Sopot: 3x SOLO: Joanna Czajkowska „Rosso Relativo”, Kalina Porazińska „Jak uprawiać, żeby wyszło”, Magdalena Wójcik „Przejaśnienia 36,8”

W ramach wieczoru 3x SOLO Sopockiego Teatru Tańca Teatr na Plaży zaprasza na pokaz trzech spektakli w choreografii Joanny Czajkowskiej: Rosso Relativo w wykonaniu samej choreografki, Jak uprawiać, żeby wyszło w wykonaniu Kaliny Porazińskiej oraz Przejaśnienia 36,8 Magdaleny Wójcik w wykonaniu Magdaleny Laudańskiej.

Rosso Relativo

Spektakl Rosso Relativo powstał specjalnie z okazji dziesięciolecia Sopockiego Teatru Tańca w październiku 2008 roku. To osobista, emocjonalna i wyjątkowo szczera wypowiedź z punktu widzenia polskiego choreografa tańca współczesnego, a także, a może przede wszystkim kobiety – artystki w wieku dojrzałym. Spektakl zawiera refleksje na temat istoty sztuki tańca: jej wymiaru intelektualnego, emocjonalnego i estetycznego, ale także relacji sztuka – życie. Rosso Relativo nieoczekiwanie wywołało niezwykłe poruszenie wśród publiczności, co spowodowało późniejsze niezaplanowane prezentacje, m.in. w ramach jubileuszu Teatru Amareya na Spotkaniach Trójmiejskich Teatrów Niezależnych, Festiwalu Metropolia jest OKEY!, czy Międzynarodowym Dniu Teatru w Off de BICZ i tak, Rosso Relativo weszło na stałe do repertuaru zespołu i z wyjątkowych okazji prezentowane jest do dziś.

Taniec jest jak napad na bank – liczy się każda sekunda.

Twyla Tharp

Koncept, choreografia, wykonanie: Joanna Czajkowska

Premiera: październik 2008.

Jak uprawiać, żeby wyszło

Jak uprawiać, żeby wyszło dotyczy tematu wytyczania celów w życiu. Punktem wyjścia każdego działania jest wytyczenie celu i determinacja w jego osiągnięciu, (tak przynajmniej twierdzą podręczniki). Choć samo życie zazwyczaj to weryfikuje. Cokolwiek robisz, czymkolwiek się zajmujesz, pokonujesz drogę. Poczucie chwilowej satysfakcji czy nawet spełnienia, może przyjść na każdym etapie działania, bez względu na to, jak odległy jest wyznaczony cel.

„Czekam na wrażenia, na sukces, na to, że będą mnie nosić na rękach, zrozumieją o czym myślę, o czym marzę co jest dla mnie ważne.”

Mikołaj Mikołajczyk (tancerz, performer) w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” po premierze Waiting

Choreografia, reżyseria koncepcja plastyczna: Joanna Czajkowska

Wykonanie i choreografia: Kalina Porazińska

Muzyka: Sebastian Bednarek

Reżyseria oświetlenia: Artur Aponowicz

Kostium: Łucja Porazińska, Wioletta Blach

Zdjęcia promocyjne i projekt plakatu: Michał Redlin

Głos i tłumaczenie: Martyna Ziemniewicz /

Premiera: 05 marca 2016 w Teatrze na Plaży

Z recenzji:

„[…] Porazińska dość długo pozostaje w bezruchu, jej ciało powoli budzi się, choreografia jest początkowo minimalistyczna, złożona z nieznacznych ruchów stopą czy dłonią. W drugiej części solowego występu artystka „ogrywa” futrzaną czapkę; z czasem taniec nabiera dynamiki, pojawiają się efektowne układy na całej szerokości sali. Spektakl to nienachlana analiza procesu kreacji: zarówno swojego własnego życia, jak i sztuki.”

Mirosław Baran dla „GFT Solo Dance Contest”, 8 czerwca 2016

Przejaśnienia 36,8

Przejaśnienia 36,8 to spektakl solowy przygotowany przez Joannę Czajkowską dla  Magdaleny Wójcik w 2015 roku. Odnosi się do osobistych doświadczeń życiowych artystki, która skrzętnie w swych rozważaniach ominęła liczne teorie psychologiczne. Główną inspiracją okazał się być język podwodnych istot zamieszkujących Morze Martwe.

Iść do domu. Nie wychodzić. Utonąć.
Jest dobrze. Lepiej.
Z mojego ciała wypływa ciepła, ciężka substancja.
Zamienić się miejscami i pozostać blisko. Ze swoim ciałem.

Koncept, reżyseria, choreografia: Joanna Czajkowska

Ciało, dusza, emocje: Magdalena Wójcik

Tańczy i interpretuje: Magdalena Laudańska

Opracowanie muzyczne: Michał Jeziorski

Kostium: Joanna Czajkowska, Magdalena Wójcik, Magdalena Laudańska

Charakteryzacja: Aleksandra Skowron

Reżyseria świateł: Rico

W 2017 roku po raz pierwszy solo zinterpretuje Magdalena Laudańska, odnosząc się do własnych doświadczeń życiowych.

Z recenzji:

„Dwudziestominutowy występ rozpoczął się od ciszy, w której ruch powoli przekształcał się w formę życia. Poszczególne części ciała artystki budziły coraz to nowe istnienia zamieszkujące niesprzyjające środowisko zasolonego morza – czy tylko bakterie? Ruch z czasem nabierał płynności, co współgrało z odkrywaniem znaków na ciele „wytatuowanej” tancerki (brawa dla charakteryzatorki Aleksandry Skowron). Wójcik raz przypominała skorupiaka, innym razem egzotyczną tancerkę, doznającą przepoczwarzeń. Rytm spektaklu wyznaczany początkowo przez „przestrzeń ciszy”, z czasem ulegał dźwiękom, by na sam koniec poddać się energii światła. Kreowany świat pokazywał bogactwo małych form i minimalistycznego ruchu, pozostał jednak tajemniczy i trudny do zdefiniowania.”

Katarzyna Wysocka, Martwa energia ruchu. Magdalena Wójcik w solowym debiucie, „Gazeta Świętojańska online”, 20 stycznia 2015

Bilety: 30 zł normalny, 20 zł ulgowy,  rezerwacje.stt@gmail.com