Wrocław/ XII Mandala 2018: Yola Wesołowska „LU-CI-JA – Tutaj, ale nie Teraz”, Jakub Lewandowski „Melancholia” i Maria Marvidou i Małgorzata Haduch „No sugar, No Candy”

Centrum Inicjatyw Artystycznych zaprasza w ramach XII Mandala Performance Festival na pokaz trzech spektakli jednego wieczoru: LU-CI-JA – Tutaj, ale nie Teraz Yoli Wesołowskiej, Melancholia Jakuba Lewandowskiego i No Sugar, No Candy Marii Marvidou i Małgorzaty Haduch.

LU-CI-JA – Tutaj, ale nie Teraz 

Spektakl LU-CI-JA – Tutaj, ale nie Teraz to sceniczna impresja, w której materia słów, dźwięków i ruchu przenosi nas w świat przeżyć bohaterki. Inspiracją do powstania tej krótkiej i smutnej opowieści jest życie Lucii Joyce, córki Jamesa Joyce’a. Bolesny paradoks polega na tym, że awangardowy, ekscentryczny, łamiący wszelkie konwenanse pisarz nie był w stanie zrozumieć pragnienia osobistej wolności, które towarzyszyło jego córce. Oklaskiwał ją, gdy stała na scenie, ale tylko do czasu gdy jej pasja taneczna i ambicje zawodowe nie zaczęły kolidować z jego karierą. Wówczas z pobłażaniem przekonywał ją: „Wystarczy, że kobieta umie napisać list i z gracją nosić parasolkę”, unieważniając tym jednym zdaniem całe życie Lucii.

(Monika Świerkosz, Mój chłodny ojcze szaleńcze – „Znak” nr 715, grudzień 2014)

Od chwili przyjścia na świat ciąży na nas obowiązek ocalenia własnych marzeń
Dla LU obowiązek ten okazał się zbyt trudny i niemożliwy
Jako młoda dziewczyna LU odkrywa w sobie
Wielką pasję i najlepszą dla niej formę ekspresji – taniec
Mimo talentu, entuzjazmu i wielkiej energii twórczej jej obiecująca
Kariera taneczna została przerwana
Relacje rodzinne
Uwarunkowania społeczne
Bogata, ale skomplikowana osobowość
Skierowały ją na ścieżkę głębokiej frustracji
Większość swojego życia spędza w klinikach psychiatrycznych
W jednej z nich umiera w zapomnieniu i osamotnieniu

obsada: Ewa Staroń, Joanna Potkowska
scenariusz i koncepcja reżyserska: Yola Wesołowska
muzyka: Franz Schubert, Giuseppe Verdi, Yola Wesołowska & Stan Michalak
realizacja świateł i dźwięku: Sylwia Wierzbicka

Yola Wesołowska – kompozytorka, wokalista, pianistka, performerka, nauczycielka, kompozytorka i reżyserka projektów interdyscyplinarnych i warsztatów (rytmika kreatywna, głos w procesie komunikacji, dźwięki intuitywne). Studiowała muzykę na Uniwersytecie Łódzkim, który ukończyła w 1980 roku. Pracę magisterska napisała pod kierunkiem wielkiego polskiego teoretyka muzyki prof. Franciszka Wesołowskiego. Studiowała kompozycję u prof. Bernarda Pietrzaka i śpiew klasyczny u prof. Izabeli Kobus. Studia podyplomowe odbyła na Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Melancholia

Trudno wnosić cokolwiek trwałego, mając świadomość bezbarwnej otaczającej rzeczywistości i przeświadczenia o konieczności nadejścia jakiejś „lawiny”. Wszystko co przynosi nam los pochodzi z fantazji. Miejsce między obecnością nieobecnością, pustką i nadmiarem.

„Przez chwile myślałam, że moja nieobecność będzie dłuższa, ale zmieniłam zdanie”.
Laura Brown, Los Angeles 1951.

