Warszawa: Butohpolis. 5. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Butoh – dzień czwarty

Na program wieczoru złożą się następujące spektakle:

• Teatr Naturalny (Anna Ługowska/Katarzyna Markowska/Marek Kowalski i Bartosz Ługowski (muzyka), Tańcząc ku korzeniom
• Joanna Sarnecka, LifeLocation
• Agata Sokół, Krwawy Księżyc
• Hu Chia & Katarzyna Karpowicz, Kuroshio (muzyka, koto live)

O spektaklach:

Hu Chia Kuroshio, Katarzyna Karpowicz (muzyka, Koto live)

Kuroshio (czarny strumień) jest drugim co do wielkości prądem oceanicznym na świecie i płynie przez zachodni Pacyfik od wschodniego wybrzeża wyspy Tajwan. Został nazwany ze względu na ciemnoniebieski wygląd jego wód. Niosąc ciepłe wody tropikalne w kierunku regionu polarnego, przynosi obfite zasoby morskie i rodzi tę małą wyspę z różnorodnymi gatunkami.

Osłonięty oceanem i wyhodowany przez Kuroshio (czarny strumień) Tajwan jest w stanie przekazać płomień demokracji w tej niepodległej i wolnej krainie.

Hu Chia zapożycza od Kuroshio swoją koncepcję tańca butoh. Wachlarz jest jak kraina Tajwanu, czarna farba z wizerunkiem Kuroshio. Tańczmy i szerzmy ducha wolności i demokracji poprzez ciepło i moc Kuroshio.

Hu Chia (Tajwan) jest dyrektorem artystycznym Huchia Theatre（滅劇場), założycielem i przewodniczącym Tajwan International Butoh Association（社團法人台灣國際舞踏協會), a także – w trzecim pokoleniu – praktykujący Taiwan Monkey & Crane Double Form Chuan（台灣猴鶴雙形拳). Od momentu powstania Teatru Huchia w 2008 roku, jest zaangażowany w rozwój Butoh-Kaligrafii, która łączy sztukę kaligrafii i cielesną estetykę współczesnego Butoh na Tajwanie. Poprzez tę zintegrowaną formę sztuki, Hu Chia wprowadza widzów we współczesną kaligrafię na Tajwanie i w głębokiego ducha Zen（禪）we współczesnej estetyce Tajwanu. Spektakle Teatru Huchia charakteryzują się zastosowaniem kaligrafii do interdyscyplinarnych for sztuk wizualnych i performatywnych. Hu Chia łączy powściągliwego i łagodnego ducha tajwańskiego Monkey and Crane Double Form Chuan z przestrzenią artystyczną złożoną zarówno z ludzi, jak i środowiska.

Katarzyna Karpowicz – japonistka, pasjonatka kultury japońskiej, nauczycielka języka japońskiego. Gry na koto uczyła się podczas wielokrotnych pobytów w Japonii, w tym jako stypendystka japońskiego rządu. Wykonuje muzykę dwóch szkół (Ikuta-ryū, Yamada-ryū), utwory z repertuaru klasycznego, współczesne oraz improwizacje. Szczególnie interesuje się rozszerzonymi technikami gry oraz wykorzystaniem możliwości instrumentu w nowych kontekstach.

Tetar Naturalny, Tańcząc ku korzeniom

Tańcząc ku korzeniom przybliża człowieka do świata przyrody i zaciera granice pomiędzy życiem i sceną. Opiera się na poszukiwaniu naturalnego ruchu na styku człowiek-natura, ekspresji emocji, podejmowaniu dialogu z uniwersum. Podążanie za wewnętrznymi obrazami i impulsami związanymi z życiem kwiatów, drzew, ich związkom z życiem człowieka pozwoli głęboko zanurzyć się w ciele i uzewnętrzniać to, co wyłania się w głębi podświadomości. Taniec czerpiący z podświadomości, podobnie jak rytuał – daje możliwość transgresji, staje się działaniem o kosmicznym znaczeniu podejmowanym w imieniu wspólnoty.

Tańcząc ku korzeniom powstał dzięki współpracy Anny Ługowskiej i Katarzyny Markowskiej z Teatru Sztuka Ciała, Marka Kowalskiego z Teatru Akt. Występowi towarzyszy muzycznie Bartosz Ługowski.
Spektakl z 2022 roku, Laureat Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Lalka Też Człowiek w 2022 roku w Warszawie.

Teatr Naturalny

Anna Ługowska ‐ aktorka, performerka, pedagog, zajmuje się ruchem i muzyką. Realizuje autorskie warsztaty z pogranicza ruchu, muzyki i teatru. Występuje i współtworzy spektakle Teatru Sztuka Ciała.

Katarzyna Markowska ‐ aktorka teatru pantomimy oraz teatru interaktywnego, instruktorka technik dramowych. Nauczycielka hatha jogi, współzałożycielka jednej z warszawskich szkół jogi Shakti. Występuje i współtworzy spektakle Teatru Sztuka Ciała.

Marek Kowalski – aktor pantomimy i teatru fizycznego, współtwórca Teatru Akt. Miłośnik działań teatru plenerowego, lubi tańczyć w miejscach nieteatralnych.

Bartosz Łigowski ‐ gitarzysta, realizator, producent muzyczny.
Absolwent klasy gitary. Tworzy muzykę do teatrów dramatycznych i teatru ruchu. Autor trzech albumów solowych.

