Wrocław/Scena dla tańca 2017/Let’s Dance on tour: Marta Ziółek, Agata Siniarska, Przemek Kamiński/Mateusz Szymanówka

Awangarda BWA Wrocław zaprasza do udziału w wydarzeniu Let’s Dance: On Tour  – cyklu prezentacji trzech performansów: Hyperdances Agaty Siniarskiej, 5 rzeczy albo kilku twierdzeń o choreografii Marty Ziółek oraz Nowego nieskończonego solo na obuwie sportowe, czas przeszły i grupę osób Przemka Kamińskiego i Mateusza Szymanówki.

Propozycje te eksperymentują z formą wykładu performatywnego, stawiając pytania o historię choreografii oraz jej relację z tańcem. W swoich pracach artyści przyglądają się aktualności postulatów przedstawicieli nowojorskiej awangardy tanecznej lat 60. XX wieku, jednocześnie zastanawiając się nad tym, kto (lub co) może tańczyć współcześnie i co to właściwie znaczy.

Projekty powstały w ramach rezydencji badawczych towarzyszących wystawie Let’s Dance, która miała miejsce w galerii Art Stations w Poznaniu od czerwca do października 2015 roku (kuratorzy: Joanna Leśnierowska, Agnieszka Sosnowska, Tomasz Plata).

Rezydencja w ramach wystawy realizowane były we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.

O spektaklach:

Marta Ziółek: 5 rzeczy albo kilka twierdzeń o choreografii

to jest obiekt

ten obiekt jest mięśniem

ten obiekt jest choreografą

ten obiekt cię chce

ty też chcesz ten obiekt

ten obiekt to marta ziółek

ten obiekt to głos marty ziółek

ten obiekt to taniec marty ziółek marta ziółek myśli o choreografii

to nie jest wykład to jest choreografia ta choreografia mówi i tańczy

Performans Marty Ziółek 5 rzeczy albo kilka twierdzeń o choreografii to wykład performatywny oparty na zsubiektywizowanym spojrzeniu na historię tańca i współczesne problemy choreografii.

Pięć tytułowych „rzeczy” tworzy: Marta Ziółek, jej głos, taniec, wykład i obiekt XXL Deluxe, będący kombinacją pozostałych elementów. Zaczynając od słynnego baletu Giselle z 1841, poprzez seksualną rewolucję baletową Niżyńskiego i wolny taniec Isadory Duncan, minimalizm Judson Church, neofiguratywność lat 80. (Anne Teresa De Keersmaeker), zwrot teoretyczny lat 90. (Jérôme Bel) i zwrot ku cielesności lat 2000 (Mette Ingvartsen), Ziółek pokazuje jak zmieniało się rozumienie tańca i choreografii na przestrzeni XX i początku XXI wieku. Swój wykład jednocześnie komentuje prowokującym i bardzo afektywnym tańcem, którym wprowadza napięcie pomiędzy warstwę językową spektaklu, a jego cielesne wykonanie. Postulując odejście tańca od teatru w stronę sztuk wizualnych i podkreślając znaczenie takich figur, jak Vanessa Beecroft, Ziółek postuluje własną wizję politycznie zaangażowanej choreografii opartej na piktorialności, afekcie i sile. Przez odwołania do manifestów, które rewolucjonizowały historię tańca, jednocześnie tworzy swój (anty)manifest.

prasa

[…] historię choreografii Ziółek opowiada w języku, a historię tańca pisze swoim ciałem, kiedy twerkuje albo kiedy wykonuje kolejne dancehallowe figury pozbawione muzycznego backgroundu. […] Coś się tu cały czas nie zgadza, bo jej wykład dotyczy kanonu, a taniecczerpie garściami ze street dance’u. Trzeba być czujnym. Ziółek idzie przez sam środek dyskursu, rozszczelnia go i żongluje wszystkim, co ma w zasięgu ręki.

