Warszawska Scena Tańca 2012: Izabela Szostak „The glass jar next to the glass jar” + Ramona Nagabczyńska „New (dis)order”

The glass jar next to the glass jar to kontynuacja poszukiwań  zgłębiających naturę człowieka. To spektakl o kontemplacji nad problematyką: przemijania, cielesności, starości, choroby.  Czym jest dokładnie starzenie się? Jak dochodzi do samopoznania, gdy zbliża się ten nieodwracalny etap? Co starzeje się najpierw? Jak zachowuje się nasze ciało w chorobie? Utrata pamięci, znikoma zdolność oceniania sytuacji, trudności w wysławianiu się i orientacji. Apatia.

A może młodzi są starzy?

Choreografia/koncept: Iza Szostak

Muzyka: Kuba Słomkowski

Światło: Karolia Gębska

Scenografia: Kasia Nocuń

Leaflet Photo: Lelonek/Kucharski

Występują: Monika Morawska (Debiut sceniczny), Iza Szostak

Producent: Fundacja Ciało/ Umysł

Partnerzy: Art Stations Foundation Stary Browar Nowy Taniec, Fundacja Burdąg

Specjalne podziękowania dla: Moniki Morawskiej, Kuby Słomkowskiego, Kasi Nocuń, Karoliny Gębskiej, Lelonek/Kucharski, Ramony Nagabczyńskiej i ekipy New (Dis)Order, Joanny Leśnierowskiej, Marysi Stokłosy, Fundacji Ciało/Umysł i Dziadka Stasia.

Producent: Fundacja Ciało/Umysł

Partnerzy: Art Stations Foundation Stary Browar Nowy Taniec, Fundacja Burdąg,

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Specjalne podziękowania dla: Moniki Morawskiej, Kuby Słomkowskiego, Kasi Nocuń, Karoliny Gębskiej, Lelonek/Kucharski, Ramony Nagabczyńskiej i ekipy New (Dis)Order, Joanny Leśnierowskiej, Marysi Stokłosy, Fundacji Ciało/Umysł i Dziadka Stasia.

Co sprawia, że odzyskujemy władzę nad ciałem? Co sprawia, że nasze ciało staje się manifestem? Co sprawia, że nie boimy się wkroczyć w nieznane? Co sprawia, że dostrzegamy ogrom swojej siły? Co sprawia, że wszystko wydaje się łatwiejsze? Co sprawia, że nie wstydzimy się swoich potrzeb? Co sprawia, że widzimy alternatywy? Co sprawia, że dokonujemy małych rewolucji? Co sprawia, że w obcym widzimy przyjaciela? Co sprawia, że po prostu musimy się ruszać? Nie wiem…  ale to coś na pewno ma metrum 4/4. Ramona Nagabczyńska

Rock dance tended to be exuberant and anarchically complex, while theatre dance was often pedestrian and minimal. The familiar joke summarized the situation: in the early 1960s people would go to a dance concert to watch people stand around, and afterwards everyone would go to a party and dance. Cynthia J. Novack. Movement as Culture.

Taniec, czyli kultura alternatywna. Taniec, czyli moda. Taniec, czyli indywidualizm. Taniec, czyli grupa. Taniec, czyli nowa polityka ciała. Taniec, czyli broń. Taniec, czyli ekstaza. Taniec, czyli rytm. Taniec, czyli rytuał. Taniec, czyli nowy porządek. Taniec, czyli nowy chaos.

Choreografia i koncept: Ramona Nagabczyńska z wkładem twórczym uczestników;

Uczestnicy: Magdalena Jędra, Katarzyna Kizior, Damian Karaś, Adam Krawczyk, Mariusz Raczyński;

Światła: Jan Cybis;

Koprodukcja: Fundacja Ciało/Umysł

Partner: Fundacja Burdąg

Specjalne podziękowania dla: Izabeli Szostak, Marysi Stokłosy, Krzysztofa Garbaczewskiego, Teatru Tańca Zawirowania.

Spektakl powstał dzięki stypendium twórczego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.