Nowa Sól/Ogólnopolski Festiwal Teatrów Tańca „Sfera ruchu 2019” – wieczór pierwszy

Pracownia Teatru Tańca zaprasza na Ogólnopolski Festiwal Teatrów Tańca Sfera ruchu 2019. Podczas dwóch festiwalowych wieczorów (22-23 marca) na scenie Nowosolskiego Domu Kultury widzowie będą mogli zobaczyć 24 spektakle, m.in. Konińskiego Teatru Tańca, Marty Kosieradzkiej (Warszawa), Mufmi z Bytomia czy Teatru Tańca Enza ze Słupska.

W piątkowy wieczór (godz. 17-21.30) zaprezentowanych zostanie 10 spektakli, a po nich, o godz. 21.30, rozpocznie się panel dyskusyjny, który poprowadzi Anna Duda. Pełen program i opisy spektakli prezentujemy poniżej.

1. Zespół TRANS – NIEPOKÓJ

Spektakl zasługujący na szczególną uwagę, bo prezentowany przez najmłodszych tancerzy. Zespół TRANS tworzy około 600 dzieci i nastolatków w różnych grupach wiekowych. Jego założycielką i choreografką jest Anna Bubnowska. Powstał w 2000 roku Międzyrzeczu, a w kolejnych latach poszerzył swoją działalność o takie miejscowości, jak: Skwierzyna, Lipki Wielkie, Łagów, Pszczew, Bledzew i Sulęcin. Obecnie działa przy Stowarzyszeniu Przyjaciół i Zespołu Tanecznego TRANS.

Choreografia: Anna Bubnowska

Obsada: Karolina Bańko, Nella Baszyńska, Julia Chabros, Weronika Cierach, Joanna Cyranik, Gracjan Fidler, Amelia Gerus, Julia Grudzińska, Nikola Jędruszak, Nikola Kaczorowska, Aleksandra Kotala, Weronika Krompaszczyk, Weronika Nakonieczna, Magdalena Nowak, Michalina Nowak, Julia Ortyńska, Mateusz Pacześny, Amelia Piotrowicz, Kinga Starzak, Martyna Szukała, Marta Trochimczuk

Muzyka: Reulle – Madness

Czas: 6 minut

2. Pracownia Teatru Tańca – Stamina 

Wiodącym tematem spektaklu jest doświadczenie kryzysu, stany emocjonalne, które towarzyszą człowiekowi w warunkach ekstremalnych. Artyści Pracowni Teatru Tańca, zainspirowani teorią dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego, zastanawiają się nad kwestią uniwersalną – jak człowiek radzi sobie z sytuacją trudną? Jak kryzys może mu pomóc wspiąć się o poziom wyżej?

kryzys

dotyka

ile| jesteś | w | stanie | unieść

Unieść | siebie 

Teoria dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego mówi, że charakterystyczną właściwością człowieka jest naturalna tendencja do rozwoju, a instynkt rozwojowy rozbijający pierwotną strukturę dąży do odbudowania jedności – zawsze na wyższym poziomie. W wyniku poradzenia sobie z kryzysem dochodzi nierzadko do ukształtowania się bogatszej, pełniejszej osobowości, która jest nacechowana przejawami twórczości i cząstkowymi zalążkami inwencji wtórnej. Dezintegracja pozytywna to proces, który jest podstawą pozostałych procesów w rozwoju człowieka. Aby przejść niższy poziom rozwoju i wskoczyć na wyższy, jednostka musi dokonać mniejszej lub większej dezorganizacji struktur oraz czynności prymitywnych.

