sklepach cynamomowych” B. Schultza i był prezentowany w Polsce (Bytom, Kraków, Tykocin), Niemczech (Monachium, Freiburg) a także na zagranicznych festiwalach w Rosji (Sankt Petersburg) oraz na Węgrzech (Miszkolc). Twórcy zdobyli też nagrodę Złotej Maski, przyznawanej przez Marszałka Województwa Śląskiego za choreografię.
Druga produkcja – OPERCULUM – Looking For Heimat (2013) była również prezentowana na scenach w Polsce i Niemczech oraz na Węgrzech. Poruszała temat autochtoniczności, pochodzenia i przywiązania do ziemi oraz własnych schematów, a także opowiadała o próbach przełamywania własnych barier.
Grupa wciąż pracuje nad nowymi projektami oraz szuka miejsc prezentacji tych dotychczasowych. Ich głównym celem, oprócz tworzenia sztuki, jest szeroka eksploracja kultur świata oraz kolekcjonowanie nielinearnych myśli.
Przedmiotem rozważań w nowym spektaklu zespołu jest oczekiwanie. We wrześniu 2014 roku grupa sześciu osób z dotychczasowego składu little:interference zebrała się w Berlinie na dwa tygodnie, aby wspólnie wypracować koncept trzeciego dzieła. Punktem wyjściowym okazał się dramat Samuela Becketta pt. Czekając na Godota, który młodzi artyści wykorzystali jako inspirację oraz przewodnik. W czasie pracy nad konceptem grupa coraz bardziej odchodziła od tekstu dramatu, a skupiała się bardziej na indywidualnych odczuciach czasu i przemijania. Podstawowymi pytaniami stały się „na co czekasz?”, „gdzie czekamy?”, „dlaczego czekam?”, które doprowadziły w finale do powstania scenariusza JETZT/TERAZ.
Szkielet tego spektaklu będzie rozpychany do granic możliwości podczas drugiego etapu prób w Krakowie. W tym spektaklu nacisk kładziony jest eksperymentowanie z estetyką oraz ekspozycja indywidualności w emocji i sytuacji. Centralną osią spektaklu jest ukazanie mechanizmów radzenia sobie z oczekiwaniem w kontekście pięciu indywidualności.
JETZT|TERAZ
Chodźmy.
Nie możemy.
Dlaczego?
Czekamy.
/Samuel Beckett, Czekając na Godota/
W dramacie Czekając na Godota Beckett wykreował absurdalne sytuacje skrajnego oczekiwania w świecie, gdzie w zasadzie ruch zanikł kompletnie. Świat, którą jedyną składową jest trwanie wyczerpującej wieczności.
W świecie gdzie wolność, rozwój lub nagły sukces jednostki jest naturalny, czekanie oznacza brak zainteresowania lub nawet bezwładność. A jednak, nie możemy tego uniknąć. Czekanie wkrada się w nasze życie osobiste, w naszą codzienność. Czekamy.
Ale tak właściwie to na co czekamy? Na co czeka każdy z nas? Gdzie zaczyna się stagnacja jednostki, a gdzie nasz byt przepada w niemocy politycznej, społecznej ignorancji czy świadomego odrzucenia? W którym momencie marazm wywołany czekaniem zaczyna nas uwierać? I czy jest możliwy w tym całym letargu moment przełomu, swoistego katharsis?
Czekamy. W zasadzie: Ja czekam. Ty czekasz. On czeka. Ona czeka.
W oczekiwaniu jesteśmy sami. Jesteśmy zmuszeni do mierzenia się z tym stanem w samotności. Najlepsze co może nas spotkać, to wytrącenie spowodowane drugą osobą. W czekaniu łatwo się zgubić, topiąc się w marzeniach lub snach na jawie. Inni stają się wtedy carte blanche, na których swobodnie projektujemy nasze fantazje, prowokowane naszą bezczynnością, uśpieniem umysłu.
W tym momencie letargu, znudzenia, niecierpliwości i nerwowości – czy jest miejsce na lekkość, humor, dotyk, czy radość?
Aktorzy zanurzeni są w stanie bezruchu, pogubieni pomiędzy czekaniem a oczekiwaniami. Widownia pozostaje w tym stanie razem z nimi – nie mogąc rozpoznać, czy sami czekają na coś, czy podobnie jak bohaterowie pogubili się już w otchłani myśli.
JETZT/TERAZ
koncepcja i scenariusz: Linda Sollacher, Assunta Steiner
muzyka: Juan Klaus Obermayer
scenografia, kostiumy: Linda Sollacher
występują: Aneta Orlik
Kim Bormann
Katarzyna Gocał
Karol Pruciak
Piotr Mateusz Wach
Czas trwania: ok. 40 min, bez przerwy.
Biogramy:
Aneta Orlik (1986), absolwentka Wydziału Teatru Tańca PWST w Krakowie, oraz Wydziału Radia i Telewizji w Katowicach. Współzałożycielka little:interference, uczestniczka wielu warsztatów i staży, m.in. w Dance New Amsterdam w Nowym Jorku, Spielart w Monachium, Campus in Rome w Rzymie. Na swoim koncie ma współpracę z Romeo Castelluccim w spektaklu The four seasons restaurant, Teatrem im. J. Słowackiego w Krakowie, CSW Kronika w Bytomiu.
Kim Bormann (1989), pochodzi z Karlsruhe. Od 14 roku życia grała w spektaklach w Narodowym Teatrze w Karlsruche. W 2010 rozpoczęła swoje studia aktorskie w Akademii Teatralnej im. Augusta Everdinga w Monachium, które ukończyła w lipcu 2014. Podczas jej studiów odbyła wiele warsztatów m.in. z Davidem Shiner’em, Jurij Vasiljev’em czy Jerome Bel’em. Współzałożycielka grupy little:interference. Obecnie pracuje jako aktorka w różnych produkcjach w teatrach monachijskich oraz gra epizody w produkcjach telewizyjnych i filmowych. Pracuje także nad swoim pierwszym monodramem.
