Pina Bausch i scena taneczna teatru w Wuppertalu (kierownictwo tej sceny zostało powierzone Pinie w sezonie 1973/74) wzbudzały początkowo silne kontrowersje. Forma, którą Pina proponowała – połączenie tańca z teatrem – była nowatorska i naruszała przyjęte konwencje sztuki tańca. W jej spektaklach artyści nie ograniczali się tylko do tańca – mówili, śpiewali, a niekiedy śmiali się też lub płakali. W Wuppertalu narodziła się rewolucja, która poddała sztukę tańca procesowi emancypacji i redefinicji. Pina Bausch zdobyła światowy sukces, czyniąc centralnym tematem swej pracy uniwersalną potrzebę miłości, bliskości i bezpieczeństwa. Jej teatr to theatrum mundi, który ani nie poucza, ani nie jest od widza mądrzejszy, lecz daje mu okazję do doświadczeń – uszczęśliwiających lub zasmucających, łagodnych lub prowokacyjnych, często zabawnych i przewrotnych. Na przestrzeni 36 lat pracy w Wuppertalu, Pina Bausch nadała swemu dziełu niepowtarzalny kształt, pozostawiając dorobek ukazujący rzeczywistość bez zniekształceń i upiększeń, a zarazem przybliżając widzowi jego własne pragnienia i marzenia.
Café Müller
Café Müller opowiada o samotności i tęsknocie. To minimalistyczny spektakl na sześcioro tancerzy-aktorów. Na scenie widzimy nagie, szare pomieszczenie, zastawione kawiarnianymi stolikami i tuzinami krzeseł. Aktorzy i tancerze usiłują nawzajem się odnaleźć. Z uwagi na ilość sprzętów ich ruchy są spowolnione i w znacznej mierze ograniczone. Działają jak lunatycy, z zamkniętymi oczami, jakby w transie, na oślep wokół siebie błądzący obcy. Jeden tylko mężczyzna z otwartymi oczami, gwałtownie miotając meblami, usiłuje pomóc innym dotrzeć do siebie, torując im drogę przez las krzeseł. Całość rozgrywa się przy akompaniamencie melancholijnej muzyki Henry’ego Purcella, w sugestywnej atmosferze snu.
Café Müller
Sztuka Piny Bausch
Reżyseria i choreografia PINA BAUSCH
Muzyka HENRY PURCELL
Scenografia i kostiumy ROLF BORZIK
Tancerze Helena Pikon, Dominique Mercy, Nazareth Panadero,
Jean-Laurent Sasportes, Michael Strecker, Aida Vainieri
Projekt jest realizowany w ramach Sezonu Kultury Nadrenii Północnej-Westfalii w Polsce
Współpraca:
Goethe-Institut w Warszawie, główny partner inauguracji Sezonu Kultury Nadrenii-Westfalii w Polsce 2011/12,
więcej informacji: http://sezon-kultury-tamtam.pl
Das Frühlingsopfer
Das Frühlingsopfer to jeden z wcześniejszych spektakli Piny Bausch. Najczęściej grany i najlepiej przyjmowany przez publiczność, sprawił, że zainteresowanie jej pracą wyszło poza wąskie grono specjalistów. Gruba warstwa brunatnego torfu pokrywa scenę, z założenia przekreślając lekkość czy zwiewność ruchu. Każdy manewr tancerzy pozostawia ślady na ziemi. Scena powoli przeistacza się w archaiczną arenę – pole walki płci. W końcu w rytualnej ofierze złożona zostaje młoda kobieta. Rytmiczna muzyka Igora Stawińskiego potęguje pełen przemocy grupowy dynamizm, który stopniowo wygasza wszelkie indywidualne odruchy. W 1984 roku na festiwalu Olympic Arts w Los Angeles jeden z krytyków trafnie nazwał teatr Piny Bausch „pornografią bólu” („pornography of pain”).
Das Frühlingsopfer
Reżyseria i choreografia PINA BAUSCH
Muzyka IGORSTRAWIŃSKI
Scenografia i kostiumy ROLF BORZIK
Tancerze Pablo Aran Gimeno, Andrey Berezin, Damiano Ottavio Bigi, Wladislav Bondarenko, Luiza Braz Batista, Lea Burkart, Cagdas Ermis, Chang-Wen Hsu, Meritxell Checa Esteban, Ching-Yu Chi, Aleš Čuček, Ji-Hye Chung, Clémentine Deluy, Darwin Diaz, Silvia Farias Heredia, Mareike Franz, Rudolf Giglberger, Chrystel Guillebeaud, Ditta Miranda Jasjfi, Daphnis Kokkinos, Kyungwoo Kwon, Raymond Liew Jin Pin, Thusnelda Mercy, Blanca Noguerol Ramirez, Jorge Puerta Armenta, Franko Schmidt, Azusa Seyama, Julian Stierle, Michael Strecker, Fernando Suels Mendoza, Tsai Wei Tien, Anna Wehsarg, Tsai-Chin Yu, Andy Zondag, Sergey Zhukov
Projekt jest realizowany w ramach Sezonu Kultury Nadrenii Północnej-Westfalii w Polsce
Współpraca:
Goethe-Institut w Warszawie, główny partner inauguracji Sezonu Kultury Nadrenii-Westfalii w Polsce 2011/12