Choreografia i reżyseria: Marek Zadłużny

Wizualizacje: Joanna Fuczko

Obsada: Agnieszka Jodłowska, Magdalena Bębenek, Kalina Grupa, Natalia Zaleszczak, Martyna Blachowska, Agata Kierońska, Marek Zadłużny, Radosław Bajon, Gabriel Zaborniak

Muzyka: CoH – 20000 Lieus, Emmsje Gauti – Reykjavik, CoH – Ether Fields Forever, Chromatics – Tick of The Clock, Maria Callas – Ave Maria, Ballady i Romanse – Daj mi tę noc/Baw się do rana

Czas: 45 minut

3. Katarzyna Myrda – Krystyna in flamenco mood

Krystyna in flamenco mood jest refleksją nad ciałem, którego kodem staje się przynależność do danej kultury. Flamenco zarówno jako metafora, cielesność, kultura, język, muzyka, charakter, siła gestu, a przede wszystkim emocjonalność. To podążanie w kierunku skrajności, ciekawość względem kobiecej emocjonalności i siły. Ciało jako filtr, przez który przechodzą pytania: co buduje mnie jako kobietę, artystkę, człowieka? Artystka, jak sama zaznacza, zawłaszcza bohaterkę Pętli Marka Hłaski na potrzeby własnych poszukiwań i scenariuszy.

/Jestem Milagros. Noszę czerwone spódniczki i tańczę w kolorowych dyskotekach do białego rana, wrzeszcząc: „mi corazon” jest „cambio dolor”. Jestem wtedy głośna i wszechobecna w swoim bólu. Jestem Krystyna. Pokorna, wrażliwa, wyrozumiała, ułożona, o kojącym dotyku i niezłomnym spokoju. Kobieta mądra. Kobieta żona. Kobieta Polka. Kobieta obecna./

Koncepcja, choreografia i wykonanie: Katarzyna Myrda

Muzyka: Isaac Albéniz, Angel Canales

Czas: 7 minut

4. Dominika Stróżewska – an aimless series of words and fragments of thoughts  

Spektakl stawiający pytania o normalność – dlaczego, kogoś uznajemy za normalnego, a kogoś innego nie?

Czy kiedykolwiek myślałeś, że jesteś nienormalny? Znam kilka osób chorych na schizofrenię. Najczęściej jest to przemilczany problem. Zaczęłam się nad tym zastanawiać i zauważyłam, że ludzie chorzy na podobne choroby nie pokazują, co naprawdę czują, jak rozumieją świat. Poza tym nikomu nigdy nie udało się w 100% zdefiniować, kto jest „normalny”, a kto nie. Może wszyscy jesteśmy chorzy, ponieważ każdy z nas ma własny zwariowany świat w głowie. Ale może jest to zupełnie normalne mieć kilka różnych alter ego. Po to, by mieć wolność wyboru idealnego alter ego do każdej sytuacji, tak żeby zawsze czuć się wygodnie i bezpiecznie. I może dlatego tak często jesteśmy zdziwieni, kiedy dostrzegamy, że osoby dobrze nam znane, zachowują się kompletnie inaczej w innym kontekście.

Choreografia, reżyseria i wykonanie: Dominika Stróżewska

Muzyka: Szymon Brzóska – Slow down, Szymon Brzóska – Septem for Piano I. Substrata, Szymon Brzóska – Six Miniatures for Cello and Piano II, Bregowicz and Kaya – Jeśli Bóg istnieje, Szymon Brzóska – The fight

Czas: 10 minut

5. Pracownia Tańca Pryzmat – zeSTRojeNIE

Tancerki, poszukując różnych form ruchu scenicznego, stają się jednym organicznym tworem. Podjęte ryzyko badań nad ruchem przynosi odkrywczy, nacechowany temperamentem obraz. Można w nim dostrzec dominację, zaakcentowaną czasem agresją, ale też pokorę i uległość, a wszystko zamknięte w zrównoważonym partnerowaniu, które buduje w efekcie organiczną ekspresję.

Choreografia, reżyseria i wykonanie: Marta Jakimicha, Paulina Spiel

Muzyka: Nils Frahm Says

Czas: 9 minut

6. Koniński Teatr Tańca – Oj Ty rzeko

Etiuda przedstawiająca człowieka w jego najczystszej postaci: opowiada o powrocie do korzeni. Prostota, szlachetność ruchu, siła grupy, wolność, folklor, Polska, natura, rzeka, człowiek – to hasła, które towarzyszyły zespołowi w procesie tworzenia spektaklu.

To nasza wizja polskości, naszej niepodległej! […] Zależy nam, aby widz zatrzymał się i pooddychał razem z nami, by odrzucić choć na chwile zgiełk, bieg i chaos dzisiejszego życia codziennego.

