Autor: Agnieszka Narewska

W 2014 roku z inicjatywy dyrektora artystycznego Teatru Bolszoj w Moskwie, Siergieja Filina, po Poskromienie złośnicy sięgnął francuski artysta Jean-Christophe Maillot. Tym samym stał się pierwszym zagranicznym choreografem, który stworzył dla artystów Teatru Bolszoj pełny, całowieczorowy spektakl. Namówić Maillota na tę współpracę nie było łatwo – od 1993 roku związany jest on bowiem z zespołem Les Ballets de Monte Carlo, dla którego tworzy wszystkie swoje premierowe spektakle. Filin zagwarantował mu jednak wszystko, co konieczne do pracy: znakomitych, światowej sławy tancerzy oraz czas potrzebny na poznanie ich charakterów i osobowości, co jest w procesie twórczym niezwykle istotne dla Maillota, dlatego artysta...

Nie bez powodu – podobnie jak Maurice’a Béjarta – nazywa się go choreografem-filozofem, gdyż spektakle Ejfmana są niejako manifestem jego światopoglądu. Balet według niego to „szczególne pole realizacji dramatów psychologicznych, możliwość zagłębienia się w podświadomość. Każdy nowy spektakl to pogrążanie się w nieznanym”. W związku z tym rosyjskiego twórcę fascynuje człowiek i jego natura, interesują go jednostki wybitne, skomplikowane, wewnętrznie rozdarte, często nieszczęśliwe (przykłady to m.in. Czajkowski, Rosyjski Hamlet, Czerwona Giselle, Rodin).

Dziadek do orzechów był pierwszym spektaklem, od którego Bourne rozpoczął tworzenie własnych, alternatywnych wersji baletów klasycznych. Jak pisze Judith Mackrell: „Od tej pory jego nazwisko stało się synonimem wywrotowych przeróbek baletowych”. W 1994 roku powstał Highlan Fling. A romantic Wee Ballet, dla którego pierwowzorem była Sylfida Filippa Taglioniego, uważana za pierwszy romantyczny balet. Podobnie jak w swoim późniejszym Jeziorze łabędzim, część ról zwyczajowo wykonywanych przez kobiety, Bourne powierzył mężczyznom – stąd w jego choreografii sylfidy czy raczej sylfy są tańczone przez przedstawicieli obojga płci.