Autor: Hanna Raszewska

Przez scenę przechodzi wolnym miarowym krokiem pochód postaci w czarnych pelerynach i spiczastych nakryciach głowy. Szpiedzy? Mnisi tajnego bractwa? Złowieszcze cienie historii? Jedni upadają, inni kroczą dalej, nieubłaganie i w milczeniu. Wśród cieni stoi spowita w biel młoda kobieta z tragicznym wyrazem twarzy – wiemy, że to Ofelia, wiemy, co ją spotka. Przecież wiemy, co przyszliśmy obejrzeć. Umieszczeniem tej bohaterki we wstępie spektaklu choreograf składa ukłon teatralnej świadomości widzów. Nie mówi „opowiem wam pewna historię, zobaczycie, co się wydarzy”. Mówi: „wiem, że wiecie, co się wydarzy. Pokażę wam, jak ja to widzę”. Wprowadzenie Ofelii już w pierwszej scenie jest podkreśleniem...

Kinetografia, inaczej notacja Labana-Knusta, jest jednym z systemów notacyjnych pozwalających zapisać ruch, podobnie jak system nutowy pozwala zapisać muzykę w postaci obiektywnej partytury. Kinetografia nie zapisuje serii pozycji ciała, a rzeczywisty przebieg ruchu; uwzględnia jego trójwymiarowość i trwanie w czasie. Partyturę taką można później odtworzyć bez potrzeby oglądania wykonania danej kompozycji. Kinetografia ma wiele zastosowań praktycznych; niestety na razie nie są one rozpowszechnione w Polsce poza wąskim gronem specjalistów.