Premiera Ramony Nagabczyńskiej w cyklu RE//MIX komuny//warszawa, realizowana we współpracy z Instytutem Muzyki Tańca.
Wiedza jest produktem akumulacji doświadczeń osobistych i zbiorowej historii kulturowej. Każdy spektakl jest spektaklem pamięci. Łacińskie słowo inventario określało zarówno inwencję, jak i inwentarz- pojęcia dla wielu intuicyjnie przeciwstawne, a jednak nierozerwalnie ze sobą powiązane. Twórczość, poznanie, odbiór- agentem każdego z tych procesów jest akumulacja.
Interesuje mnie jak, w kontekście historycznym, zmienia się percepcja widza oraz jak zmienia się nastawienie do tworzenia artysty, którego twórczość jest osadzona w kontekście zdefiniowanym przez dotychczasowy dorobek danej dziedziny. W związku z dostępnością wielkiej ilości mediów oraz tendencją do ciągłego powiększania i polepszania, dziś pojęcie akumulacji musi wzbudzać zupełnie inne skojarzenia niż w latach 70., kiedy Trisha Brown tworzyła pierwsze prace oparte na akumulacji. Pragnę zwrócić uwagę na ten fakt oraz potwierdzić, że dorobek przeszłości jest źródłem bez dna, a nie hamującym ograniczeniem.
Ten spektakl będzie akumulacją cytatów.
Choreografia i wykonanie: Ramona Nagabczyńska
Muzyka: Alexander Zekke
Projekcje: Miguel Nieto
Światła: Jan Cybis
RE// MIX 2012
Kuratorka: Magda Grudzińska
Pomysłodawca cyklu: Tomasz Plata
Remiks to pojęcie zapożyczone z muzyki: oznacza utwór powstały w wyniku przetworzenia innego utworu. Nie jest po prostu „interpretacją”, podaniem oryginału nowymi środkami wyrazu czy w nowej aranżacji. Choć może zawierać oryginalne fragmenty (tzw. sample), to są one jedynie cytatami. Remiks jest utworem nowym, odnoszącym się treścią lub formą do pierwowzoru. Twórcy remiksów dyskutują ze swymi mistrzami, nostalgicznie ich wspominają lub na nowo odczytują.
Trwający od 2010 roku cykl RE// MIX to premierowe produkcje odnoszące się do klasycznych dzieł, przede wszystkim z dziedziny teatru i tańca, a także literatury i filmu. Pierwowzory, niektóre już lekko zapomniane, niegdyś zmieniły świadomość osób dziś zajmujących się „dziwnym” teatrem – interdyscyplinarnym, poszukującym, sytuującym się na pograniczu teatru wizualnego, performance art, sztuk plastycznych i działań społecznych. Tworzą swoisty kulturowy kanon, określają gust i styl, są autodefinicją własnych źródeł i inspiracji – punktami odniesienia.