Choreografia i reżyseria: Katarzyna Łapaj

Obsada: Katarzyna Łapaj, Agnieszka Łapaj, Weronika Skórzewska, Natalia Poprawska, Martyna Wiśniewska

Muzyka: Laboratorium Pieśni – Oj Ty rzeko

Czas: 7 minut

7. Joanna Miś-Fudali, Marta Pańka – Mijanie

Mijanie – o-mijanie, wy-mijanie, prze-mijanie. Przepływanie obok siebie ludzkich ciał, losów, myśli, uczuć. Codziennie mijamy setki ludzi. Jak odnajdujemy się w przestrzeni: ja – sam względem siebie, ja – inny człowiek, ja – układ ciał? Czy mijając ludzi zauważamy ich, czy może nasze twarze są zamknięte i nieobecne?

Choreografia, reżyseria i wykonanie: Joanna Miś-Fudali, Marta Pańka

Muzyka: Lamb – She walks, Lamb – Butterfly effect, Ólafur Arnalds – Allt varð hljótt

Czas: 10 minut

8. Anna Haracz | Kino Variatino – The white resonance

Spektakl, który opowiada o przetwarzaniu słabości w siłę, dysfunkcji w atuty, a biedy w obfitość…

Kiedyś napisałam:

Kiedy ból, cierpienie, nieprzyjemne zdarzenia, obecny problem, czy nurtujące pytanie przekładamy na język sztuki, transformujemy je często w coś pięknego i wartościowego. Poprzez proces tworzenia, czyli układania choreografii czy budowania struktury improwizacji, doboru czy tworzenia muzyki, wyboru kostiumu i przebiegu dramaturgii, odbywa się w umyśle przetwarzanie zdarzeń, towarzyszących im emocji, uczuć, wspomnień. Koncentracja na celu lub temacie z próby na próbę przechodzi w medytację. Dzięki medytacji tworzy się dystans do tematu. A z poziomu dystansu wiele rzeczy wygląda inaczej – zachodzi proces zmiany, czyli transformacji.

I o tym jest to solo.

Choreografia, reżyseria i wykonanie: Anna Haracz

Kostium: Anna Haracz

Muzyka: Anna Haracz, tape collage

Czas: 35 minut

9. Mufmi – Out Of Structure (występ gościnny)

Założony przez Annę Piotrowską ponad 20 lat temu teatr tańca „mufmi”, znany i odnoszący sukcesy w Warszawie, reaktywował i poszerzył swoją działalność dzięki współpracy z Fundacją Wielki Człowiek. Spektakl Out Of Structure jest efektem tej współpracy. Strukturalno-niestrukturalne poszukiwania cielesne przywiodły reżyserkę do okresu baroku – pełnego dziwności, nietypowości, swoistej awangardy, bogactwa ozdób czy symboliki tzw. „perły o nieregularnych kształtach” – barocco. Tytuł spektaklu odnosi się do filozofii epoki, w której pojawiły się dwa nurty myślowe, tj. racjonalizm i empiryzm, co przekornie potwierdza, że skrajne nurty uzupełniają się wzajemnie. Wypełniając kształt barokowej perły, tworzą porządek i formę spektaklu, mimo pozornych przesunięć poza strukturę. Mądrość uzyskiwana dzięki potędze umysłu łączy się z poznawaniem świata poprzez zmysły i doświadczenie. Rodzi się otwartość na ludzką zmysłowość i erotykę, które w drodze procesu zostały wyłonione spod skóry ciała, spragnionego struktury i organizacji, zblokowanego i zamkniętego w swym niezrozumieniu.

