Fot. Patrycja Płanik.
MAAT FESTIVAL to międzynarodowy festiwal tańca i ruchu, skupiony na awangardowych poszukiwaniach w sztuce ciała. W 2015 roku organizatorzy zapraszają na VII edycję Maat Festival „Kantor Now”, która poświęcona będzie badaniom fenomenu twórczości Tadeusza Kantora. Do udziału w projekcie zaproszono artystów, dla których szczególnie ważny jest dorobek teatru Cricot 2 oraz postać Tadeusza Kantora jako wciąż aktywnego inspiratora.
W ramach Festiwalu organizatorzy zapraszają do udziału w lekcjach tańca, które prowadzą rezydenci festiwalu. Każda otwarta lekcja tańca oparta jest na własnej metodzie pracy z ciałem. Pierwszą rezydentką VII edycji Maat Festival „Kantor Now” jest Justyna Jasłowska (1-12 maja 2015). W ramach rezydencji artystka poprowadzi lekcję tańca.
Opis lekcji:
Proponuję podejście do tańca jako działania performatywnego. Będę dzielić się narzędziami wytwarzania ruchu i choreografii skupiającymi się na temacie – wahanie, rezygnacja, proces podejmowania decyzji, niepowodzenie. Ruch oparty jest w całości na procesie poszukiwania, odkrywania i akceptowania nowej tożsamości – loosera. Postaci podejmującej nieustanne, czasami dramatyczne próby osiągnięcia celu, postaci desperacko porywającej się na wyzwania, stawiającej się celowo w ekstremalnych sytuacjach. Każda działalność zakończona fiaskiem nie pozbawia ruchu cechy optymizmu czy zabawności. Oprócz pracy nad wyrazem ruchowym podjętego tematu, skupiać będziemy się na analizie powyższych kwestii, aby powstały taniec był bardziej świadomy, na szukaniu odpowiedzi na pytania: Jak wyrazić ruchowo proces negocjowania z samym sobą tożsamości loosera? Jak poprowadzić ciało i uwagę, aby komunikat był pozbawiony ciężaru wywoływania współczucia? Jakie środki połączyć, aby z nienachalnym i nieoczywistym poczuciem humoru poruszać się w temacie o przegrywaniu?
Wszystkie wydarzenia w ramach Festiwalu są bezpłatne. Organizatorzy proszą o wcześniejsze zgłoszenie udziału w lekcji tańca na adres mailowy: zapisy.maat@gmail.com lub tel. 81 466 61 25
Harmonogram lekcji tańca w ramach Maat Festival 2015
Justyna Jasłowska – artystka działająca w obszarze tańca współczesnego, choreografii, performance i nowych mediów. W latach 2004 – 2010 tancerka Teatru Maat projekt oraz francuskiej grupy Campagne Le Sablier. Autorka wielu solowych prac tanecznych m.in. Sztuki Pływania (2010), November (2011), Bye, Bye Kitty (2012), Sorry, I don’t like to be killed (2014). Stypendystka programu edukacyjnego dla choreografów Alternatywna Akademia Tańca (Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu, 2010-2011), rezydentka Klubu Żak Gdańsk (2011) oraz stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie taniec (2014). Od kilku lat jest choreografem Lubelskich Czaderek – grupy taneczno-performerskiej kobiet dojrzałych. Zajmuje się także edukacją artystyczną dzieci, młodzieży i seniorów z zakresu tańca współczesnego i choreografii.
Opis spektaklu:
Z tego szczęścia chce mi się rozprysnąć w jakąś magmę czyli jeszcze wszystko będziemy mogli naprawić / koncepcja, choreografia, taniec: Justyna Jasłowska
W Umarłej klasie istnieje cała warstwa znaczeniowa, której ani analizować, ani dosłownie odczytywać nie sposób, ale która nadaje całości specyficzny, szczególny ton – warstwa znaczeń osobistych i subiektywnych. Nie ma się prawa ani możliwości docierać do niej bezpośrednio. Ta warstwa jest dla mnie najbardziej interesująca jako materiał do pracy w procesie i nad choreografią. Zamierzam kontynuować pracę z rodzinnymi fotografiami analogowymi, autorstwa mojego ojca, którą podjęłam w swoim ostatnim spektaklu.
Klasa /umarli/wspomnienia – przywoływane czy raczej nagle wywoływane, jak do odpowiedzi, determinują obraz ciała. Cechą dominującą ruchu jest właśnie wywoływanie, a raczej stan i emocja, jakie towarzyszą sytuacji ekstremalnej. Sytuacji nie odbywającej się faktycznie na zewnątrz, ale przenoszącej w stan niezakwestionowanego poczucia zagrożenia i walki na zasadzie „śmierć albo życie”. Odczucie tego lęku traktuję jako przykład znalezienia się w momencie granicznym. Choreografia wyrażająca się poprzez ciało naznaczone z jednej strony organicznymi, trudnymi do określenia impulsami ruchowymi wywoływanymi przez uczucie strachu i pozostawania w sytuacji zagrożenia. Z drugiej strony, przybierające w desperacki sposób formy sprowadzające się do estetyki marionety. Echa wspomnień rysujące się w/na ciele to niepokojące, trochę obrzydliwe, trochę śmieszne, okrutne i drażliwe wrażenia choreograficzne. Zmuszają do wytrwania z nimi, aby dopiero po zakończeniu całości zobaczyć coś jednolitego i koherentnego. Odpychające i wciągające strzępy w jakiś sposób przekonują, by pozostać z nimi do końca, a na końcu zrozumieć lub raczej wyczuć.
Motyle zwiedzione słońcem opuściły swoje larwy. Nie wiedzą, że kwiatów jeszcze nie ma i czeka je śmierć głodowa.
Miejsce wydarzeń: Centrum Kultury w Lublinie ul. Peowiaków 12.
Zespół kuratorski: Tomasz Bazan, Anna Królica, Patrycja Płanik
Produkcja: Maria Sapeta
Więcej informacji: http://teatrmaat.pl/maat-festival