Katarzyna Gocał (1985), absolwentka Wydziału Teatru Tańca PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Uczestniczyła w międzynarodowym projekcie „Kierunek Taniec Azja” pod kierunkiem Jacka Łumińskiego w Macau (Chiny). Współzałożycielka międzynarodowej grupy „little:interference”. Tancerka – aktorka i współtwórczyni spektaklu Speed dates prezentowanego na festiwalu „2 el Mondi” w Spoleto oraz Festiwalu Młodych Twórców w Połczynie. Nominowana do nagrody „Debiuty Śląskie 2014” za osobowość twórczą. Współpracowała z krakowskim teatrem ulicznym KTO.
Assunta Steiner (1986), swój dyplom magistra obroniła na Wydziale Nauk o Teatrze w Brnie, Szwajcarii. Podczas jej studiów brała udział w różnych projektach zarówno teatralnych jak i muzycznych. W 2012 pracowała jako asystent dyrektora artystycznego festiwalu Teatru Tańca w Riom w Szwajcarii. W 2013 pracowała jako dramaturg w zespole FRADS, szwajcarskiej grupie teatralnej. Od 2014 mieszka i pracuje w Niemczech, w Monachium.
Linda Sollacher (1989), studiuje scenografię i projektowanie ubioru na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Projektowała scenografię dla wielu spektakli w Bawarskiej Akademii Teatralnej a także współpracowała ze studentami z Wyższej Szkoły Sztuk Performatywnych im. Otto Flackenberg’a w Monachium. W 2014 rozpoczęła współpracę z brazylijską grupą teatralną oraz rozpoczęła asystenturę w Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium.
Karol Pruciak (1987) jest absolwentem 2 – letniej, prywatnej szkoły aktorskiej Art –Play oraz PWST im. L. Solskiego w Krakowie, Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu. Zagrał w spektaklu tanecznym Jakby miało trwać wiecznie w choreografii Janusza Skubaczkowskiego oraz w spektaklu aktorskim Ja Staś, Ja Witold w reżyserii Piotra Ćieślaka. Współzałożyciel grupy teatru tańca little:interference. Członek grupy No Sugar z którym stworzył spektakl Speed dates, który był przedstawiany w Bytomiu, Katowicach oraz na festiwalach w Krakowie, Spoleto i Połczynie–Zdroju. Zagrał w dyplomie aktorskim Hamlet w reż. Jana Peszka i Cezarego Tomaszewskiego. Zagrał również w spektaklu Śmierć (W. Allena) w reż. Waldemara Śmigasiewicza w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie oraz w musicalu Zorba w reż. Witolda Mazurkiewicza i chor. Jakuba Lewandowskiego w Teatrze Polskim w Bielsku–Białej. Prowadził warsztaty teatralne dla młodzieży w Polsce (Teatr im. A. Mickiewicza, na festiwalu w Suwałkach) i za granicą (Macau Conservatory – Chiny, podczas projektu Kierunek Taniec Azja).
Piotr Mateusz Wach (1990), student PWST w Krakowie, wydziału teatru tańca w Bytomiu, absolwent krakowskiego Lart Studio, laureat Złotej Maski. Aktywnie działa na scenie od roku 2011, w którym zagrał w dyplomie Czyż nie dobija się koni? w reżyserii Waldemara Raźniaka. W 2013 zatańczył w dyplomie tanecznym Transdyptyk w reżyserii Anny Piotrowskiej. W tym samym roku zagrał też główną rolę w spektaklu dyplomowym Jak wam się podoba w reżyserii Briana Michaelsa. Obecnie pracuje w polsko-niemieckim kolektywie little:interference. Piotr Mateusz Wach zajmuje się również reżyserią – w 2013 roku wyreżyserował etiudę Eutanazja, która została zaprezentowana na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku. W tym roku artysta pracuje nad spektaklem As Far As We Can, którego premiera zaplanowana jest na luty 2015. Jest także asystentem reżysera Błażeja Peszka w spektaklu dyplomowym Superbohaterów10 (premiera: styczeń 2015). Dokonał wielu skandalicznych performance’ów, m.in.: shaved.01 zaprezentowany w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (2012), oraz Horse Riding prezentowany w PWST (2013). Performance ja_gruby (2014), traktujący o kanonie i ideałach współczesnego piękna, został zauważony i doceniony, a jego prezentacja na festiwalu Pro-contra w Szczecinie (wrzesień 2014) wywołała burzliwą dyskusję.
Juan Klaus Obermayer (1986), z pochodzenia Chilijczyk, urodził się w Monachium, obecnie mieszka w Barcelonie. Gra na gitarze, gitarze basowej, keyboardzie oraz didgeridoo. Od 2006 roku grał w różnych zespołach (m.in. Ewexcess, Film in the film, Return the queen). Od 2008 do 2011 studiował kompozycję z naciskiem na soundtrack filmowy w Akademii Muzycznej w Monachium. Podczas studiów wielokrotnie komponował muzykę do filmów krótkometrażowych oraz reklam. Współpracuje z wieloma artystami nad instalacjami dźwiękowymi. Jego specjalizacją jest muzyka elektroniczna. Jego styl bazuje na klasycznych instrumentach oraz klasycznej harmonii kontrastowanej z eksperymentalno-psychodelicznym brzmieniem. W 2013 roku stworzył pełną oprawę muzyczną do spektaklu OPERCULUM – Looking For Heimat.