Anka Herbut, dwutygodnik.com http://www.dwutygodnik.com/artykul/6410-instalacja-xxl- deluxe.html

Marta Ziółek jest choreografką i performerką. Zanim rozpoczęła studia na wydziale choreografii w School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie, studiowała na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W swojej pracy skupia się na poszerzaniu pola praktyki choreografii i badaniu nowych form ekspresji i ucieleśnień; operuje językiem nowych technologii i popkultury; interesują ją nowe rytuały i performatyka tożsamości. Dotychczas brała udział w warsztatach, projektach oraz współpracowała z takimi choreografami i teoretykami, jak Bojana Cvejić, DD Dorvillier, Deborah Hay, Maria La Ribot,Trajal Harrell, Benoît Lachambre, Ann Liv Young, Xavier Le Roy, Meg Stuart. Jedna z jej pierwszych choreografii po ukończeniu szkoły – Black on Black została wyprodukowana przez Teatr Hetveem w Amsterdamie, koprodukowane przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, STUK w Leuven, Teatr Studio i Komunę Warszawę. Ta ostatnia instytucja wyprodukowała jej najnowszą prace – Zrób Siebie, która została uznana przez magazyn „Teatr” za jedną najlepszych spektakli tanecznych/choreografii w sezonie 2016 (według Witolda Mrozka i Joanny Puzyny-Chojki). Ziółek dotychczas swoje choreografie pokazywała między innymi w Holandii, Niemczech, Austrii, Szwajcarii, w Stanach Zjednoczonych oraz Polsce.

Agata Siniarska: Hyperdances

Hipertaniec to szeroko rozumiana cała ziemia. Artystki i artyści postmodern dance swoimi działaniami rozszerzyli pole aktywności tańca – każdy, nawet najbardziej ordynarny ruch rozumieli jako działanie taneczne, każde ludzkie ciało, bez najmniejszego profesjonalnego treningu otrzymało status ciała tańczącego, scena została przeniesiona do muzeów, na ulice.

Poprzez działania kolektywne, jak również użycie ready-made, taniec stał się bardziej demokratyczny a problem autorstwa został zakwestionowany. A wszystko to w politycznym kontekście lat 60. Pierwsze pytanie, które stawiam sobie w tym projekcie to – jakie obecne problematyki mogą budować nasze myślenie o tańcu. Drugie zadanie – jak powyższe rewolucje tańca postmodern mogą być reformułowane w obecnym świecie, ponieważ dzisiejsze czasy sprzyjają wielkim problematykom stąd niech i taniec się dzieje w olbrzymiej skali. Zatem już nie ulica/scena/muzeum, ale cała Ziemia! Nie wyłącznie ciała ludzkie, lecz matnia ludzkich i nie-ludzkich wibrujących materii. Nie działania kolektywne, ale nieskończona wielość spIatań. Nie Dolly Parton a owca Dolly.

Agata Siniarska to fikcyjna postać o wielu talentach i przeszłości kryminalnej, świadomie dziejąca się epizodach w przestrzeni choreograficznych sekwencji. Dając szansę przez lata różnym rodzajom form teatralnych, studiując zadania choreograficzne w HZT w Berlinie, obecnie kreuje ucieszne studia feministyczne oraz kultywuje pragnienia wobec obrazu, języka i pisania, kina i animacji, w obszarze swych feministycznych praktyk. Uzależniona od fikcji, prowadzi swe dochodzenia pomiędzy życiem/śmiercią w obrazie a życiem/śmiercią poza kadrem, tworząc z siebie samej, poprzez przypisane jej kulturowe struktury, narzędzia wizualnej retoryki. Każdy wizerunek, podsycany przez energię głębokiej teoretycznej jękliwości, robi z pasją i wielką fascynacją. Wielokrotnie nie samotnie, ale w kompanii wielu wspaniałych awanturników.

Przemek Kamiński/Mateusz Szymanówka

Nowe nieskończone solo na obuwie sportowe, czas przeszły i grupę osób

Notatka z procesu #1 Miejsce

Ten dokument powstał podczas rezydencji w Poznaniu we wrześniu 2015 roku.

Nigdy nie byliśmy w Nowym Jorku. O Judson Dance Theater dowiedzieliśmy się z zagranicznych ksążek. W Polsce raczej nie tańczy się w kościołach.

A szkoda.

