Autor: Joanna Szymajda

Flamandzka scena tańca od lat 80. XX wieku stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w obszarze współczesnej choreografii, dziś jednak jej pionierzy tworzą przede wszystkim generację czerpiącą korzyści ze swojej ustabilizowanej pozycji i wykrystalizowanego stylu, w mniejszym stopniu kwestionującą zastany porządek społeczno-kulturowy. To ostatnie zadanie zdaje się podejmować m.in. Jan Martens, który jest przedstawicielem (jeszcze) młodego pokolenia flamandzkich twórców, ale już z dużymi sukcesami na koncie.

Florentina Holzinger jest uważana za jedną z najciekawszych artystek młodego pokolenia w europejskim tańcu współczesnym. Dla mnie spotkanie w Nowym Teatrze było pierwszym z jej twórczością, więc trudno mi odnieść się do całości dorobku choreografki i skupiam się tutaj jedynie na tym, co widziałam podczas prezentacji spektaklu w Warszawie w miniony weekend. Nie jest prawdą natomiast, jak podają organizatorzy w opisie wydarzenia, że „wprowadziła ona na międzynarodową scenę teatralną zawrotną akrobatykę, muskularne kobiece ciała i sceny wykorzystujące techniki sztuk walki”, nie są to bowiem nowe elementy w tańcu współczesnym, ale oczywiście nie wyklucza to faktu, że artystka eksploruje je i łączy...

Nasz ci on! Dzisiejsza obecność polskich twórców na scenach europejskich i światowych to z jednej strony kontynuacja długiej, choć nie zawsze dobrze znanej tradycji, a z drugiej efekt synergii talentu, umiejętności menedżerskich i inicjatywy własnej, bez czego nie sposób przebić się na międzynarodowej, profesjonalnej scenie. Gdyby sięgnąć do historii tańca, znajdziemy w niej wiele przykładów uczestnictwa polskich twórców w najbardziej awangardowych przedsięwzięciach, poczynając od legendarnych Baletów Rosyjskich. Nie tylko pochodzący z Polski Wacław Niżyński, ale i ostatnio odkrywana na nowo Bronisława Niżyńska przyczynili się, często wysokim kosztem osobistym, do rewolucyjnego, estetycznego skoku w choreografii baletowej. Wielu polskich tancerzy tego zespołu...