Autor: Magdalena Zamorska

Spektakle zaprezentowane podczas Polskiej Platformy Tańca 2017 były bardzo zróżnicowane pod względem problematyzowanych zagadnień, użytych środków, a także sposobów angażowania uwagi widzów i manipulowania ich emocjami. Witajcie/Welcome Aurory Lubos to pierwszy ze spektakli prezentowanych 2 kwietnia , zaangażowany społecznie i skonstruowany tak, by w najwyższym stopniu poruszyć widza emocjonalnie. Podobnie jak w innych pracach solowych, artystka podejmuje tu trud inscenizacji jednostkowego dramatu, który wydarza się nawet nie tyle niezauważony, co ukryty w cieniu sporów politycznych, debat medialnych oraz manifestacji ideologicznych, a przede wszystkim przysłonięty jest grubą materią uproszczeń i generalizacji.

 Zaproszeni artyści zaproponowali publiczności szereg performansów (głównie tanecznych), w których łączyli rozmaite strategie obecności scenicznej z eksperymentem w zakresie tematów i obrazów wpisywanych w ciało lub z niego wyczytywanych.  Tytułowa formuła performance festival pozwala włączyć do festiwalowego programu produkcje i działania obejmujące szeroko rozumiany performans, w tym taniec współczesny, eksperymentalnie problematyzujący status dzieła oraz relację performer-widz.

Formalna edukacja w zakresie tańca zachodniego (mam tu na myśli zarówno taniec klasyczny, balet, jak i taniec współczesny) nie jest obowiązkowym elementem drogi rozwoju artystycznego tancerzy butō. Natomiast wszyscy butōcy praktykowali wcześniej tzw. bodymind practices (praktyki psychosomatyczne) – praktyki, w których aktywność jest zawsze jednocześnie i cielesna, i mentalna, więc i samo działanie jest zawsze aktem cielesno-mentalnym. Te właśnie praktyki uważam za […]„ścieżkę dostępu”. Istotę butō stanowi w moim przekonaniu specyficzny trening psychofizyczny, otwierający przed artystą możliwość uważniejszego doświadczania siebie i świata w wymiarze czasowym i przestrzennym. Dlatego przedstawiając i analizując trening poszczególnych tancerzy butō skupiam się na określonych technikach...

Taniec butō w wykonaniu rodzimych artystów zagościł na polskich scenach na przełomie XX i XXI wieku. Podłożem jego rozwoju były przemiany na terenie sztuk wizualnych i performatywnych, które zmieniły wrażliwość oraz oczekiwania odbiorców. […] W dalszej części artykułu spróbuję zrekonstruować trening(i) butō, zyskujące odmienne formy również ze względu na zróżnicowanie towarzyszących im praktyk. Po zetknięciu się z z tańcem butō artyści wybrali różne ścieżki: pozostają tej metodzie wierni, pogłębiając ją i rozwijając tkwiący w niej potencjał, wykorzystują w swoim procesie twórczym doświadczenia, których źródłem była praktyka butō, a nawet traktują butō jako jeden z gatunków tańca.