Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Przez scenę przechodzi wolnym miarowym krokiem pochód postaci w czarnych pelerynach i spiczastych nakryciach głowy. Szpiedzy? Mnisi tajnego bractwa? Złowieszcze cienie historii? Jedni upadają, inni kroczą dalej, nieubłaganie i w milczeniu. Wśród cieni stoi spowita w biel młoda kobieta z tragicznym wyrazem twarzy – wiemy, że to Ofelia, wiemy, co ją spotka. Przecież wiemy, co przyszliśmy obejrzeć. Umieszczeniem tej bohaterki we wstępie spektaklu choreograf składa ukłon teatralnej świadomości widzów. Nie mówi „opowiem wam pewna historię, zobaczycie, co się wydarzy”. Mówi: „wiem, że wiecie, co się wydarzy. Pokażę wam, jak ja to widzę”. Wprowadzenie Ofelii już w pierwszej scenie jest podkreśleniem...

Sen nocy letniej jest zarówno dla warszawskiego baletu, jak i dla warszawskich – a szerzej, polskich – widzów, kolejną odrobioną lekcją, która w dodatku niesie ze sobą olbrzymią dawkę przyjemności, radości i zachwytu. Wciąż mamy do odrobienia wiele lekcji z historii, tradycji i ścieżek rozwoju choreografii – tej dawniejszej, i tej całkiem żywej, aktualnej. Dzieło Neumeiera lokuje się tu doskonale. Absolutnie żywe, ponadczasowe, godzące miłośników „tradycyjnej klasyki” z miłośnikami „tańca współczesnego”, jest jednocześnie wykładem z historii współczesnego baletu europejskiego.