Kraków/Cricoteka/„Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń” oraz „OPS!”: Agata Jędrzejczak i Mateusz Bogdanowicz „Samotne pieśni”, Paulina Nowicka „Ciałojaźń. Szkic.”, Agnieszka Skorut, Anna Obszańska „Freelancer”

Krakowski Teatr Tańca w ramach projektu Młodzi kreatorzy wrażeń oraz programu „OPS!, który funkcjonuje od marca 2020 roku i wspiera młodych tancerzy/tancerki i choreografki/choreografów, którzy ukończyli Wydział Teatru Tańca krakowskiej AST, zaprasza na premiery trzech spektakli: Samotne pieśni Agaty Jędrzejczak i Mateusza Bogdanowicza, Ciałojaźń. Szkic Pauliny Nowickiej i Freelancer Agnieszki Skorut.

Projekt rezydencyjny został zorganizowany przez Krakowski Teatr Tańca i był współfinansowany ze środków Miasta Krakowa. Rezydentki, Agata Jędrzejczak, Paulina Nowicka i Agnieszka Skorut wraz z zaproszonymi przez siebie do współpracy artystami otrzymały dostęp do studia, wsparcie finansowe i promocyjne, udział w coachingu Eryka Makohona oraz opiekę mentorską Bogdana Renczyńskiego (Cricoteka). Premiery spektakli odbyły się w ramach trzeciej edycji programu prezentacji tańca Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń.

Informacje  spektaklach:

Samotne pieśni

Każde prawdziwe uczucie jest w rzeczywistości nieprzetłumaczalne. Wyrazić je to zdradzić. Lecz można je przetłumaczyć, u k r y w a j ą c. Prawdziwy wyraz skrywa to, co manifestuje. Przeciwstawia ducha rzeczywistej pustce natury, tworząc, przez odwrócenie, rodzaj pełni w umyśle. Każde potężne uczucie budzi w nas poczucie pustki. I mowa jasna, nie dopuszczając do tej pustki, uniemożliwia również pojawienie się poezji w myśli. Dlatego obraz, alegoria, figura, która maskuje to, co pragnie objawić, więcej ma znaczenia dla umysłu niż jasność przyniesiona przez słowną analizę.

Tak więc prawdziwe piękno nie uderza nas nigdy bezpośrednio. I zachodzące słońce jest piękne dzięki temu wszystkiemu, czego nas pozbawia”.

Antonin Artaud Teatr i jego sobowtór

Na podstawie teoretycznych badań zawartych w mojej pracy magisterskiej, dotyczącej połączenia pomiędzy nowy mediami a tańcem, chciałabym kontynuować szlak poszukiwań pomiędzy materią tańca, a nowymi technologiami. W swojej pracy rozważałam nad zrozumieniem pojęcia „tu i teraz” wynikającego z żywej obecności ciała na scenie, a jego wirtualnym zamiennikiem, z „wtedy i tam” działającym w cyfrowej płaszczyźnie, która według mnie wynika z natury czasu i przestrzeni, w której realizowany jest cyfrowy zapis w postaci filmu, jak i zdjęcia, które przypominają o przeszłości, o tym co zostało wydarzone – zapamiętane, przetworzone w wspomnienie, ale bez możliwości jego ponownego identycznego przeżycia.

Agata Jędrzejczak

Choreografia i wykonanie: Agata Jędrzejczak i Mateusz Bogdanowicz

Akordeon: Bartosz Kołsut

Live electronics: | || | | (Tomasz Bauć live electronics)

Nowe media (dokumentacja, montaż, projekcje): Ying Xiao

Dokumentacja fotograficzna: Gniewko Głogowski

Ciałojaźń. Szkic.

Ja ten tekst napisałam z potrzeby serca. On właściwie pisał się sam. To może się nie trzymać kupy, bo pisałam, co akurat do głowy mi przyszło. Właściwie można powiedzieć, ze to nie ja napisałam ten tekst. Tylko moje ciało. Jest to tekst iście egoistyczny. Porusza osobiste problemy osobowości. Wiele osób może mieć takie problemy, ale ten monodram nie odpowiada na potrzeby społeczności.

Ciałojaźń. Szkic. to zarys spektaklu, który miał powstać na początku tego roku. Porusza temat walki między ciałem a umysłem oraz drogi prowadzącej do zjednoczenia tych dwóch struktur. Na podstawie tekstów autorskich.

Wykonanie: Paulina Nowicka

Dramaturgia, muzyka, projekcje: Marek Bula

Konsultacje reżyserskie podczas procesu: Małgorzata Białek

Zdjęcia ostatniej projekcji: Filip Czaja

Freelancer

Spektakl oparty o własne doświadczenia młodej tancerki, próbującej odnaleźć się na początku swojej drogi zawodowej, po ukończeniu studiów. Niestety jej sztuka, umiejętności stają się bezdomne, a ona znajduje się w tym samym punkcie co pięć lat wcześniej. Jej marzenia i aspirację o działalności twórczej rozpryskują się niczym morska fala w zderzeniu ze stawianymi przez społeczeństwo oczekiwaniami. Czy to dzisiaj jest ten dzień, w którym będzie musiała nałożyć buty i przestać liczyć na pracę, którą można wykonywać na bosaka

Wiele osób pod naciskiem bliskich spełnia ogólnie przyjęte normy, nawet za cenę rezygnacji z własnych planów. Lęk przed opinią społeczną, wstyd związany z bezrobociem, niepokój wynikający z braku finansów, nieustanne porównywanie się do innych w konsekwencji skutkuje porzuceniem alternatywnej ścieżki rozwoju zawodowego. Własne potrzeby zostają przykryte wymaganiami stawianymi przez otoczenie, spotykają się z niezrozumieniem i krytyką. Zaczynamy dyskredytować nasze plany i rozpoczynamy proces imitacji. A wszystko po to by w końcu robić i żyć normalnie, tak jak inni. A gdyby tak odciąć się od tych hałasów na moment i zastanowić się, co tak naprawdę jest sukcesem

Punktem wyjścia do pracy koncepcyjnej nad spektaklem są związki frazeologiczne ze słowem but (wejść w cudze buty, nie kiwnąć palcem w bucie, zmieniać buty, umrzeć w butach, włazić w czyjeś życie z butami). Poprzez inspirację tą metaforyką buty stają się partnerem scenicznym. Zaanektowanie ich w przestrzeń sceniczną stanowić będzie pretekst do poszukiwań choreograficznych oraz będzie punktem wyjścia do rozważań w obrębie tematu, jakim jest próba odnalezienia własnego miejsca na rynku pracy.

Reżyseria: Anna Obszańska

Choreografia: Anna Obszańska i Agnieszka Skorut

Występują: Agnieszka Skorut, Bartosz Czarny, Aleksander Gałązka, Franciszek Arciszewski, Filip Lipiecki, Przemysław Płaczek

Muzyka: Kamil Tuszyński