Autor: Agata Chałupnik

Queer tango czerpie inspirację z teorii queer: poszukiwanie włączającego języka i nowych sposobów nauczania tańca, stworzenie przestrzeni bezpiecznej dla osób nie odnajdujących się w heteronormatywnej matrycy (oraz konwencjonalnych rolach genderowych obowiązujących na parkiecie)  jest dla aktywistów ruchu queer tanga świadomym politycznym gestem.  Poza tym – jak mówią tancerze: „Podwójna rola, podwójna frajda!” Czy queer tango może zmienić świat?

„Powiedzmy, że taniec pokazuje w sposób uniwersalny, że istnieją dwie pozycje seksualne (≪mężczyzna≫ i ≪kobieta≫ są ich nazwami), i że zarazem pomija on, czy też usuwa tę dwoistość”[1] – pisze w Małym podręczniku inestetyki  Alain Badiou. Co to właściwie miałoby znaczyć?  

Dzisiaj zastanawiamy się, dlaczego Billy Elliot nie mógł chodzić na lekcje tańca. Dlaczego w większości szkół tańca brakuje partnerów na zajęciach? Dlaczego panowie w klubach częściej okupują bar niż parkiet taneczny? Dlaczego taniec nie mieści się we współczesnych definicjach męskości?

Humanistyka od kilku dekad z powodzeniem zadaje pytanie o płeć różnych zjawisk, czyli mówiąc w największym uproszczeniu o to, jak płeć działającej osoby oraz płeć patrzącego – by tak rzec: „płeć spojrzenia” – wpływa na odbiór danego fenomenu i jego miejsce w kulturze. Studia genderowe pytają zatem o płeć sportu, nauki, polityki, filozofii, literatury, sztuki czy teatru. Wszędzie obserwujemy podobny splot stereotypowych założeń dotyczących płci, zakorzenionych w archaicznych wyobrażeniach, często zabarwionych religijnie i wtórnie naturalizowanych, za pomocą których tłumaczy się i usprawiedliwia różne wykluczające mechanizmy – mimo stu lat emancypacji – utwierdzające kobiety w pozycji Innego/Innej w kulturze i podtrzymujące...