Warszawa/VII Przegląd Zjawisk Teatralnych „Czarna Offca”: Teatr Limen „KANABASIS. Tarcza słońca o północy”

W Shinra o północy głowa słońca jest jasna. […] Tarcza słońca o północy.

Zeami, Zwierciadło Kwiatu

Otchłań. Skaczesz w samo centrum. Opadasz i wznosisz się jednocześnie. Jesteś oszołomiony. Zabierz mnie na kraniec świata. Butoh-fu Tatsumi Hijikata

Kanabasis to połączenie dwóch słów: katabasis (ruch zstępujący, zejście do otchłani) i anabasis (ruch wznoszący).

„Zostałem wrzucony […] do głębokiej, ciemnej studni. […] Wszystko wokół mnie oblewa światło. Jestem w samym środku świetlnej powodzi. Moje oczy nie widzą. Jestem całkowicie oblewany światłem. Jednak cos dostrzegam. Mimo tej tymczasowej ślepoty, widzę jak coś próbuje przybrać kształt. Coś. Coś obdarzonego życiem. W jasności to coś unosi się ciemnym cieniem, zupełnie jak w czasie zaćmienia słońca. Jednak nie mogę tego wyraźnie dostrzec. To coś próbuje się do mnie zbliżyć. Próbuje mnie obdarzyć łaską. Czekam drżący.”

Haruki Murakami, Kronika ptaka nakręcacza

Koncepcja, reżyseria, taniec: Sylwia Hanff

Taniec: Grażyna Chmielewska

Design, instalacje: Moni Worsztynowicz

Butoh – kontrkulturowa forma współczesnego tańca, która narodziła się w Japonii na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Butoh powstało w atmosferze buntu wobec tradycyjnego japońskiego teatru i tańca, ale także wobec dominacji kultury euro-amerykańskiej. Odwołuje się do starych wierzeń, obrzędów i ludowej estetyki brzydoty; inspiracją były też ekspresjonizm, koncepcja teatru okrucieństwa Antonina Artauda, filozofia Nietzsche’go, pisma Bataille’a, twórczość Geneta. Butoh to taniec, którego istotą jest poszerzona percepcja ciała wyzwolonego z automatyzmów codzienności, poszukiwanie tego, co autentyczne, tajemniczego piękna w od-wiecznym cyklu życia i śmierci. Tancerz, istniejąc na krańcach czasu, otwiera przestrzeń, w której ujawniają się rzeczy niewidzialne.

Teatr Limen – założony w 2002 roku i prowadzony przez Sylwię Hanff teatr tańca  butoh – występował na wielu międzynarodowych festiwalach, otrzymał nagrody na konkursach teatralnych i tanecznych. TL dotychczas zrealizował 10 spektakli, wiele etiud i improwizacji; współrealizował międzynarodowe projekty (m.in. spektakl z Atsushim Takenouchim i Kanem Katsurą). TL pracuje w zmiennym składzie, otwarty na współpracę z różnymi artystami plastyki, muzyki i teatru, dzięki której dokonuje się wymiana energii twórczej i wzajemnych inspiracji. Więcej:  www.limenbutoh.net

Sylwia Hanff – pionierka i najbardziej rozpoznawalna tancerka butoh w Polsce (butoh uczyła się u największych mistrzów: Ko Murobushiego, DaisukeYashimoto, Carlotty Ikedy, Atsushi Takenouchi, Kana Katsury, Tadashi Endo), instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, nauczycielka jogi kundalini i medytacji labiryntu, tancerka-mim; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych festiwalach i warsztatach tańca w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii; uczyła się i występowała ze Studiem Mimów Stefana Niedziałkowskiego w Teatrze na Woli; tańczyła w międzynarodowych projektach tanecznych; była aktorka zespołu Warszawskiego Teatru Pantomimy przy Teatrze Żydowskim w Warszawie, 10 lat współpracowała z Teatrem Narodowym i Operą Narodową, a także Teatrem Powszechnym w Warszawie; współpracuje z teatrami fizycznymi i eksperymentalnymi; od 2002 r. prowadzi Teatr LIMEN; mgr filozofii UW.

Grażyna Chmielewska – aktorka – mim, tancerka. W okresie studiów tańczyła w Zespole Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Zainspirowana spektaklami Teatru Henryka Tomaszewskiego dotarła do studenckiego Teatru Pantomimy „Stodoła”. W latach 1982- 2001 była aktorką Warszawskiego Teatru Pantomimy przy Teatrze Żydowskim. Brała udział we wszystkich premierach tego teatru, a także innych produkcjach telewizyjnych i filmowych. Odbyła staż metodą Jerzego Grotowskiego, uczestniczyła w instruktorskich warsztatch choreoterapii, improwizacji w kontakcie i japońskiego tańca butoh. Prowadzi własne warsztaty taneczne z elementami pantomimy. Od wielu lat praktykuje japoński taniec butoh. Za swojego mistrza uważa jednego z najwybitniejszych tancerzy butoh Atsushiego Takenouchi, uczestniczyła również w warsztatach Ko Murobushi, Ken Mai i Imre Thormann.

Moni Worsztynowicz – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, stypendystka Edinburgh College of Art, absolwentka studiów podyplomowych – „Terapia przez Sztukę” na Uniwersytecie Wrocławskim. Uprawia dziedziny sztuki: malarstwo olejne, grafika artystyczna, ilustracja, ceramika artystyczna. Ma na koncie liczne wystawy indywidualne i zbiorowe w latach 1998-2014. Więcej: www.moniworsztynowicz.pl