Warszawa: Joan Laage (Kogut Butoh) & Sylwia Hanff – (Teatr Limen Butoh) „Beksiński_Butoh. Bez tytułu 1” – intuitywny performans butoh inspirowany malarstwem Zdzisława Beksińskiego

Zdjęcie: Warszawa: Joan Laage (Kogut Butoh) & Sylwia Hanff – (Teatr Limen Butoh) „Beksiński_Butoh. Bez tytułu 1” – intuitywny performans butoh inspirowany malarstwem Zdzisława Beksińskiego

Robert Jędrzejewski, wideo-partutura. Fot. materiały artystki.

Wersja do druku

Udostępnij

Od obrazu wymagam tego samego, czego od muzyki: by wprawiał mnie w stan ekstazy, ale nie przy pomocy tego, co zostało namalowane, ani jak zostało namalowane, lecz za pośrednictwem czegoś nieuchwytnego, co staram się odnaleźć w sercu i pod powiekami, ale czego nie umiem nazwać.

Zdzisław Beksiński

Joan Laage (Kogut Butoh) & Sylwia Hanff – (Teatr Limen Butoh)

oraz

Robert Jędrzejewski – muzyka i wideo-partytura

Malarstwo Zdzisława Beksińskiego najczęściej postrzegane jest jako pełne mrocznych wizji mających nastrój grozy. Inne aspekty sztuki tego artysty pozostają niedostrzeżone. Chcemy przekroczyć stereotypowe postrzeganie sztuki Beksińskiego i odkryć na nowo pomijany „mistyczny” aspekt jego malarstwa, będący duchową wędrówką, widoczną szczególnie w drugiej połowie jego twórczości.

Beksiński obrał całkowicie indywidualną drogę twórczą, podobnie jak twórcy butoh, nawet na przekór wszystkim awangardowym prądom i kierunkom współczesnej sztuki.

Niezwykle interesujące dla nas, tancerzy butoh, są obecne w jego twórczości transgresje i transformacje cielesności oraz szczególna relacja ciała z przestrzenią. Tematem poszukiwań artystycznych będzie również, podkreślany przez samego artystę oraz krytyków, związek malarstwa Beksińskiego z muzyką – punkty styczne w architektonice utworu muzycznego i architektonice obrazu. „To, co jest namalowane, nie ma dla mnie większego znaczenia. Ważne jest, jak to działa w sensie dźwięku, formy i dźwięku koloru położonych w tym, a nie innym miejscu. A więc posługuję się kształtem, ale dla celów, które nazwałbym celami muzycznymi.” Stąd nasza idea sięgnięcia do języka muzyki współczesnej i formy wideo-partytury tworzonej przez Roberta Jędrzejewskiego.

Kostiumy: Sylwia Hanff, Joan Laage, Małgorzata Chrust

Instalacja: Joanna Pielat-Rusinkiewicz

Butoh – kontrkulturowa forma współczesnego tańca, która narodziła się w Japonii na przełomie lat 50. i 60.XX wieku. Zrywa z kanonami tradycyjnej sztuki, nie tylko japońskiej. Inspiracją do jej powstania były także: ekspresjonizm, koncepcja Teatru Okrucieństwa Antonina Artauda, filozofia Friedricha Nietzschego, pisma George’a Bataille’a, twórczość Jeana Geneta. Odwołuje się do ludowej estetyki brzydoty. Jest rytuałem wyzwalającym wewnętrzną energię i eksplorującym mroki podświadomości. Z premedytacją ukazuje zakazane dotąd obszary życia. Butoh to taniec, którego istotą jest poszerzona percepcja ciała wyzwolonego z automatyzmów codzienności, poszukiwanie tego, co autentyczne w ciele, tajemniczego piękna, otwarcie na kontakt z jaźnią i jedność uniwersum w jego wiecznym cyklu życia i śmierci. Butoh jest stanem jedności umysłu-ciała, umożliwiającym subtelne odczuwanie świata wewnętrznego i zewnętrznego; to czyste doświadczenie zmieniających się stanów istnienia. Tancerz, istniejąc na krańcach czasu, otwiera przestrzeń, w której ujawniają się rzeczy niewidzialne.

