Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Bohater książki Zofii Rudnickiej był gwiazdą Teatru Wielkiego w Warszawie, ale tańczył też w rozrywkowych programach telewizyjnych. Pojawił się w filmach Andrzeja Wajdy i Stanisława Barei, bywał fotomodelem Barbary Hoff. Uwielbiany przez kobiety i mężczyzn. U szczytu kariery wyemigrował z Polski, by wejść na taneczny Olimp i znaleźć się w zespole Maurice’a Béjarta. Z Baletem XX wieku zwiedził cały świat.   Gerard Wilk, jeden z najwybitniejszych polskich tancerzy, miał wszystko: urodę, talent, uznanie i popularność.   Przyjaciółka i partnerka sceniczna Wilka, Zofia Rudnicka, przypomina tancerza i otaczający go świat. Odwiedzamy modne miejsca Warszawy lat 60. XX wieku, poznajemy ważne osoby,...

Gerard Wilk – tancerz, pedagog, solista Baletu XX wieku Maurice’a Béjarta. Urodził się 12 stycznia 1944 roku w niemieckich Gliwicach (Gleiwitz). Zmarł 28 sierpnia 1995 roku. Edukację baletową rozpoczął w wieku 13 lat w Szkole Baletowej w Bytomiu. Następnie kontynuował naukę w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Warszawie. W 1961 roku zdobył II nagrodę (pierwszej nie przyznano) w kategorii solistów podczas II Ogólnopolskiego Konkursu Tańca Scenicznego. W 1964 roku zdał egzaminy końcowe i otrzymał angaż w zespole baletowym Opery Warszawskiej. Przez rok był też solistą w zespole baletowym Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. W sezonie 1965/66 tańczył w corps de ballet...

Polski Balet Narodowy kontynuuje tradycje pierwszego rodzimego zespołu baletowego w Polsce pod nazwą Tancerze Narodowi Jego Królewskiej Mości, działającego na dworze króla Stanisława Augusta w XVIII wieku. W pierwszej połowie XIX wieku warszawski zespół baletowy działający w ramach teatru operowego był porównywany do najlepszych zespołów w Europie. Na scenie warszawskiej występowali najwięksi tancerze epoki romantyzmu z Marią Taglioni na czele, a zespołem kierowali zachodni baletmistrzowie: Louis Thierry, Maurice Pion i Filippo Taglioni. Wystawiano najnowsze balety wybitnych choreografów włoskich i francuskich z dokomponowywana polską muzyką. Wśród polskich baletmistrzów wyróżnił się Roman Turczynowicz. Początkowo zespół baletowy występował na scenie Teatru Narodowego przy...

W 1960 r. ukończyła (ze specjalnym wyróżnieniem za taniec klasyczny) Warszawską Szkołę Baletową za taniec klasyczny. Bezpośrednio po dyplomie została zaangażowana do Opery Warszawskiej, przemianowanej wkrótce na Teatr Wielki. W 1961 r. zadebiutowała solową rolą Ognika w balecie Kamienny kwiat Prokofiewa. W grudniu 1961 r. zdobyła I nagrodę na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego. Zaowocowało to partią Swanildy w Coppelii przygotowywanej przez Feliksa Parnella w Operze łódzkiej (1962). W 1962 r. Alfredo Rodrigues obsadził ją w roli dziewczyny ofiarnej w Świecie wiosny Balet ten był punktem zwrotnym w karierze Elżbiety Jaroń. W 1964 r. podczas tournee zespołu po RFN zachodnioniemiecka...

Zofia Rudnicka – tancerka, choreografka, aktorka, pedagożka. Urodzona w Krakowie. Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie. Po ukończeniu szkoły otrzymała angaż do baletu Teatru Wielkiego, gdzie już jako solistka wykonywała czołowe partie w repertuarze klasycznym i współczesnym. Tańczyła m.in. Mirtę w Giselle, Frygię w Spartakusie, Fedrę w Fedrze Lifara, Marię Taglioni w Grand pas de quatre. Równolegle współpracowała z TV jako tancerka i choreograf. Stworzyła kilkanaście spektakli baletowych, w tym prapremierowe: Nienasycenie do muzyki Tomasza Stańki i La Dolce Vita – spektakl o Federico Fellinim z muzyką Nino Roty, Śpiącą królewnę i Dziadka do orzechów z muzyką...