Zduńska Wola/Scena dla tańca 2016/Kształt rzeczy daje różne cienie: „Kształt Rzeczy. O węglu i porcelanie” – reż. Rafał Urbacki, chor. Kaya Kołodziejczyk, film: Anu Czerwiński

Miejski Dom Kultury w Zduńskiej Woli zaprasza na pokaz spektaklu Kształt Rzeczy. O węglu i porcelanie autorstwa Rafała Urbackiego i Anu Czerwińskiego w ramach projektu Kształt rzeczy daje różne cienie, realizowanego we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Scena dla tańca 2016.

Jest to nigdy nie zapisana żeńska część procesu technologicznego, w której dawno zapomniane kobiece trybiki w maszynie produkcyjnej odzyskują swoje miejsce na industrialnej mapie Śląska. Dawne zakłady pracy: KWK „Katowice” i Fabryka Porcelany „Giesche” zaczynają opowiadać swoje historie od nowa – ustami robotnic: pani Irmy i pani Basi, kształtem węgla i kształtem porcelany. Kształt Rzeczy to przedsięwzięcie z pogranicza filmu, tańca współczesnego, scenografii, pracy naukowej i działań społecznych. Kształt rzeczy to opowieść o pracy kobiet na Śląsku.

#kobieta 

„Robotnice malarni zdobiły dzień w dzień figurki tego czym nie były – arystokratek, księżniczek, rusałek. Malowały inną klasę. Nigdy nie powstała figurka pracownicy”

„Nieważne – mężczyzna czy kobieta. Mianownikiem pracownika była jego robotność. Szacunek brał się z pracy a nie z tego kto był kim”

„Na Babski Comber mogły wejść tylko kobiety, ale prowadził je wodzirej”

„Nikt nas nie pytał. Większość z nas już umarła, albo powyjeżdżała do Niemiec.”

#praca

„Ciało zamienia się w metal, by pomnażać kapitał”.

„Ciało w wyuczonej procesem technologicznym choreografii przekształca surowce w dobra kultury. Tłumaczy naturę na zysk”.

„Praca jednoczy i zespala ciała, które ją wykonują. […] Wspólnota planu i trudu.”

„Na sortowni chopy nie chciały pracować. Zimno. W zimie w kufajkach. I głośno, więc pracowało się nie gadając.”

#materia

„Pęknięcia, przełamy w materiale ukazują jaką strukturę ma wnętrze surowca.”

„Fascynują momenty w historii, gdy powstaje kształt idei, gdy należy wymyślić design przedmiotu rodzącego się z potrzeby rozwoju ludzkości”

„Porcelana na stole powoduje, że poruszamy się delikatniej, nie wykonujemy nagłych ruchów. Dzieciństwo wśród porcelany to przekleństwo”

„Węgiel i porcelana są spokrewnione z ogniem. Pierwsze idzie do pieca a drugie z niego wychodzi”

#miasto

„Było to miasto, którego złoża wyniesiono na barkach ludzi spod ziemi i postawiono im maszyny, które wynosiły je wciąż i wciąż wyżej. To miasto to praca”

„Gdy mijam te byłe zakłady pracy, to pierwsze co mnie uderza to cisza. Nigdy tu nie było tak cicho. Nie wiem, co tam się teraz dzieje”

„To nadsztygar, przodowa, stolarz, tych pamiętam. Tego nie znam, był z innego miasta”

koncepcja i reżyseria: Rafał Urbacki i Anu Czerwiński;
reżyseria, research: Rafał Urbacki;
choreografia i wykonanie: Kaya Kołodziejczyk;
realizacja filmu, zdjęcia, montaż: Anu Czerwiński;
w filmie występują: pani Barbara, była pracownica Fabryki Porcelany „Giesche”/„Bogucice” i pani Irmgard, była pracownica KWK „Katowice”;
współpraca naukowa: Marta Konarzewska, Irena i Roman Gatysowie;
światło, asystent kamery: Ewa Włoszczuk;
tancerki w filmie: Natalia Handzlik, Katarzyna Koziorz;
producent wykonawczy: Marlena Hermanowicz;
asystent produkcji: Radosław Lis;
asystent planu: Marceli Michalik;
obecna w procesie: Sonia Egner;
współpraca: DR Silesia, Fundacja Giesche;
Czas trwania: 50 minut;

Projekt Centrum Scenografii Polskiej Oddziału Muzeum Śląskiego zrealizowany w ramach 3. edycji Festiwalu Nowej Scenografii 2015 – cykl Mitologie Industrialnej Przestrzeni przy wsparciu UE w ramach projektu SharedSpace (PQ).

Projekt Kształt rzeczy daje różne cienie realizowany jest we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Scena dla tańca 2016.