Joan Laage (Kogut butoh) – pionierka i jedna z najbardziej znanych zachodnich tancerek butoh, założycielka DAIPANbutoh Collective, Seattle/USA. Studiowała butoh u mistrza Kazuo Ohno i Yoko Ashikawy w Tokio, a także na warsztatach Mina Tanaki, Sankai Juku, Akira Kasai, Masaki Iwany; pod koniec lat 80. występowała z Gnome – grupą prowadzoną przez Ashikawę. W 1990 osiadła w Seattle i założyła Dappin’ Butoh. W czasie gdy mieszkała w Polsce, przyjęła artystyczny pseudonim Kogut Butoh. W 2006 i 2007 podróżowała po Azji, tworząc tam projekty butoh. W maju 2011 twórczość Joan była omawiana na sympozjum butoh w UCLA (University of California, Los Angeles). AWystępowała na festiwalach butoh w Nowym Yorku, Chicago, Portland, Boulder, Seattle i Paryżu. Jej doktorat (Ph.D. in Dance & Related Arts, Texas Woman’s University, 1993), dotyczył ciała w tańcu butoh. Artystka została opisana w książkach Sondry Fraleigh – Tańcząc w stronę mroku: Butoh, Zen, i Japonia oraz Butoh: Metamorphic Dance and Global Alchemy. Często tworzy prace site-specific. Jest również nauczycielką Tai Chi i posiada certyfikat z Analizy Labana. Jej najnowsze projekty to Suitcases Project, 4Culture Historical Site(s)-Specific Project, The Engendering Project częściowo wspierany przez City of Seattle Office of Arts & Cultural Affairs i Borderlines: The Dead Class Revisited inspirowany Teatrem Śmierci Tadeusza Kantora. Często podróżuje po Europie, występując w wielu miastach w różnych krajach.

www.seattlebutoh-laage.com

www.daipanbutoh.com

 

Sylwia Hanff – pionierka i najbardziej rozpoznawalna tancerka butoh w Polsce. Uczyła się u największych mistrzów butoh (tj. Ko Murobushi, Daisuke Yashimoto, Carlotta Ikeda, Yoshito Ohno oraz Atsushi Takenouchi, Tadashi Endo, Ken Mai, Kan Katsura i inni); performerka teatru fizycznego, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, nauczycielka jogi i medytacji; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych festiwalach i warsztatach tańca w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii; brała udział w międzynarodowych projektach tanecznych. Była aktorką zespołu Warszawskiego Teatru Pantomimy, 10 lat współpracowała z Teatrem Narodowym i Teatrem Wielkim – Operą Narodową. Współpracuje z teatrami fizycznymi i eksperymentalnymi. Magister filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, menadżerka kultury – od wielu lat organizuje wydarzenia butoh. Od kilkunastu lat prowadzi warsztaty pracy z ciałem i medytacji w ruchu. Od 2002 roku prowadzi Teatr Limen Butoh. Stworzyła kilkanaście autorskich spektakli solowych i zespołowych oraz wiele etiud i improwizacji. Została opisana w książce Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy (2014) Magdaleny Zamorskiej  i The Body Revolving Stage. New Dance in New Poland (2012) Jadwigi Majewskiej. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

www.limenbutoh.net

FB https://www.facebook.com/limenbutoh

Robert Jędrzejewski – wiolonczelista, kompozytor, muzyk intuitywny, kreatywny improwizator. Studiował w krakowskiej Akademii Muzycznej w klasie wiolonczeli prof. Łapińskiego oraz kompozycji prof. Bogusława Schaeffera. Kursy wykonawstwa muzyki współczesnej i kompozycji odbył w Krakowie, Stuttgarcie, Awinionie (IRCAM), Gdańsku (pod kier. prof. Arkadiusza Kaczyńskiego). Był stypendystą Fundacji Płockiej. Współpracuje z Teatrem Performer, jest organizatorem Festiwalu Sztuk Intuitywnych. Współtwórca SALULUEKIP – duetu improwizujących kompozytorów (wspólnie z Anną Jędrzejewską). Grupa działa na pograniczu muzyki intuitywnej, komputerowej, elektronicznej oraz audioart. Wystąpieniom towarzyszy najczęściej performance lub video art. Czerpią z muzyki współczesnej i budując własne struktury i swoisty język muzyczny. Istotą działania jest balansowanie pomiędzy artystyczną koncepcją a intuicją. Obecnie zaangażowany w realizację projektu Video Partytura – intuitywnej inspiracji dla kompozytora i nowej perspektywy dla odbiorcy. Od 2014 roku jest doktorantem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie www.soundcloud.com/aquacello

Organizator: Teatr Limen i Stowarzyszenie Akademia Umiejętności Społecznych we współpracy z DAIPAN Butoh Collective (Seattle/USA) i Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego

Projekt Beksiński_Butoh jest współfinansowany przez m.st Warszawa.

Zakochaj się w Warszawie - logo (miniaturka)

WSTĘP WOLNY.

Rezerwacje:

bilety@instytut-teatralny.pl

tel. +48 791 877 377

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

premiera •

godz. 19:00

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close