Notatka z procesu #9 Dresscode

Angielskie słowo „sneakers” nie jest łatwe do przetłumaczenia na język polski. Nikt przecież nie powiedziałby na adidasy „trampki” albo „tenisówki”. Obuwie, które tancerz wykorzystuje na scenie zwykle nie jest używane do treningu. Wystylizowanie ciała codziennego nie jest ani łatwe, ani tanie.

Projekt Przemka Kamińskiego i Mateusza Szymanówki opiera się na praktyce akumulacji cytatów, strategii i metod zwązanych z nowojorską awangardą taneczną lat 60. XX wieku. W trakcie performansu pamięć staje się pamiętaniem, a wspomnienia i fantazje wprawiane są w ruch za pomocą ciała i dźwięku, stając się podstawą nowej, tworzonej na oczach widzów kompozycji.

Specjalne podziękowania dla Magdy Garlińskiej, Niko Hallikainena, Joanny Leśnierowskiej, Ani Nowak, Julii Plawgo, Pawła Sakowicza, Xenii Taniko Dwertmann, Roberto Walchera, Melanie Jame Wolf, Kasi Wolińskiej i Marty Ziółek

Przemek Kamiński – performer i choreograf. W 2016 roku skończył studia choreograficzne w HZT Inter-University Centre for Dance w Berlinie. Jego ostatnie prace to: stworzony we współpracy z Martą Ziółek i Mateuszem Szymanówką spektakl So Emotional (Nowy Teatr, Warszawa) oraz Nowe nieskończone solo na obuwie sportowe, czas przeszły i grupę osób, stworzone we współpracy z Mateuszem Szymanówką w ramach wystawy Let’s Dance w Art Stations Foundation w Poznaniu. Jego inne prace prezentowane były m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu, Galerii Labirynt w Lublinie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Hamburger Bahnhof w Berlinie, podczas Prague Quadrennial of Performance Design and Space czy Malta Festival w Poznaniu. Był rezydentem I.C.I./CCN w Montpellier oraz Międzynarodowego Funduszu Wyszehradzkiego (art quarter budapest, Budapeszt); brał udział w programach badawczych, m.in. w Reseach Academy (Uniwersytet Sztuki w Zurychu) prowadzonej przez Scotta deLahuntę i Karin Harrasser; XXI edycji Artists Research Laboratory (Fondazione Antonio Ratti, Como) z wizytującymi profesorami: Yvonne Rainer i Andreą Kleine czy Laboratorium Choreograficznym: Borderbodies z Meg Stuart (Tanzwerkstatt, Monachium). W 2012 roku był stypendystą Alternatywnej Akademii Tańca Art Stations Foundation w Poznaniu. Od 2014 roku regularnie współpracuje jako tancerz z berlińską choreografką Isabelle Schad. Występował również w projektach takich artystów, jak: Juan Dominguez Rojo, Krzysztof Garbaczewski, Nicole Seiler, Kirstine Kyhl Andersen, Harakiri Farmers (Dominika Knapik, Wojciech Klimczyk), Julian Weber i inni.

Mateusz Szymanówka – dramaturg i kurator zajmujący się współczesnym performansem, tańcem i choreografą. Studiował kulturoznawstwo, wiedzę o teatrze i wiedzę o tańcu w Warszawie i Berlinie. Współpracował z Agatą Siniarską, Koriną Kordovą, Aną Nowak, Martą Ziółek, Przemkiem Kamińskim i Martinem Hansenem. Jako kurator tworzył projekty i programy m.in. dla Nowego Teatru (showcase Generation After, 2017), Teatru Studio w Warszawie (dwie odsłony Sceny Tańca Studio, 2016-2017), Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu (Powrót (do) przyszłości,  2016), Muzeum Sztuki w Łodzi (wystawa Układy odniesienia. Choreografia w Muzeum – wspólnie z Katarzyną Słobodą, 2016). W 2016 roku otrzymał Stypendium Badawcze Grażyny Kulczyk w dziedzinie współczesnej choreografii na projekt Think Tank Choreograficzny. Był uczestnikiem trzeciego cyklu programu Critical Practice (Made in Yu).

***

Projekt Let’s Dance on tour realizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Scena dla Tańca 2017.