Fot. Patrycja Płanik.
MAAT FESTIVAL to międzynarodowy festiwal tańca i ruchu, skupiony na awangardowych poszukiwaniach w sztuce ciała. W 2015 roku organizatorzy zapraszają na VII edycję Maat Festival „Kantor Now”, która poświęcona będzie badaniom fenomenu twórczości Tadeusza Kantora. Do udziału w projekcie zaproszono artystów, dla których szczególnie ważny jest dorobek teatru Cricot 2 oraz postać Tadeusza Kantora jako wciąż aktywnego inspiratora.
Pierwszą rezydentką VII edycji Maat Festival „Kantor Now” jest Justyna Jasłowska (1-12 maja 2015). W ramach rezydencji odbędzie się spotkanie z artystką, które poprowadzi Tomasz Bazan.
Wszystkie wydarzenia w ramach Festiwalu są bezpłatne.
Justyna Jasłowska – artystka działająca w obszarze tańca współczesnego, choreografii, performance i nowych mediów. W latach 2004 – 2010 tancerka Teatru Maat projekt oraz francuskiej grupy Campagne Le Sablier. Autorka wielu solowych prac tanecznych m.in. Sztuki Pływania (2010), November (2011), Bye, Bye Kitty (2012), Sorry, I don’t like to be killed (2014). Stypendystka programu edukacyjnego dla choreografów Alternatywna Akademia Tańca (Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu, 2010-2011), rezydentka Klubu Żak Gdańsk (2011) oraz stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie taniec (2014). Od kilku lat jest choreografem Lubelskich Czaderek – grupy taneczno-performerskiej kobiet dojrzałych. Zajmuje się także edukacją artystyczną dzieci, młodzieży i seniorów z zakresu tańca współczesnego i choreografii.
Opis spektaklu:
Z tego szczęścia chce mi się rozprysnąć w jakąś magmę czyli jeszcze wszystko będziemy mogli naprawić / koncepcja, choreografia, taniec: Justyna Jasłowska
W Umarłej klasie istnieje cała warstwa znaczeniowa, której ani analizować, ani dosłownie odczytywać nie sposób, ale która nadaje całości specyficzny, szczególny ton – warstwa znaczeń osobistych i subiektywnych. Nie ma się prawa ani możliwości docierać do niej bezpośrednio. Ta warstwa jest dla mnie najbardziej interesująca jako materiał do pracy w procesie i nad choreografią. Zamierzam kontynuować pracę z rodzinnymi fotografiami analogowymi, autorstwa mojego ojca, którą podjęłam w swoim ostatnim spektaklu.
Klasa /umarli/wspomnienia – przywoływane czy raczej nagle wywoływane, jak do odpowiedzi, determinują obraz ciała. Cechą dominującą ruchu jest właśnie wywoływanie, a raczej stan i emocja, jakie towarzyszą sytuacji ekstremalnej. Sytuacji nie odbywającej się faktycznie na zewnątrz, ale przenoszącej w stan niezakwestionowanego poczucia zagrożenia i walki na zasadzie „śmierć albo życie”. Odczucie tego lęku traktuję jako przykład znalezienia się w momencie granicznym. Choreografia wyrażająca się poprzez ciało naznaczone z jednej strony organicznymi, trudnymi do określenia impulsami ruchowymi wywoływanymi przez uczucie strachu i pozostawania w sytuacji zagrożenia. Z drugiej strony, przybierające w desperacki sposób formy sprowadzające się do estetyki marionety. Echa wspomnień rysujące się w/na ciele to niepokojące, trochę obrzydliwe, trochę śmieszne, okrutne i drażliwe wrażenia choreograficzne. Zmuszają do wytrwania z nimi, aby dopiero po zakończeniu całości zobaczyć coś jednolitego i koherentnego. Odpychające i wciągające strzępy w jakiś sposób przekonują, by pozostać z nimi do końca, a na końcu zrozumieć lub raczej wyczuć.
Motyle zwiedzione słońcem opuściły swoje larwy. Nie wiedzą, że kwiatów jeszcze nie ma i czeka je śmierć głodowa.
Miejsce wydarzeń: Centrum Kultury w Lublinie ul. Peowiaków 12.
Zespół kuratorski: Tomasz Bazan, Anna Królica, Patrycja Płanik,
Produkcja: Maria Sapeta
Więcej informacji: http://teatrmaat.pl/maat-festival