„Prace Hoppera, intrygujące i przesiąknięte nostalgią wzbudzają moją ogromną ciekawość. Jakie naprawdę były kobiety na tych obrazach? Chciałbym je powołać do życia. Jedna kobieta w trzech odsłonach. Niezwykle ważne jest ukazanie ducha lat 50. XX wieku. Atmosfery i charakteru ówczesnego świata i roli kobiety zawieszonej gdzieś pomiędzy tym, co realne, a tym, co w jej marzeniach. Ten świat, tak już odległy, wciąż mnie intryguje, wzbudzając rodzaj nieuchwytnej nostalgii. We współczesności, gdzie wszystko staje się zunifikowane, nawet podział na to, co męskie i na to, co kobiece, zatraca się. Cały czas mam niedosyt tej pracy i chcę nadal studiować tę tematykę. Traktuję to, jako nieustający proces, który mam nadzieję da mi odpowiedź na nurtujące pytanie: czy można zaznać szczęścia w samotności?” – Jakub Lewandowski.

Jakub Lewandowski – Stypendysta Centre Choregraphique Mathilde Monnier National de Montpellier we Francji. Laureat Stypendium Artystycznego w Dziedzinie Kultury. Trzykrotny laureat Nagrody Artystycznej Złota Maska za choreografie do spektakli w teatrach dramatycznych. Autor choreografii do kilkudziesięciu spektakli w operach i teatrach dramatycznych w Polsce.

Dominika Wiak – Absolwentka PWST na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu, niezależna aktorka i tancerka. Współpracuje z Teatrem Juliusza Słowackiego w Krakowie oraz Teatrem Śląskim w Katowicach. Brała udział w spektaklach m.in. Eweliny Marciniak, Radosława Rychcika, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej- Lewandowskiej, Jacka Łumińskiego, Jakuba Lewandowskiego oraz Macieja Kuźmińskiego.

choreografia: Jakub Lewandowski

wykonanie: Dominika Wiak

No Sugar, No Candy

No Sugar, No Candy to duet w wykonaniu greckiej tancerki Marii Mavridou oraz krakowskiej choreografki Małgorzaty Haduch. Artystki poznały się w Amsterdamie w 2003 roku, a ich wieloletnia przyjaźń i współpraca spostrzegana jest jako ciągła transformacja scenicznych zainteresowań oraz indywidualnego rozwoju. Fascynuje je wspólne tańczenie – ich wyjątkowy język sceniczny rozwija się poprzez performensy w różnych okolicznościach i miejscach. Występy duetu Mavridou i Haduch charakteryzują się koncentracją, szorstkością, czułością i zaufaniem. Ten duet jest do szpiku kości osobisty, a scena staje się dla nich przestrzenią do dzielenia się najintymniejszymi sprawami. Przy wielu niewiadomych jest kilka rzeczy, o których wiedzą na temat tego spektaklu: z pewnością głos staje się głównym motorem dla ekspresji ciała. Rezultatem wielu wspólnych występów z muzyką na żywo jest dokładne zrozumienie muzyczności ich akcji scenicznych. Mavridou i Haduch rozwijają podejście do choreografii jak do kompozycji muzycznej, gdzie z wielką uważnością badana jest także cisza.

Małgorzata Haduch – tancerka, choreografka. Pochodzi z Krakowa. Ukończyła School for New Dance Development w Amsterdamie (dyplom: 2004). Związana z holenderską sceną free jazzową, gdzie współpracowała w ostatniej dekadzie z takimi muzykami jak Ab Baars, Wilbert de Joode, Andy Moor, Arnold de Boer, Colin McLean, Onno Govaert i John Dikeman. Jak twierdzi sama artystka, praca z improwizowaną muzyką na żywo stymuluje ją do odkrywania mocnej, idywidualnej ekpresji, wymusza porzucenie kontroli i zamienia dźwięk w nową otchłań ruchu.

Wstęp na spektakle jest wolny.

***

www. mandalaperformance.blogspot.com

Program współfinansowany przez Wydział Kultury Urzędu Miejskiego Wrocławia