Kraków: Krakowski Teatr Tańca „Szekspirie” chor. Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok

Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu artyści/artystki próbują wyobrazić sobie kontekst doświadczenia „szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nich fascynującym obrazem, a i nierzadko poszukują w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni?

Punktem wyjścia w tworzeniu spektaklu stały się obiekty, które razem z wizualizacjami i ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła?

Oprócz architektury miejsc, twórców/twórczynie spektaklu interesuje zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny?

Twórcy:

Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Dramaturgia: Daria Kubisiak
Muzyka: Piotr Peszat
Wideo: Grzesiek Mart
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Światło: Michał Wawrzyniak
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka

Spektakl powstał w ramach projektu Taniec w Krakowie finansowanego ze środków Urzędu Miasta Krakowa, program: Niezależna krakowska scena tańca współczesnego.

Fragmenty recenzji:

Przepiękny spektakl utkany z materializujących się metafor…

Łukasz Drewniak, krytyk teatralny

Wstrząsająco dobry spektakl. W szczegółach przemyślana koncepcja reżyserska / choreograficzna / scenograficzna (efekt pochłaniania, kawałkowania, defragmentacji, przenikania, nieustannej transformacji) i wreszcie muzyka. Wow!

Obydwie performerki: Agnieszka Bednarz-Tyran i Yelyzaveta Tereshonok – niesamowite. To żywe rzeźby, splecione w agonalnej relacji. Jak w tańcu butō każda ich pozycja na scenie jest formą upadania. Kroczą stopione w jedno, stopione: fizycznie i duchowo.

Robert Piaskowski, pełnomocnik Prezydenta miasta Krakowa ds. Kultury

Emancypacyjna dramaturgia zmagań nie tylko z Szekspirem, ale też ciała z materią / papierem / opisem, widzialności z niewidzialnością, nieoczywistych i trudnych rywalizacji i sojuszy między kobietami współgra z absolutnie niebywałą energią i precyzją tancerek, które wchodzą w relacje ze sobą, ze scenografią (która raz jest płaskim ekranem / kartką, raz przedziwnym morficznym organizmem, a raz narzędziem zbrodni) i konceptualną oraz silnie afektywną muzyką i wizualizacjami. Wszystko w tych „Szekspiriach” ze sobą współgra i pracuje na wspólny efekt.

Monika Kwaśniewska, krytyczka, badaczka

Trudny, wręcz morderczy, ale i schizofreniczny układ choreograficzny, zachwyca swą dynamicznością, ale i przeraża agresywnością, zapiera dech w momentach, gdy taniec dotyka sprawnej gimnastyki sportowej czy wręcz ekwilibrystyki cyrkowej.

Janusz M. Paluch, 9 stycznia 2024, pisarze.pl