Warszawa/Poszerzanie pola: Anna Nowicka „This is the Real Thing”

W ramach programu choreograficznego Nowego Teatru i Art Stations Foundation Poszerzanie pola odbędzie się pokaz spektaklu This is the Real Thing Anny Nowickiej.

Zagniatam krajobraz skóry. Zwijam, nakładam, upuszczam, przesuwam, odsłaniam, chowam, odsyłam. Szukam, gubię i znajduję, w absolutnym tu i teraz, przed „jest!”. Przekształcam, powoli, nieustannie formuję, niespodziewanie niszczę, supłam, rozrywam i skrzętnie odkręcam. Niekończący się proces stawania, zaklęty w widzialny obraz /obiekt. Składam poetycki mięsisty album na wycinki z gazet, uporczywe wspomnienia, zasłyszane rodzinne tajemnice i skrzętnie ukryte sny.

„this is the real thing”, czyli „to jest to / to jest prawdziwa rzecz” to spektakl, w którego centrum znajduje się ciało. Pojedyncza tancerka tworzy i dekonstruuje swoje środowisko, bawiąc się krajobrazem wizualnych znaczeń i możliwych odniesień. Jej własne ciało migocze i przemienia się, pozostając w procesie ciągłego stawania się. Ucieleśnione zostają różnorodne jakości, faktury, fragmenty emocji, skojarzeń, sytuacji, intencji, postaci, działań, lecz żadna z nich nie osadza się w formie wizualnego obiektu. Fizyczne ciało funkcjonuje raczej jako nieskończony hipertekst, odsyłający widza do coraz to nowych skojarzeń. Z dialogu realnego ciała z jego wizualnymi reprezentacjami wyłania się pytanie o to, czym faktycznie jest ciało, jak je postrzegamy oraz na ile możemy je świadomie konstruować.

Pomysł i realizacja: Anna Nowicka
Dramaturgia: Mateusz Szymanówka
Reżyseria świateł: Aleksandr Prowaliński
Muzyka: Adam Świtała
Kostiumy: Tanja Padan / Kiss the future
Zdjęcia: Katarzyna Szugajew

Artystka w programie rezydencyjnym Fabrik Potsdam

Premiera w ramach programu Poszerzanie pola

Kuratorka: Joanna Leśnierowska

Każdej premierze w ramach projektu Poszerzanie pola towarzyszy cykl ćwiczeń praktycznych Jak zobaczyć taniec. Ćwiczenia w patrzeniu. Organizatorzy zapraszają widzów na specjalne pokazy przygotowywanych premier,  podczas których z różnych perspektyw i świadomi wielu kontekstów, wspólnie będą mogli praktykować oglądanie i rozumienie najnowszej choreografii i poszerzać własne pole jej widzenia. Premierze 8 listopada 2018 o 19:00 towarzyszyło spotkanie. Gościem tej sesji ćwiczeń praktycznych była Katarzyna Słoboda, która naukowo zajmuje się pracą Anny Nowickiej. Po spektaklu odbyło się spotkanie z Anną Nowicką, moderowane przez Katarzynę Słobodę.

Katarzyna Słoboda – kuratorka, badaczka, doktorantka w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Pracuje w Muzeum Sztuki w Łodzi, gdzie współkuratorowała takie wystawy, jak m.in. Ćwiczenia z (re)produkcji (2013), Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca (2013), Układy odniesienia. Choreografia w muzeum (2016) czy Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności (2016). Laureatka stypendium badawczego Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii oraz

„Młoda Polska” na rok 2018.

Anna Nowicka – absolwentka szkoły tańca SEAD w Salzburgu, Ernst-Busch/HZT w Berlinie oraz magister psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jej poszukiwania skupiają się na relacji między śniącym ciałem a ciałem tańczącym i na zagadnieniach choreografii wyobrażonego. W praktyce zgłębia wielorakie perspektywy patrzenia oraz możliwości wykorzystania różnych punktów widzenia jako narzędzi do odkrywania i ujawniania możliwych, z pozoru niedostępnych oku obrazów. Choreografię postrzega jako nieustanne badanie związku i napięcia między procesem twórczym a jego rezultatem. Praktykuje śnienie w The School of Images pod kierunkiem dr Catherine Shainberg i rozwija pracę ze snami u Bonnie Buckner, dzieląc swoje życie między Berlin a Polskę.

Bilety: 35/25 zł
Wejściówki: 20 zł

***

Poszerzanie pola 

Od połowy XX w. choreografia z premedytacją sytuuje się w szczelinie między sztukami wizualnymi i [tradycyjnie rozumianym] tańcem; a w polskim kontekście także: i teatrem. W szczelinie, która konsekwentnie się poszerza i odsłania swe operacyjne pole:  terytorium  artystycznych praktyk  świadomie i garściami czerpiących z innych dyscyplin, konstruujących swój własny sceniczny język oraz dyskurs, i domagających się własnej mapy.