Joanna Sarnecka, LifeLocation

Wędrówka przez granicę to wędrówka na granicy. Granicy życia i śmierci, balansowanie, poznawanie granic własnego ciała, czasem osuwanie się w śmierć, a czasem doświadczanie potężnej woli życia. Puszcza woła: zostań, stań się częścią lasu, niech twoje drobiny zasilą ten żywy, pulsujący organizm czerpiący soki z rozpadu. Przez pradawną Puszczę wędrują ludzie. By znaleźć właściwą drogę, szukają zwierzęcych śladów, ścieżek wydeptanych przez pokolenia żubrów, lisów, jeleni. Tylko tak da się przejść, tylko idąc po śladach zwierząt, stając się jak one, jednym z nich, można przetrwać w dżungli, w polish jungle – jak mówią o Puszczy Białowieskiej wędrowcy. To ścieżka po życie. Tymczasem śmierć jest z nimi, jak lojalna, czuła towarzyszka podróży. Hipotermia, głód, odwodnienie – cały czas jesteśmy krok od rozpadu, krok od ulegnięcia podszeptom lasu. Kiedy przychodzi II stopień hipotermii nie czujemy już zimna, przestajemy dygotać, powoli zmierzamy do ziemi, kończy się walka, zmaganie, wpadamy w czułe objęcia matki. Tymczasem trwa polowanie na ludzi. Sprowadzeni do łownej zwierzyny wędrowcy muszą ukrywać się, uciekać. Padają na ziemię kiedy helikopter skanuje las, kiedy słychać szum nadlatującego drona. 23 letni Afgańczyk przemoczony, zmarznięty, głodny, pozostawiony przez towarzyszy w lesie, tańczy swój ostatni taniec z mętną, bagienną wodą, pochylającymi się nad nim olzami, z kępami traw, które dają podparcie jego ciału, z przegniłym pniem drzewa, które wiele lat wcześniej, tak jak on, zanurzyło się w chłodnej wodzie i zostało w niej na zawsze, tańczy z księżycem, którego srebrne oko towarzyszy jego zmaganiom, z rozgwieżdżonym niebem. Człowiek śle w kosmos life location, wzywa do siebie życie, ale za rękę trzyma go już jego czuła towarzyszka i szepcze – stań się częścią lasu, ziemia, woda, chłodne wilgotne powietrze czule obejmują go i obiecują wieczną (nie)pamięć.

Krótkie solo LifeLocation to dialog z przestrzenią Puszczy Białowieskiej, mchami, wykrotami, bagienną wodą, które – jako świadkowie – przechowują pamięć o ludziach w drodze. To ich głos. I hołd oddany tym, którzy stali się częścią lasu.

Joanna Sarnecka – antropolożka kultury/etnografka (UW), artystka działająca w obszarze sztuki opowiadania (grupa Opowieści z Walizki) i tańca butoh. Interesuje się artystycznym współdziałaniem z nowymi technologiami. Założycielka i prezeska Fundacji na Rzecz Kultury „Walizka”, której celem jest włączanie w kulturę i działania na styku sztuki i aktywizmu. W 2020 roku zainicjowała działalność Wirtualnego Muzeum Antropocenu. Dwukrotna stypendystka MKiDN. Od grudnia 2021 roku przede wszystkim angażuje się w pomoc humanitarną na granicy polsko-białoruskiej we współpracy z Grupą Granica, obecnie w zespole Stowarzyszenia Egala. Wspiera również osoby przetrzymywane w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców w Przemyślu.

Agata Sokół, Krwawy księżyc

Performans, w którym taniec butoh staje się punktem wyjścia do działania wokół tematu krwi menstruacyjnej i jej rytualnego potencjału. Abiektalna krew łączy w sobie dychotomię życia (kreacji) i śmierci, wnętrza i zewnętrza, przypływów oraz odpływów. Artystka skupia się na zjawiskach cykliczności i spacjalizmu, a w owych spacjalistycznych szczelinach dostrzega wyzierającą Animę Mundi, platońską „duszę świata”, nieskończoność. Tytułowy Krwawy Księżyc nie tylko nawiązuje do menstruacji, jest także astronomicznym zjawiskiem zaćmienia księżyca, którego ciemna strona symbolizuje to co wyparte ze świadomości oraz tabuizowane. Butoh ma swoje źródło w treściach nieświadomych oraz powszechnie uznawanych za mroczne, takich jak śmierć czy erotyzm.

Agata Sokół – magister sztuki, absolwentka szkoły KEM w Warszawie, Wydziału Sztuki UP w Krakowie oraz Ecole Supérieure d’Art des Pyrénées w Pau; performerka zgłębiająca sztukę butoh; alternatywna fotomodelka i instruktorka hatha jogi. Wystąpiła w solowym performansie tanecznym IN-BE-TWIN na Butohpolis. III Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Butoh (2021) oraz w zbiorowym performansie Noc płonie Dzień na poprzedniej edycji tegoż festiwalu. Współpracowała z Teatrem A Part na Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part (Projekt Dante, 2019; Alicja w Krainie Czarów, 2020) oraz w Instytucie Grotowskiego (Szczeliny. Kobiety w Sztukach Performatywnych, 2022). Zaprasza butoh na scenę erotycznego undergroundu, sięgając tym samym do tradycji T. Hijikaty, którego tancerze występowali w nocnych klubach.

Cały program Butohpolis 2023: https://fb.me/e/L53X7jeR

Organizatorzy:

Stowarzyszenie “Akademia Umiejętności Społecznych”
Teatr Limen Butoh
Zespół organizacyjny: Sylwia Hanff (dyrektor artystyczna), Marek Kowalski, Magdalena Jakubów, Agata Sokół, Justyna Stanisławska, Anna Chudzik-Pawlik, Anna Juniewicz

Partnerzy:

Teatr Akt
Centrum Teatru i Tańca Zawirowania
Austriackie Forum Kultury
Wolskie Centrum Kultury

Patroni medialni:

Strona Tańca
taniecsubiektywnie.pl
Kwartalnik Taniec
Fundacja Perfora

Wsparcie medialne:
Portal taniecpolska.pl