Koncepcja, choreografia i reżyseria: Anna Piotrowska

Kreacja i wykonanie: Joanna Brodnia, Katarzyna Zioło, Łukasz Szleszyński

Muzyka-live: Dominik Franusik

Światło, kostiumy i przestrzeń: Anna Piotrowska

Produkcja: Fundacja Wielki Człowiek, eferte_Fundacja Rozwoju Tańca

Współpraca: Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego / Scena w Galerii, Teatr Rozbark

Koordynator projektu: Katarzyna Zioło

Spektakl realizowany w ramach projektu mufmi_Rozbark 2018

Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszy Promocji Kultury

10. Teatr TERMINUS A QUO – O ruchu i nieporuszeniu Douvé

Sztuka poetycka z wizjami Edwarda Gramonta na temat teatralnej interpretacji poezji Yvesa Bonnefoya. Już w młodości, zanim jeszcze Edward Gramont założył swój teatr, miał w głowie pewien bliżej niesprecyzowany zamysł taneczny o życiu i umieraniu tancerki Douvé. Pierwsza próba inscenizacyjna nie była zbyt udana, gdyż w tamtym okresie (pod koniec lat osiemdziesiątych), w Teatrze TAQ brakowało tancerek i trzeba było kolejnych kilkunastu lat, by próbę tę z powodzeniem podjęła Katarzyna Mikołajczak, obecnie zastąpiona przez Karolinę Kotek. Jej taniec z ramką i słowo poetyckie podawane przez Edwarda Gramonta, wzajemnie się uzupełniają i współzawodniczą – w żarliwości i oddaniu, a także nieokreślonym dramatyzmie chwili. Powstał z tego niebanalny obraz o dużych walorach estetycznych. Całości dopełnia klimatyczna muzyka Bobby’ego McFerrina. Autorem scenariusza, koncepcji sztuki oraz wybranych fragmentów muzyki był Edward Gramont. Spektakl firmowany był przez Teatr TERMINUS A QUO.

Reżyseria: Edward Gramont

Choreografia: Karolina Kotek

Obsada: Karolina Kotek, Edward Gramont

Muzyka: Bobby McFerrin

Czas: 45 minut

***

Sfera ruchu to inicjatywa zapoczątkowana przez Annę Piotrowską (Bytom) oraz Marka Zadłużnego (Zielona Góra), zrealizowana po raz pierwszy w 2010 roku w Zielonej Górze pod nazwą Space. Od początku miała ona na celu prezentację spektakli oraz integrację środowiska związanego z obszarem szeroko pojmowanego polskiego teatru tańca. Otwarta formuła nie przewidywała szczególnych ograniczeń, dzięki czemu z powodzeniem zaprezentowali się np. tancerze z Nigerii (duet „FranklySpeaking”), którzy zdobyli główną nagrodę na pierwszej edycji Space. Każda odsłona przynosiła zmiany wynikające z przeobrażającej się rzeczywistości polskiej kultury tańca. Zrezygnowano z formuły konkursowej. Nawiązanie współpracy z Gabrielą Keller-Janus i jej Teatrem Tańca Enza ze Słupska oraz z Joanną Miś-Fudali i Teatrem Tańca Akro oraz Projektem PańFu z Torunia zaowocowało powołaniem dynamicznie rozwijającej się sieci festiwali pod wspólną marką Sfera ruchu. Obecnie wydarzenie ma charakter kuratorski i skierowane jest do środowiska zajmującego się tańcem zarówno zawodowo, jak i niezawodowo, lecz profesjonalnie. Ideą jest wykreowanie przestrzeni dla zespołów oraz twórców, którzy oddają siebie dla tańca, choć wykonują na co dzień inną profesję.

Hasło przewodnie najbliższej edycji Sfery ruchu to „Tribute to IMPRO”, będące nawiązaniem do tradycji Zielonej Góry związanej z improwizacją i Festiwalem Improwizacji, organizowanym dawniej przez Pawła Matyasika.

Więcej informacji o festiwalu:

Facebook: https://www.facebook.com/sferaruchu/

Na stronie wydarzenia: https://www.facebook.com/events/2324397254274765/

Na profilu festiwalowym na IG: https://www.instagram.com/sferaruchu/ (@sferaruchu)

Główny organizator:

Młodzieżowe Centrum Kultury i Edukacji „Dom Harcerza” im. J. Korczaka w Zielonej Górze Ośrodek Praktyk Choreograficznych (stowarzyszenie)

Współorganizatorzy:

Nowosolski Dom Kultury

Regionalne Centrum Animacji Kultury w Zielonej Górze

Patroni medialni:

taniecpolska.pl, e-teatr.pl, teatralny.pl, Dziennik Teatralny, kwartalnik Taniec, Gazeta Lubuska, radio Index