Poznań/„Z perspektywy żaby”: Antonia Baehr (Niemcy) „Abecedarium Bestiarium”

Abecedarium Bestiarium opowiada o wymarłych gatunkach zwierząt, a opowieść ta snuje się według alfabetycznego klucza: D to ptak dodo, T to tygrys tasmański, S krowa morska odkryta przez Stellera…. itd., itd. Niczym w XVI-wiecznych perskich miniaturach, portrety zwierzęce Baehr są imitacją poezji, nie natury. Ten rodzaj poetyckiej mimikry ukazywany jest przez nią w metaforach zwierzęcych, przy czym jedno podobieństwo ujawnia się w innych,  jedno oblicze odbija się w lustrze innego; niezliczone metafory zwierzęce zostają unaocznione przez kolejne metafory; to sala pełna luster.

Baehr (nazwisko to pochodzi od niedźwiedzia berlińskiego – jak wyznaje w spektaklu artystka) prezentuje niewygodne korespondencje i trzęsie kategoriami opozycyjnymi: człowiek/zwierzę, mężczyzna/kobieta, żywy/martwy. Dziwne połączenia i rozłączenia zostają wprawione w ruch, granice się zacierają. Transgresja w wykonaniu Antonii Baehr to żartobliwy i niekończący się akt odsłaniania i zakrywania. Im bardziej artystka rozbiera się na scenie, tym bardziej zdaje się przywdziewać maskę kolejnego wymarłego zwierzęcia, w spektaklu skór, w którym oczy stają się sutkami a sutki oczami.  Skóra Antonii Baehr jest częścią scenicznego kostiumu, uwypuklając twarze liter, zapisów i innych rzeczy poprzez zapośredniczoną zabawę i stosunek; otwiera obszary pożądania wykraczającego poza kategorie płci.

Spaktakl „Abecedarium Bestriarium” Antonii Baehr został uznany przez niemieckich specjalistów w zakresie tańca za jeden z najciekawszych, wyprodukowanych w Niemczech w latach 2012-2014; prezentowany był na Niemieckiej Platformie Tańca.

Antonia Baehr w „Abecedarium Bestiarium” przypomina o gatunkach zwierząt, które wyginęły na przełomie wieków. Jej celem nie jest tylko nostalgiczna refleksja o świecie, którego już nie ma, który odszedł, ale przede wszystkim intelektualny komentarz o tym, że obecność tych zwierząt była związana z konkretnym porządkiem świata i stylem bycia. Zwierzęta stanowiły swoiste symbole epoki, pewnej jakości życia, struktury społecznej. Opowieść o zwierzętach okazuje się także pretekstem, aby przypomnieć i opowiedzieć o kilku bliskich jej osobach – wyjaśnia Anna Królica, kuratorka performatywnej części programu „Z perspektywy żaby”.

__________________________________________________________________________________

koncepcja i produkcja oraz wykonanie: Antonia Baehr
współpraca artystyczna: Valérie Castan
światło:  Sylvie Garot, Luc Jenny
dźwięk: Manuel Coursin, Eric Yvelin, Carola Caggiano
kostiumy: Patty Eggerickx, Steffi Weismann, Pauline Boudry & Renate Lorenz, Werner Hirsch
nagrania video: Angela Anderson
produkcja: Alexandra Wellensiek
produkcja: make up productions (Berlin).
koprodukcja: Centre Chorégraphique National de Montpellier Languedoc Roussillon – w ramach projektu Jardin d’Europe, przy wsparciu Komisji Europejskiej i ]domaines[ (Montpellier), HAU Hebbel am Ufer (Berlin), Kunstenfestivaldesarts (Bruksela), PACT Zollverein (Essen), steirischer herbst (Graz), Tanzquartier (Wiedeń), Les Subsistances (Lyon).
Ten projekt jest współprodukowany przez NXTSTP, przy wsparciu w ramach Programu Kultura Unii Europejskiej

Koprodukcja

Współpraca

Patroni medialni

Bilety: 15 zł (ulgowe) i 20 zł (normalne)

Rezerwacja biletów:
(+48) 61 6465 260
kasa@ckzamek.pl
czynna codziennie w godz. 10.00-21.00.

Więcej o programie

Tekst kuratorski Anny Królicy

Anna Królica:  krytyczka, historyczka i kuratorka tańca. Ostatnio wydała książkę Pokolenie Solo. Choreografowie w rozmowach z Anną Królicą (Cricoteka, Kraków  2013). Autorka pierwszej książki o najnowszej historii tańca współczesnego w Polsce – Sztuka do odkrycia. Szkice o polskim tańcu (Tarnów, 2011). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2012 roku. Realizuje również projekty kuratorskie: Maszynę choreograficzną w Cricotece (od 2013r), Z perspektywy żaby w Centrum Kultury „Zamek” (2015), Goodbye Superman! (wraz z Erykiem Makohonem i Pawłem Łyskawą, Kraków 2015), Portrety. Kobiety w polskiej choreografii (2014), Archiwum Ciała w poznańskim Centrum Kultury „Zamek” (2013); w 2011 roku programowała festiwal „Kalejdoskop” w Białymstoku i do dziś jest związana z festiwalem. Działała w jury Polskiej Platformy Tańca w 2008 i 2012 roku. Była przewodniczącą pierwszej Rady Programowej Instytutu Muzyki i Tańca w latach 2011-2014. W 2010 roku pełniła funkcję głównego koordynatora merytorycznego I Kongresu Tańca w Warszawie. Wraz z Witoldem Mrozkiem założyła specjalistyczny portal o tańcu współczesnym, www.nowytaniec.pl , działający w latach 2006-2011.