Lódź/SCENA RUCHU VI: Michał Ratajski, Magdalena Widłak, Eliza Hołubowska, Zofia Tomczyk, Barbara Bujakowska

Wersja do druku

Udostępnij

Grupa KIJO i Akademickie Centrum Inicjatyw Artystycznych zapraszają na VI wieczór z cyklu SCENA RUCHU. Program wieczoru obejmuje sześć prezentacji małych form choreograficznych, w tym cztery prace solowe i dwa duety. Po prezentacjach odbędzie się rozmowa z artystami.

SCENA RUCHU to regularny, comiesięczny cykl spotkań z teatrem tańca i ruchu. Celem jest stworzenie miejsca prezentacji dla teatrów tańca oraz projektów performatywnych, wykorzystujących ruch jako środek przekazu. Regularne spotkania z tego rodzaju sztuką, związane ze stałym miejscem, mają przyczynić się do zwiększenia świadomości widza o istnieniu łódzkiego środowiska performerów. Ideą projektu jest również zaangażowanie grup z Łodzi w prezentację własnego repertuaru oraz tworzenie możliwości prezentacji gościnnych.

W programie:

godz. 19.00

1) Do Witolda (duet, 10 min.)

2) La la la la la (solo, 15 min.)

3) UMBRA (solo, 20 min.)

4) Kot w pustym mieszkaniu (solo, 7 min.)

5) Kurnik (duet – work in progress, 9 min.)

Przerwa 10 min.

godz. 20.15

6) SWAN…LIKE II: Dying Swan (solo, 45 min.) godz. 21.00

7) Rozmowa z artystami (40 min.)

O spektaklach:

1) Do Witolda (duet, 10 min.)
Choreografia: Michal Ratajski
Wykonanie: Sara Kozłowska, Adrian Bartczak
Muzyka: Witold Lutosławski, Concerto na orkiestrę (3/4), Passacaglia
Kostiumy: nenukko

„Relacja, nie-zależność, współistnienie. Człowiek jako istota współzależna, zdolna tworzyć skomplikowane struktury pod warunkiem zaistnienia porozumienia-komunikacji. Tak jak w muzyce Lutosławskiego wszystkie złożone formy muszą przejść swoisty proces twórczej adaptacji, tak i tancerze w choreografii Do Witolda poddani zostaną próbie znalezienia zrozumienia.”

Do Witolda jest zwycięzcą konkursu choreograficznego „Make Move” w kategorii „Profesjonaliści”, Tarnów 2014.

2) La la la la la (solo, 15 min.)

Taniec/Choreografia: Magdalena Widłak
Światło/Dźwięk: Kamil Dobrowolski

Inspiracją dla powstania sola La la la la la był temat macierzyństwa. Film Romana Polańskiego Dziecko Rosemary utwierdził zamysł zajęcia się wspomnianym wyżej zagadnieniem. Kwestia macierzyństwa rozumiana jest tu jako dwuznaczny dla kobiety etap, pełen sprzecznych uczuć, emocji, potrzeb i przemyśleń. Dwubiegunowość była wyjściem dla poszukiwań ruchowych. Obowiązek kontra chęć, poświęcenie kontra spełnienie, strach i zmęczenie kontra siła. Zasada kontrastu spowodowała obracanie się w przeciwstawnych jakościach ruchu – płynność, lekkość zestawione zostały z ruchem ostrym, ciętym, zatrzymywanym.

3) UMBRA (solo, 20 min.)

Choreografia/Wykonanie: Eliza Hołubowska
Muzyka: Przemek Waszak, Antonio Vivaldi

mała przestrzeń – dyskomfort, mała przestrzeń – bezpieczeństwo.. duża przestrzeń – wolność, duża przestrzeń – niepewność…

4) Kot w pustym mieszkaniu (solo, 7 min.)

Choreografia/Wykonanie:Zosia Tomczyk
Muzyka: Jon Hopkins
Kostiumy: Weronika Ranke

Jesteśmy sami. Komunikujemy się z innymi, ale w gruncie rzeczy.. każdy z nas jest odrębną jednostką odpowiedzialną za siebie. Sami przeżywamy swoje życie.
Bezsilność, zagubienie, oczekiwanie. Obce szmery, obcy zapach, obca przestrzeń. Bardzo obcy porządek. Jak poczuć się bezpiecznie samemu? Czy można nie być samemu?”

Solo powstało z inspiracji wierszem Wisławy Szymborskiej o tym samym tytule.

5) Kurnik (duet – work in progress, 9 min.)

Pomysł: Michał Ratajski
Choreografia/Wykonanie: Ilona Gumowska, Natalia Kladziwa

Pokaz pracy częściowej nad nową choreografią – duetem. 3,2,1 jako punkt wyjścia: 3 możliwości spotkania, 2 jakości, 1 temat, słowem Kurnik

6) SWAN…LIKE II: Dying Swan (solo, 45 min.)

Koncept/Wykonanie: Barbara Bujakowska
Montaż dźwięku: Piotr Madej, Marcin Janus
Video : Daria Kubisiak ,Nikodem Wojciechowski
premiera: kwiecień 2014, SCKM, Kraków

W spektaklu wykorzystano fragmenty książki Małgorzaty Halber Najgorszy człowiek na świecie.

Otwieram drzwi, to jesteś ty
Przybiegłaś, widzę jeszcze drżysz
Gorące usta, gorące dłonie
W półmroku cała lśnisz
Powolnym ruchem sięgasz
I patrzysz poprzez szkło
Falujesz w rytmie zmierzchu
Przeciągasz się jak kot
Dotykam cię, a wtedy ty
Przymykasz czarne oczy
Budzisz się, znów cała lśnisz
Gdy śni się róża nocy
Odchodzisz lecz zostawiasz
Na szklance szminki ślad
To nic, że ona przyjdzie
Zapyta jeszcze raz:
Who’s that lipstick on the glass?
Who’s that lipstick…
(Lipstic on the glass, Olga Jackowska)