Autor: Iga Rutkowska

W tradycji polskiej nie ma tekstu, który zajmowałby podobne miejsce do jednego z największych japońskich dramatów, Kandehon chūshingura (Skarbiec wiernych wasali spisany kaną), którego adaptację baletową można było zobaczyć na tegorocznych ŁSB. Sztuka została napisana dla teatru lalkowego (znanego jako bunraku) w 11 aktach przez Takedę Izumo II, Miyoshiego Shōraku i Namikiego Senryū I. Jej premiera odbyła się w sierpniu 1748 roku w teatrze Takemotoza w Osace, a adaptacja dla teatru kabuki została pokazana już w grudniu tego samego roku w pobliskim teatrze Naka no Shibai. Była to kolejna wersja autentycznej historii, która wydarzyła się kilkadziesiąt lat wcześniej, znanej obecnie...

Hana Umeda podejmuje odważną próbę dialogu z nagromadzonymi pokładami wyobrażeń i oczekiwań. Pozostawia nas jednak z dyskomfortem związanym z preidentyfikacją wizualną. Choć jest w stanie pozbyć się wierzchniej warstwy, kimona, trudno już to zrobić z widocznymi dalekowschodnimi rysami. Gdy tańczy „prawdziwy” japoński taniec – czy tradycyjny, czy nietradycyjny, czy z japońskim rekwizytem czy bez niego, pozostaje tancerką ustanawianą przez nasze odczytanie sytuacji. Sama, podobnie jak Sada Yakko, ma możliwość kształtowania tego kodu i z tej możliwości korzysta.