Kraków: Katarzyny Żeglicka „Dzikorosła”

Przedstawienie jest herstorią Dzikorosłej z Homo Non-Binarius. Przedstawicielka tego gatunku żyje wśród homo sapiens, czym zaburza ustalony przez nich ład i porządek. Jak chwast bywa niepożądana i niedopasowana do normalnego otoczenia. Ponoć miała być roślinką. Cechuje ją wytrzymałość i umiejętność dostosowania się do niesprzyjających warunków. Uznana przez przedstawicieli homo sapiens za zdolną do samodzielnej egzystencji. Nawożona jest rano, wieczór, we dnie i w nocy. Jej ciało ulegnie rozkładowi szybciej niż opakowania po substancjach, które przyjęła.

Projekt realizowany w ramach Stypendium Twórczego Miasta Krakowa w 2022 roku. Żeglicka wzięła na warsztat swoje doświadczenia osoby przewlekle chorej oraz cielesną obecność i osobistą relację z (eko)systemem; szukała odpowiedzi na następujące pytania:

• Co wiemy o chorych ciałach?
• Co łączy antropocentryzm, normo-centryzm i ableizm?
• Jak nienormatywna tożsamość rezonuje z (eko)systemem oraz jak ten (eko)system wpływa na nią?
• Jakie zmiany zachodzą w leczonym, nienormatywnym i przewlekle chorym ciele i jak to wpływa na (eko)system?

W projekcie Dzikorosła ogromne znaczenie miały dla artystki rozmowy z aktywistycznymi i artywistycznymi osobami z niepełnosprawnością, crip i queer oraz książki: Bydlęce brzemię Sanaury Taylor, Obumarła. Ból, słabość, śmiertelność, medycyna, sztuka, czas, sny, dane, wyczerpanie, rak i opieka Anne Boyer oraz Patyki, badyle Urszuli Zajączkowskiej.

Koncept, choreografia i wykonanie: Katarzyna Żeglicka
Scenografia: Katarzyna Żeglicka
Udźwiękowienie: Joanna Piwowar-Antosiewicz
Kostiumy i charakteryzacja: Agnieszka Ostrowska
Tłumaczenie na Polski Język Migowy: Jakub Studziński
Obsługa techniczna: Mariusz Gąsior, Maciej Jagoda
Konsultacje choreograficzne: Zofia Noworól-Ostrowska, Alicja Czyczel
Konsultacje dramaturgiczne: Justyna Lipko-Konieczna
Identyfikacja graficzna spektaklu: Zuzanna Marczak
Wsparcie w dokumentowaniu procesu twórczego: Emil Zaremba
Wsparcie organizacyjne i asystenckie: Barbara Pasterak, Emil Zaremba
Dokumentacja fotograficzna: Grzegorz Krzysztofik
Dokumentacja wideo próby generalnej: Wojciech Kaniewski
Prowadzący rozmowę po spektaklu: Kamil Kuitkowski

Wsparcie w trakcie realizacji projektu: Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka, Paweł Drzewiecki, Teatr Mały w Tychach

Wstęp wolny. Obowiązują rezerwacje miejsc. W tym celu należy pisać na mail rezerwacje@cricoteka.pl

Informacje o dostępności:

Rozmowa po spektaklu będzie tłumaczona na Polski Język Migowy.
Tłumaczenie na język ukraiński będzie można pobrać na miejscu przed premierą.

Brak audiodeskrypcji.

Dźwięk oraz oświetlenie użyte w spektaklu mogą sprawować dyskomfort. Proponuje się zabranie słuchawek wyciszających

Spektakl dla osób od 15. roku życia.

Informacje o dostępności Cricoteki:  https://www.cricoteka.pl/pl/dostepnosc/

Dojazd: https://www.cricoteka.pl/pl/dojazd-do-budynku-wzrok/

***

O artystce:

Katarzyna Żeglicka – genderqueerowa kobieta z niepełnosprawnością; feministka i aktywistka; jest performerką, certyfikowaną trenerką samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt – WenDo i animatorką kultury. Ukończyła roczny Kurs Choreografii Scenicznej pod kierunkiem Iwony Olszowskiej. W lutym 2020 roku wspólnie z Antkiem Kuriatą była na rezydencji Winter Artist Exchange Ponderosa w Niemczech. Brała udział w warsztatach i laboratoriach tanecznych i pracy z ciałem w Polsce, Szwecji i Holandii. Od września do grudnia 2020 była stypendystką krakowskiego programu Kultura odporna (08-12.2020). Obecnie jest słuchaczką studiów podyplomowych na kierunku Pedagogika Teatru w Instytucje Kultury Polskiej w Warszawie.

Ze swoją autorską etiudą Rezonans kontrastu wystąpiła podczas Reconference w Katmandu w Nepalu. Tańczyła w spektaklu Poruszenie (choreografia: Zofia Noworól), prezentowanym w ramach cyklu Scena Tańca Współczesnego w Staromiejskim Centrum Kultury Młodzieży w Krakowie, oraz „Róbmy miłość, a nie wojnę” w Teatrze Studio w Warszawie (w ramach Sceny Tańca Studio). Grała w performansach PokaZ Teatru 21 (reż. Justyna Wielgus) w Narodowej Galerii Sztuki „Zachęta” oraz Rafał Urbacki: Solo (wspólnie z Anu Czerwińskim, Kacprem Lipińskim, Magdaleną Przybysz, Igorem Stokfiszewskim, Weroniką Szczawińską, Jaśminą Wójcik, Jakubem Wróblewskim) w Komunie Warszawa.

Jest ambasadorką oraz trenerką w międzynarodowym projekcie „Nie znaczy nie – zapobieganie przemocy wobec kobiet z niepełnosprawnościami” realizowanym przez Fundację Autonomia, a także członkinią kolektywu Artykuł 6 działającego na rzecz kobiet z niepełnosprawnościami, Rady ds. Równego Traktowania przy Prezydencie Miasta Krakowa i rady krakowskiej Fundacji Autonomia. W latach 2014–2020 prowadziła pierwsze feministyczne stowarzyszenie dla kobiet z niepełnosprawnościami – Strefa Wenus z Milo.