Do jej nakreślania organizatorzy zaprosili troje polskich artystów, których praktyka czyni choreo-grafię – sztukę pisania ruchu oraz ruchem pisania – coraz bardziej widzianą (i widzialną), wpisując się jednocześnie w jeden z wiodących dziś nurtów choreografii współczesnej. Za papieżem kultury wizualnej Nicholasem Mirzoeffem można by nazwać ten nurt szczególnym choreograficznym  wizualnym aktywizmem z centralną dlań problematyką patrzenia na taniec – dostrzegania i postrzegania zarówno ciała w  ruchu, jak i pozostającej w nim, bezustannie otaczającej nas rzeczywistości.

Bo zobaczyć coś znaczy zrozumieć, dostrzec w całej tego złożoności. Ta szczególna taktyka uwidaczniania (nie ograniczająca się jedynie do re-definicji samego medium) to najciekawszy dziś  obszar choreograficznych poszukiwań. To strategia jednoczesnego odsłaniania szwów i ukazywania struktury kompozycji. Ale i strategia operowania ruchem potocznym, oderwanym od naturalnego kontekstu i poddanym specjalnej organizacji, który staje się budulcem – równie fizycznych, co wizualnych – metafor i skutecznie diagnozuje zarówno jednostkową, jak i społeczno-polityczną kondycję. To artystyczne i krytyczne transformowanie otaczającej nas wielowymiarowej rzeczywistości, by uczynić widzianymi i widzialnymi – możliwymi do postrzeżenia i zrozumienia – mechanizmy, jakie nią rządzą. To także jednoczesna praktyka kontrwizualizowania, tworzenia nowych sposobów widzenia, praktyka „odwidzania” narzucanych nam zewnętrznie i sztucznie naturalizowanych sposobów postrzegania (świata i ciała) oraz kreowanie nowych reprezentacji.

W ramach programu przenoszona będzie choreografię z dosłownych i metaforycznych peryferii w samo centrum i oddana celebracji naturalnej dlań przestrzeni „pomiędzy”.

Poszerzone zostanie tym samym pole. Pole jej widzenia, pole jej działania i oddziaływania, i wreszcie – pole walki o jej autonomię.

Towarzyszące wszystkim działaniom Nowego motto „Idź. Patrz. Myśl” stanowi w tym kontekście ciekawy punkt wyjścia dla choreograficznych partytur.

Dance is hard to see – oświadczyła już w 1966 roku, w samym punkcie kulminacyjnym tanecznej rewolucji, uznawanej oficjalnie za początek współczesnej choreografii, jej pionierka – Yvonne Rainer (przy okazji świadomie wykorzystując fakt, że angielskie to see oznacza zarówno dostrzeżenie czegoś, jak i tego zrozumienie). Rewolucji tej towarzyszyło dobrze dziś znane hasło demokratyzacji tańca, którego bezpośrednim wyrazem stało się radykalne poszerzenie tanecznego słownika o działania znane nam z codziennego życia, z bieganiem i chodzeniem na czele, co pozwoliło choreografom utworzyć egalitarną przestrzeń wspólnoty działających i oglądających. W rzeczywistości jednak chodziło wtedy o coś więcej: o naukę nowego sposobu patrzenia oraz dostrzegania tańca i jego organizacji – choreografii, która jako efemeryczna sztuka wymyka się naszemu postrzeżeniu. I want my dance to be a superstar! – wyznała także Rainer, co doprowadziło do zerwania z tradycyjną narracją, pozbawiło taniec przyczynowo-skutkowego spoiwa, oddzieliło go od osoby autora, uczyniło z tańca autonomiczny obiekt, a z ciała – głównego bohatera tej sztuki, podmiot i przedmiot choreografii. Poprzez programowe ujawnianie choreograficznych szwów,  koncentrację na prostych zadaniach, odsłanianie zasad rządzących organizacją ruchu, stworzono ramę nobilitującą ciało w ruchu i podnoszącą je do rangi obiektu, na który warto patrzeć, jak na każde inne dzieło sztuki. I co najważniejsze, przekierowano uwagę widza na wcześniej niezauważaną, a wszechobecną – choreografię codziennego życia, czyniąc z otaczającej nas rzeczywistości (także społecznej, także politycznej) istotny, wspólny dla działających i oglądających punkt odniesienia.

Poszerzanie pola to choreograficzny program Nowego Teatru i Art Stations Foundation

kuratorka: Joanna Leśnierowska